Το καθημερινό μου πρόγραμμα είναι τυπικά διαμορφωμένο: Σπίτι-δουλειά-σπίτι. Στην δεύτερη επάνοδο στην οικία, το πρώτο πράγμα που κάνω συνήθως, είναι να πιάσω το τηλεκοντρόλ. Δεν έχεις και πολλές επιλογές σε καιρούς εγκλεισμού.
Πατάω λοιπόν το κουμπάκι και αφήνομαι στον ανελέητο βομβαρδισμό κορονολάγνων ειδήσεων. Ειδικοί, λοιμωξιολόγοι, περί παντός στατιστικολόγοι, πολιτικάντηδες, πραματευτάδες, γυρολόγοι. Όλοι τους σε μια ατελείωτη παράτα, μπροστά στα μάτια (τα αυτιά και την αισθητική) του εμβρόντητου τηλε-θεατή.
Και όλοι τους, με έναν καλό, υστερικό λόγο για την σωτηρία μας. Την σωτηρία του κόσμου όπως λένε. Το πρώτο πληθυντικό, συνήθως περισσεύει. Προφανώς, τα διαδραματισθέντα, λίγο τους αγγίζουν. Ίσως μέχρι το σημείο του (οποιουδήποτε) πολιτικού κόστους.
Μετά, έρχονται οι μέλισσες. Δηλαδή οι διαφημίσεις. Όλες, στο ίδιο μήκος κύματος. Θαυματουργά φάρμακα, ιαματικά ματζούνια, δια πάσαν νόσον. Αντιικά, αντιγηραντικά, αντιβιοτικά, όλα στην υπηρεσία του ανθρώπου. Να χτίσουμε ανοσοποιητικό. Να θωρακιστούμε. Συγκίνηση. Στα προσεχώς και σερβιέτες εναντίον του κορονοϊού. Ίσως τις χρειαστώ. Εφόσον ο ιός μεταλάσσεται, είναι πιθανόν να μεταλλαγώ και του λόγου μου. Ας κρατήσουμε κάποιες πόρτες ανοιχτές.
Κάνεις ένα διάλειμμα από τους σενιαρισμένους παρουσιαστές με το χαμόγελο της οδοντόκρεμας, πηγαίνεις στο παράθυρο, τραβάς την κουρτίνα. Έξω, νέκρα. Η σιγή πού και πού διακόπτεται από το κρώξιμο ενός πράσινου παπαγάλου, που έχει εγκατασταθεί εσχάτως στο κατώφλι του σπιτιού. Τι να συλλογιέται, σκέφτεσαι. Το ερώτημα βέβαια είναι, πώς συλλογιέται. Κι εδώ, θαρρώ πως κατέχω την απάντηση. Συλλογιέται ελεύθερα. Έξω και πέρα από την ψυχολογία μιας μάζας, στην οποία τεχνηέντως κάποια άλλα έμβια όντα έχουν εγκλωβιστεί. Ή πιο σωστά, τα έχουν εγκλωβίσει.
Μια ψυχολογία, που σε θέλει αριθμό το πρωί στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, υπόδουλο στις αναθεωρημένες από την πανδημία εξουσίες του εργοδότη το μεσημέρι, απολεπισμένο από κάθε αισθαντική ανοσία το βράδυ. Και σταθερά ρέποντας προς την σχιζοφρένεια.
Είναι το νύχι δίοδος εισροής του ιού; Φυσικά! Κλειστά τα ινστιτούτα αισθητικής. Ανοιχτά τα κομμωτήρια, γιατί η τρίχα είναι κακός αγωγός του covid. Τρίχες κατσαρές θα μου πείτε. Που ονειρεύονται να γίνουν ίσιες, θα συμπληρώσω. Το μοναστήρι να’ναι καλά. Και οι συρμοί του μετρό, που μαζί με τα λεωφορεία, κάνουν ντα τον κακό τον ιό. Μα, η μάσκα! Α ναι, η μάσκα. Σωστά, η μάσκα. Ας βάλουμε μάσκα λοιπόν και στο νυχάκι για τα ινστιτούτα και στα αυτιά για τα θέατρα και στα λάστιχα του ποδηλάτου, για τις ποδηλατάδες. Γράψτε λάθος. Στις ποδηλατάδες, ό,τι δηλώσεις είσαι. Κι αν δηλώσεις Μωυσής, δεν χρειάζεται να στείλεις καν sms.
Στις εκκλησίες πάλι, το sms χρεώνεται με το τετραγωνικό. Άλλωστε, στον Οίκο του Θεού, ο ιός κολλάει με το τετραγωνικό. Φοράς δεν φοράς μάσκα. Προφανώς, εδώ παίζει ρόλο το ύψος του τρούλου, η απόσταση των εξαπτέρυγων, από τι είναι φτιαγμένα τα μανουάλια. Ή αν ψέλνει το βράδυ ο Τσιόδρας.
