Η θάλασσα των Κυθήρων, σύμφωνα με τον Ησίοδο, είναι η γενέτειρα της θεάς Αφροδίτης. Ο μύθος της δημιουργίας της είναι γνωστός, και περιέχει έντονη βία. Η θεά του Έρωτα, λοιπόν, γεννήθηκε από το αίμα και τον αφρό της θάλασσας, στα Κύθηρα και μετά ταξίδεψε πάνω στο κοχύλι μέχρι την Κύπρο.
Τα Κύθηρα ως τόπος και τοπίο συνδέθηκαν κατ’ εξοχήν με το ουτοπικό, το ονειρικό, το ωραίο αλλά και το ειδυλλιακό, αλλά και το αποκρουστικό και τραγικά υψηλό, αισθητικές ποιότητες που ιδιαίτερα εκφράζονται στην αναγεννησιακή και νεότερη τοπιογραφική και μυθογραφική ζωγραφική, αλλά και στη λογοτεχνική και ποιητική παράδοση. […] (Απόσπασμα από το Α’ Συνέδριο Κυθηραικών Μελετών, 20-24/09/2000, Αθανασία Γλυκοφρύδη-Λεοντσίνη, Κύθηρα: Μύθος και Πραγματικότητα, Ελεύθερο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο Δήμου Κυθήρων, Κύθηρα 2003, Τόμος Πέμπτος, σελ. 92.)
Ο μύθος της Αφροδίτης και του νησιού των Κυθήρων απασχόλησε πολλούς καλλιτέχνες ανά τους αιώνες, όπως τον ζωγράφο Ζαν Αντουάν Βατό. Ποιητές όπως τον Σαρλ Μπωντλαίρ και τελευταία τον Θόδωρο Αγγελόπουλο με την ταινία του Ταξίδι στα Κύθηρα.
Ένα ταξίδι σύμβολο βαθύτερων προσωπικών συναισθημάτων, οραμάτων, αξιών και υπαρξιακών αναζητήσεων.
Οι πέντε καλλιτέχνες της έκθεσης συμμετέχουν ο καθένας με την δική του ματιά και σκέψη.
Ο Άγγελος Αντωνόπουλος παίζει με τα όρια ανάμεσα στην γλυπτική και την ζωγραφική και δημιουργεί μια προσωπική αφήγηση- εγκατάσταση, με ετερόκλητα αντικείμενα. Κυρίως όμως αφαιρεί τα αντικείμενα που χρησιμοποιεί από το περιβάλλον τους, τους αφαιρεί το φύλο, τα ουδετεροποιεί, τα επεξεργάζεται, και τα εντάσσει σε νέες συνθήκες και σχέσεις. Δημιουργώντας ένα σουρεαλιστικό αποτέλεσμα όπως πολλές φορές είναι τα όνειρα και τα οράματά μας.
Στέφανος Ρόκος: Τα έργα «Στον κήπο» (2022) και «3.15 π.μ.», (2017) αποτελούν την αποτύπωση δύο ξεχωριστών στιγμών της καλοκαιρινής περιόδου, στις οποίες, κάτω από το φως του ήλιου και του φεγγαριού, και μέσα από συζητήσεις μεταξύ των μελών μιας παρέας, γίνεται η προσπάθεια προσέγγισης του ιδεατού, ή η συνειδητοποίηση της ματαιότητάς της.
Ο Γιάννης Σταθάτος εμπνέεται από τους μαγικούς κήπους του Σκωτσέζου πολυτάλαντου καλλιτέχνη Ian Hamilton Finlay (1925–2006), και συγκεκριμένα από την «Μικρή Σπάρτη» (Little Sparta), τον κήπο που δημιούργησε στις άγονες πλαγιές της νότιας Σκωτίας . Ο κήπος αυτός, που ανήκει στη μεγάλη παράδοση των αλληγορικών κήπων της Αναγέννησης, τοποθετεί ποιητικά και γλυπτικά στοιχεία σε μία αέναη σχέση με το φυσικό και τεχνητό τοπίο. Έργα φτιαγμένα από μία γκάμα συνεργατών του και εμπνευσμένα από τους προσωκρατικούς, από τους ηγέτες της Γαλλικής επανάστασης, από την ιστορία της τέχνης.
Γεωργία Τσέρη: Αρχετυπικά πρότυπα, αλληγορίες, συμβολισμοί αναδύονται σαν ανθρώπινα όντα, μοναχικές φιγούρες που αναζητούν την αλήθεια, το μύθο, τις αξίες και τις ουτοπίες.
Ο Μανώλης Χάρος στηρίχτηκε στο ποίημα του Μπωντλαίρ «Ταξίδι στα Κύθηρα».
… Le navire roulait sous un ciel sans nuages,
Comme un ange enivré d’un soleil radieux….
(κάτω από τον ξάστερο ουρανό κυλούσε το καράβι
σαν άγγελος μεθυσμένος από ήλιο λαμπερό).
για να επιχειρήσει το δικό του ζωγραφικό ταξίδι στα Κύθηρα, ένα ταξίδι αναζήτησης, νοητικό και συναισθηματικό, παράλληλα ουσιαστικό.
