Ο διωγμός από τη Βρετανία ήταν μια μορφή τιμωρίας για τα εγκλήματά τους, ακόμη και αν αυτό ήταν η κλοπή μιας φρατζόλας ψωμιού ενώ παράλληλα οι γυναίκες θα προσέφεραν συντροφιά στους άνδρες κατάδικους που βρίσκονταν ήδη εδώ…
Ένα πλοίο γεμάτο γυναίκες “πόρνες, κλέφτρες και απατεώνισσες” ξεκίνησε στις 29 Ιουλίου 1789 από το λιμάνι του Πλίμουθ της Αγγλίας. Είχε προορισμό τη μακρινή Νέα Νότια Ουαλία. Περίπου 230 γυναίκες κατάδικοι επιβιβάστηκαν στο “Lady Juliana” που χαρακτηρίστηκε ως “πλωτό πορνείο”. Ο διωγμός από τη χώρα ήταν μια μορφή τιμωρίας για τα εγκλήματά τους, ακόμη και αν αυτό ήταν η κλοπή μιας φρατζόλας ψωμιού. Παράλληλα, οι γυναίκες θα προσέφεραν συντροφιά στους άνδρες κατάδικους που είχαν σταλεί ήδη στην περιοχή.
Η βιομηχανική επανάσταση στην Βρετανία ξεκίνησε στα μέσα του 18ου αιώνα. Ενίσχυσε οικονομικά διάφορους τομείς της οικονομίας, αλλά έπληξε τις αγροτικές περιοχές, καθώς πολλοί έφυγαν για να αναζητήσουν καλύτερες οικονομικές ευκαιρίες στα μεγάλα αστικά κέντρα. Όμως, τα βιομηχανικά κέντρα της Αγγλίας δεν είχαν ακόμη αρκετές θέσεις εργασίας για να καλύψουν όλα τα εργατικά χέρια. Στο διάστημα από το 1750 μέχρι το 1770 ο πληθυσμός της Αγγλίας είχε διπλασιαστεί και οι ανειδίκευτοι άνεργοι ήταν χιλιάδες. Αυτό οδήγησε στην αύξηση της εγκληματικότητας. Οι φυλακές γέμισαν. Τον 18ο αιώνα στην Αγγλία εφαρμοζόταν ο “Ματωμένος Κώδικας” κατά τον οποίο επιβαλλόταν η θανατική ποινή ακόμη και για εγκλήματα που θεωρούνται μικρής σημασίας, όπως η κλοπή αγαθών αξίας 5 σελινίων, ενός ζώου ή το κόψιμο ενός δέντρου. Η εκτίναξη της παραβατικότητας ανάγκασε τις αρχές να βρουν νέους τρόπους για να απαλλαγούν από τους καταδικασμένους. Η μεταφορά των καταδίκων σε άλλη χώρα υπολογίστηκε ότι είχε μικρότερο κόστος και θεωρήθηκε μια πιο ανθρώπινη τιμωρία από την εκτέλεση. Για μερικά χρόνια, οι κατάδικοι μεταφέρονταν στην Αμερική. Μετά τον πόλεμο της ανεξαρτησίας των ΗΠΑ το διάστημα 1775-1783 που έληξε την πανηγυρική νίκη των Αμερικανών, οι Βρετανοί έπρεπε να βρουν άλλο μέρος για να στείλουν τους παραβάτες.
Η αυστραλιανή ήπειρος θεωρήθηκε ιδανική τοποθεσία δημιουργίας μια βρετανικής αποικίας, καθώς έτσι θα ενισχυόταν και το εμπόριο στο εξωτερικό.