Ανοίγεις ξανά TV. Τα καλότυχα αγοράκια με τα σορτσάκια που κυνηγούν την στρογγυλή θεά (μαυρόασπρη ή πορτοκαλί), σου επιδεικνύουν τα τατού τους, τις καλογυαλισμένες φράντζες και τους ευφάνταστους πανηγυρισμούς. Covid-free τα αγόρια. Ε είπαμε, Σούπερ Λίγκα, δεν κολλάει. Κι αν κολλούσε, θα ήταν μετ’αποδοχών. Την ίδια ώρα, αθλητές μικρότερων κατηγοριών καθώς και συνέδελφοί τους από άλλα αθλήματα, την βγάζουν με επιδόματα, συσσίτια και προκαταβολές. Επιστρεπτέες, για να μην ξεχνιόμαστε.
Αλλάζεις κανάλι. Με υγρή από την συγκίνηση φωνή, ο ρεπόρτερ σε πληροφορεί πως μια 40χρονη μητέρα δύο ανήλικων παιδιών, έβαλε τέλος στην ζωή της. Κλαίει κι οδύρεται ο παρουσιαστής του κεντρικού δελτίου. Δεν αποκλείεται, για τα επόμενα 10 δευτεερόλεπτα να θυμάται και το ονοματεπώνυμό της. Το άλλο πρωί, θα μετρήσει μείον 1 στον συρμό του μετρό, που θα μεταφέρει το πλήθος προς την Γη της Επαγγελίας. Όχι αυτή του «δημοφιλέστερου προέδρου». Εκείνη της καταφρονεμένης πλέμπας.
Το ζάπινγκ συνεχίζεται. Ελληνικές ταινίες, τουρκικά σήριαλ, χολιγουντιανές υπερπαραγωγές. Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ. Και ξερό ψωμί. Ξερό στην κυριολεξία. Από τα πολύ προσεχώς. Αν εξαιρέσεις αυτά που άφησες στην άκρη για το αντιικό, το αντιμικροβιακό, την covid-free σερβιέτα. Μετράς λεπτά, έχεις φτάσει πλέον να μετράς τα κέρματα. Όχι τα χρυσά, τα άλλα, τα μπρούτζινα. Είναι κι αυτό μια κάποια λύσις. Τουλάχιστον, έχεις ακόμα να μετράς.
Τηλεπωλήσεις. Φίλτρα νερού, αντιρυτιδικές κρέμες. Όλοι σε σώζουν. Σώζουν την εικόνα σου, έτσι τουλάχιστον ισχυρίζονται. Οι πάντες σου μιλούν για ζωή, την ώρα που εσύ κραυγάζεις για επιβίωση. Πόσοι γνωρίζουν τι ακριβώς προσφέρει η υγιεινή διατροφή, ποια είναι τα οφέλη της γυμναστικής. Και πώς αυτά χτίζουν την πραγματική ασπίδα προστασίας από ιούς, σεισμούς, λ(ο)ιμούς, καταποντισμούς. Εκεί είναι η ουσία. Κανέναν δεν συμφέρει να την αγγίξει, ούτε καν να την ψηλαφήσει. Και ξέρετε γιατί; Γιατί όλα αυτά, προϋποθέτουν λεφτά. Και τα λεφτά, συνεπάγονται δουλειές. Και οι δουλειές, μεταφράζονται σε δημιουργία, σε χαρά. Σε όρεξη να εξερευνήσεις τα λοιπά. Όχι μόνος, εκτεθειμένος στον πρώτο πωλητή ελπίδας που θα ξεπηδήσει από το μαγικό κουτί. Με τους ανθρώπους σου, την δύναμή σου.
Με τους ανθρώπους σου, γίνεσαι και πάλι οντότητα ξεχωριστή. Όχι ένας απρόσωπος αριθμός το πρωί στον συρμό που δεν κολλάει, ένας μασκοφόρος εργαζόμενος το μεσημέρι, σε ένα αφεντικό που πια δεν σου τα κολλάει (τα ένσημα) και το βράδυ, ένας απομονωμένος ΑΑ(Αποστασιοποιημένος Ανώνυμος) μπροστά από μια οθόνη, όπου τίποτα δεν κολλάει.
Το ερώτημα που τίθεται, δεν είναι αν όντως είναι επιβεβλημένο και αναγκαίο ένα lockdown. Το ερώτημα που τίθεται, είναι γιατί η κοινωνία μας, στην προσωπική και συλλογική της διάσταση, δεν έχει χτίσει άμυνες ώστε να αποφύγει την εξαναγκασμένη, ταξική καραντίνα στην οποία έχει σήμερα εγκλωβιστεί. Που, μέσα από τις υστερικές φωνές των αυτόκλητων σωτήρων που την επέβαλαν, παραμένει, στεγνή, απρόσωπη, σκυφτή. Σαν μια οντότητα, που έχασε το ανάστημά της.
Δημιουργός του άρθρου:
