Αθήνα 2022. Από τις τεράστιες μονοκατοικίες της Κηφισιάς μέχρι τις στιλάτες πολυκατοικίες της Γλυφάδας, τα ματζόβολα καλαίσθητα ή ξεχαρβαλωμένα σπίτια του κέντρου που τα πληρώνεις χρυσάφι, μέχρι τα ανήλιαγα ημιυπόγεια στις «φτωχογειτονιές»- που κάποτε δεν ήταν καθόλου φτωχογειτονιές- μια Αθήνα η οποία όσο πάει και βαθαίνει τις αντιθέσεις της.
Απεγνωσμένα στην Αθήνα λοιπόν πια δεν ψάχνεις έναν έρωτα. Στην Αθήνα απεγνωσμένα πια ψάχνεις μια δουλειά που να μπορεί να σου προσφέρει μια ζωή έστω στα όρια της αξιοπρέπειας.
750 ευρώ καθαρά και αν τα βρεις να είσαι και ευχαριστημένος. Έτσι μου είπαν οι υποψήφιοι εργοδότες μου, εμένα με τις δεξιότητες «τρομάρα» μου.
750 ευρώ με ενοίκιο αν είσαι τυχερός στα 350 αν όχι στα 550-600, βάλε μέσα τα πάγια, βάλε τα μεταφορικά, μετρό-ταξί- βενζίνη- στο τέλος πληρώνεις για να δουλεύεις 8ωρο χωρίς (πληρωμένες) υπερωρίες.
Αυτή είναι η #ολιστική που λέει και μία ψυχή, πραγματικότητα έτσι όπως την βίωσα εγώ εδώ και περίπου τρεις εβδομάδες κοιτώντας για εργασία παράλληλα με τις σπουδές μου και όσα άλλα ασχολούμαι. Και αν εγώ «χτύπησα το χέρι μου στο τραπέζι» και έφυγα γιατί στη τελική σε «2-3 χρόνια γραφείο θα ανοίξω δεν θα, ζήσω από αυτά» μου κάνει εντύπωση πως αυτοί οι άνθρωποι, τόσοι άνθρωποι! έχουν δει τη ζωή τους να μετατρέπεται σε ένα καθημερινό survivor ή αναγκάζονται να μένουν στα 30 και στα 35 τους με τους γονείς τους και ακόμα δεν βρίσκονται μαζικά στους δρόμους, μαζικά στα συνδικαλιστικά τους όργανα, μαζικά να διεκδικούν το αυτονόητο δικαίωμα τους στην αξιοπρέπεια και στην ζωή- γιατί δεν σας το είπα δεν γεννηθήκαμε για να ζούμε σε γαλέρες, δεν γεννηθήκαμε για να επιβιώνουμε. Γεννηθήκαμε για να δημιουργούμε επιστήμη, τέχνη, εμπειρίες, χαρά, ζωή.
Δεν γνωρίζω αν για όλα φταίει ο καπιταλισμός, δεν είχα ποτέ μεγάλη έφεση στην τόση θεωρία, ή ο ανθρώπινος συμβιβασμός μπροστά στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης, ξέρω όμως ότι εάν δεν αλλάξει κάτι δραστικά η τύχη των γενιών μας έχει καθοριστεί. Δεν γίνεται τόσοι πολλοί άνθρωποι για τόσο πολύ να κάθονται «μοιραίοι και άβουλοι αντάμα να προσδοκούνε σε κάποιο θαύμα» που έλεγε και ο Βάρναλης και να βλέπουν τον Κυριάκο μας ή τον όποιον στη θέση του να πίνει καφεδάρες, να βγάζει selfies στα τριήμερα του, να παρακολουθήσει αγώνες του NBA με εισιτήριο χιλιάδες ευρώ και να μιλάει για ολιστικό τρόπο προσέγγισης της ζωής αυτός που πληρώνει τα πάντα από την τσέπη του Ελληνικού λαού.
Κάτι πρέπει να κάνεις, κάτι πρέπει να κάνω, κάτι πρέπει να κάνουμε..
ΥΓ: Σπάνια θυμάμαι τον εαυτό μου να έχω θορυβηθεί τόσο από τις τόσο ετερόκλητες εικόνες της Αθήνας, που υπήρχαν και ήταν ανέκαθεν αντικείμενο παρατήρησης, ίσως γιατί πρώτη φορά είδα τις φλόγες τους να γλείφουν τόσο απειλητικά «τα δικά μου τα μέρη»…. Ίσως δε κάπου εκεί να είναι και το λάθος των περισσότερων από εμάς. Πιστεύουμε ότι δεν μας αφορά. Και όμως! Μας αφορά όλους…ή τώρα ή στο εγγύς μέλλον.. τι σημασία έχει; Κάθε μέρα και λίγο παραπάνω συνειδητοποιούμε ότι γινόμαστε εμείς και τα παιδιά μας οι χαμένες γενιές…Ας μη το επιτρέψουμε.
Δημιουργός του άρθρου:
Η Αθηνά Λαοπόδη, είναι τελειόφοιτη Ψυχολογίας και Γνωστικής Επιστήμης