Το 1788 έντεκα πλοία με 759 κατάδικους, στην πλειοψηφία άνδρες, 13 παιδιά των καταδίκων, καπετάνιους, ναύτες και εμπόρους έφτασαν στον όρμο “Botany Bay” στην αυστραλιανή χερσόνησο. Το ταξίδι διήρκεσε 8 μήνες. Ήταν εξαντλημένοι, ντυμένοι με κουρέλια και πεινασμένοι. Το μέρος όμως, θεωρήθηκε ακατάλληλο για να κατοικηθεί λόγω της αυξημένης υγρασίας του εδάφους και δεν είχε καλλιεργήσιμες εκτάσεις. Έτσι, μεταφέρθηκαν και εγκαταστάθηκαν στον όρμο “Port Jackson”, το σημερινό Σίδνεϊ. Παρόλο που δεν βρίσκονταν πια πίσω από τα κάγκελα, οι κατάδικοι ζούσαν κάτω από εξαντλητικές συνθήκες. Τα αποθέματα τροφής τελείωναν. Οι νέοι άποικοι ήταν άπειροι αγρότες και έτσι οι καλλιέργειες τους δεν απέδιδαν καρπούς. Υπέφεραν από ασθένειες όπως δυσεντερία, σκορβούτο και τύφο. Η επιβίωσή τους θεωρούνταν αμφίβολη. Οι άποικοι ξεσπούσαν τον θυμό τους στις ελάχιστες γυναίκες που είχαν μεταφερθεί μαζί τους και στους αυτόχθονες λαούς. Το καλοκαίρι του 1789 ένας άνδρας κατηγορήθηκε για τον βιασμό ενός 8χρονου κοριτσιού. Η κατάσταση είχε βγει εκτός ελέγχου. Οι φρικαλεότητες των αποίκων προκάλεσαν την παρέμβαση του Βρετανού υφυπουργού Έβαν Νίπιεν. Ο Νίπιεν ανέφερε ότι για να μπορέσει η νέα αποικία να ευημερήσει, θα έπρεπε να σταλούν προμήθειες, αλλά και γυναίκες. Πίστευε ότι έτσι οι άποικοι θα δημιουργούσαν οικογένειες και θα επικρατούσε μια σταθερότητα στην κοινωνία χωρίς βιαιοπραγίες.
Η λύση δόθηκε με το πλοίο “Lady Juliana” που μετέφερε στην Αυστραλία 226 γυναίκες καταδίκους. Οι περισσότερες είχαν κατηγορηθεί για πορνεία, κλοπή και απάτη. Ανάμεσά τους ήταν η Ντέμπορα Ντέιβις που είχε καταδικαστεί σε θάνατο δια του απαγχονισμού για 19 δολάρια που άρπαξε από έναν άνδρα, αλλά και οι Ελίζαμπεθ Ριλέι, η Μέρι Μπάρνες και η Κάθριν Κλαρκ που είχαν καταδικαστεί σε επτά χρόνια φυλάκισης επειδή είχαν κλέψει ένα τόπι ύφασμα. Το πλοίο ξεκίνησε από τις ακτές της Αγγλίας τον Ιούλιο του 1789. Έκαναν στάσεις στα Κανάρια Νησιά, στο Πράσινο Ακρωτήριο της Αφρικής, στο Ρίο Ντε Τζανέιρο και στο Κέιπ Τάουν μέχρι να φτάσουν στην αποικία των Βρετανών στην αυστραλιανή χερσόνησο. Στην αρχή του ταξιδιού οι γυναίκες κοιμόντουσαν στο κατάστρωμα, κοντά σε βρωμόνερα και ανθρώπινα απόβλητα και στο αμπάρι του πλοίου. Ωστόσο, προτιμούσαν να είναι στο πλοίο παρά στη φυλακή.
Το μακρύ ταξίδι πάνω στο πλοίο τους έδωσε την ευκαιρία να βελτιώσουν τις συνθήκες διαβίωσης. Έκαναν σχέσεις με μέλη του πληρώματος και έτσι κατάφεραν να κοιμούνται σε κρεβάτια, να έχουν καλύτερη μεταχείριση, να τρώνε από τις προμήθειες και να μαζεύουν χρήματα για τη νέα ζωή τους στην αποικία. Το καράβι μετατράπηκε σε “πλωτό πορνείο”. Ο επόπτης του πλοίου Τζον Νίκολ ανέφερε στο βιβλίο “‘The Floating Brothel” της συγγραφέως Σιάν Ρις: “Όταν ήμασταν έξω στη θάλασσα, δεν υπήρχε άνδρας στο πλοίο που να μην είχε βρει γυναίκα”. Ναύτες και πόρνες έπιναν, χόρευαν και διασκέδαζαν, ενώ τα ανώτερα μέλη του πληρώματος δεν έκαναν τίποτα για να εμποδίσουν ερωτικές επαφές μεταξύ τους. “Ήταν θορυβώδεις και απείθαρχες, αγαπούσαν το λικέρ και τσακώνονταν μεταξύ τους”, ανέφερε ο Νίκολ. Στις περιοχές που σταματούσαν για ανεφοδιασμό, οι γυναίκες κατέβαιναν από το πλοίο και εκπορνεύονταν για να εξοικονομήσουν περισσότερα χρήματα. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, αρρώστησαν και πέθαναν πέντε γυναίκες. Ο αριθμός των νεκρών θεωρήθηκε πολύ μικρός συγκριτικά με τα υπόλοιπα πλοία που ταξίδευαν εκείνη την περίοδο. Αποδόθηκε στην καλή κατάσταση του πλοίου και στις σχετικά καλές συνθήκες που επικρατούσαν για τους επιβάτες. Έφτασαν στην Αυστραλία μετά από 309 ημέρες ταξιδιού. Ανάμεσα τους ήταν και επτά νεογνά, αποτελέσματα της αυξημένης σεξουαλικής δραστηριότητας των γυναικών με το πλήρωμα. Ωστόσο, οι άποικοι δεν χάρηκαν με την έλευσή τους. Αυτό που χρειάζονταν από την Αγγλία ήταν τροφή, σπόρους, ζώα και φάρμακα και πήραν ένα πλοίο γεμάτο γυναίκες. Οι άνδρες άποικοι έλεγαν ότι έλαβαν ένα “πλοίο γεμάτο άχρηστα στόματα”, καθώς τώρα θα υπήρχαν περισσότεροι πεινασμένοι. Ωστόσο, το “Lady Juliana”, μαζί με τις γυναίκες μετέφερε και μερικές προμήθειες που τους έσωσε την τελευταία στιγμή από την καταστροφή.
Μαζί τους έφεραν και νέα από τη Βρετανία, καθώς μέχρι τότε δεν είχαν τρόπο να μάθουν τι συνέβαινε στον κόσμο. Έμαθαν ότι ο Γεώργιος Γ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου έπασχε από πορφυρία, ότι ο Τζορτζ Ουάσινγκτον έγινε ο πρώτος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών και πως το καράβι “Γκάρντιαν” που μετέφερε προμήθειες και ταξίδευε παράλληλα με τον “Λέιντι Τζουλιάνα” είχε πέσει σε παγόβουνο και είχε καταστραφεί. Η οργή των αποίκων ηρέμησε περίπου τρεις εβδομάδες αργότερα, όταν στην αυστραλιανή χερσόνησο έφτασαν τα πλοία “Τζάστιαν”, “Έκπληξη”, “Ποσειδώνας” και “Σκάρμπορο” που μετέφεραν προμήθειες. Οι γυναίκες απέκτησαν την ελευθερία τους στην αποικία και ήταν μια ευκαιρία για εκείνες να κάνουν ένα νέο ξεκίνημα. Έκαναν οικογένειες με τους αποίκους. Πολλές από αυτές δημιούργησαν δικές τους επιχειρήσεις και απέκτησαν περίοπτες θέσεις στην κοινωνία. Μεταξύ του 1788 και του 1868 περίπου 162 χιλιάδες κατάδικοι μεταφέρθηκαν από τη βρετανική κυβέρνηση σε διάφορες αποικίες της Αυστραλίας. Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι το 20% του σημερινού πληθυσμού στην Αυστραλία είναι απόγονοι των καταδίκων που έφτασαν από τη Βρετανία.
