«Σήμερα θέλω να μοιραστώ μια πολύ προσωπική ιστορία. Μια ιστορία για τη σύγκλιση των αντιθέτων…»
Είναι μεγαλούτσικη, αλλά πιστεύω αρκετά ενδιαφέρουσα. Αφορά στη πολύχρονη- και πολυτάραχη -σχέση μου με τον σύζυγό μου, Γιάννη Κορωναίο. Μια σχέση ενός Δία (το λέει και το όνομα του, Κορωναίος, άλλωστε) με μια «σιδερένια» και ανεξάρτητη Αρτέμιδα. Και η ιστορία αυτή μπορεί να σας βοηθήσει να τολμήσετε να συνδεθείτε με συντρόφους που σας μοιάζουν ασύμβατοι σε πρώτη «ανάγνωση»…
Όσοι μας γνωρίζουν από κοντά -και όχι μόνο από τις δουλειές μας- η τη παρουσία μας στα κοινωνικά δίκτυα, μάλλον καταλαβαίνουν τον τίτλο που διάλεξα. Σχετίζεται με την ιδιάζουσα θητεία του Γιάννη ως εύζωνας στη Προεδρική φρουρά. Έτσι εξηγείται το «Τσολιάς». Όσο για το Κυρία, λέω να μη το δικαιολογήσω..
Με το Γιάννη γνωριζόμαστε από τα εφηβικά μας χρόνια από τα καλοκαίρια στα αγαπημένα Κύθηρα – πατρίδα των γονιών μας.
Εγώ 13 και ο Γιάννης 18. Γνωριστήκαμε επεισοδιακά όταν ο παππούς μου με πήγε σχεδόν με το ζόρι με τη βάρκα του σε μια γιορτή ενός θείου παπά στη Πλατιά Άμμο στα βόρεια του νησιού. Εγώ χάρηκα που υπήρχαν και νέοι τελικά και ο Γιάννης ακόμη θυμάται το ατίθασο κορίτσι με το άσπρο φουστάνι που σαν Μανταλένα έφτασε με μια βάρκα και διάνθισε μια βαρετή γιορτή.
Δυο παιδιά από δύο κόσμους διαφορετικούς.
Εγώ από μεσοαστική συντηρητική οικογένεια και ο Γιάννης από εργατική οικογένεια με νωπά τραύματα από διώξεις του αριστερού πατέρα του στον εμφύλιο και στη δικτατορία. Βέβαια με πολύ ενδιαφέρον ανακαλύψαμε πρόσφατα σε αρχείο του νησιού ότι και ο παππούς μου ήταν επίσης στην Αντίσταση μαζί με το πατέρα του Γιάννη. Και από ότι έμαθα ρωτώντας μετά από την ανακάλυψη, γι’ αυτό το λόγο αναγκάστηκε -ως ανεπιθύμητος – να φάει τα γόνιμα χρόνια του ως ναυτικός εκτός Ελλάδας. Αυτό το γονίδιο σύμφωνα με τον Γιάννη δικαιολογεί την «επαναστατική» μου πλευρά.
Περάσαμε τις διακοπές μας όλα τα καλοκαίρια των εφηβικών και νεανικών μας χρόνων μαζί στο νησί, αλλά με αρκετά διαφορετικούς τρόπους.
Εγώ παραλία σχεδόν όλη μέρα (η μάλλον από το μεσημέρι και μετά) και βόλτες, πάρτι, μπαράκια η ντίσκο μέχρι το πρωί. Ο Γιάννης ξεκινούσε τη μέρα του όταν εγώ επέστρεφα στο σπίτι. Οικοδομή η χωράφια όλο το πρωί για τα προς το ζην, λίγο μπάνιο, λίγη διασκέδαση και ύπνο σχετικά νωρίς (για εμένα…) το βράδυ.
Αλλά παρόλα αυτά είχαμε αρκετά σημεία επαφής, κυρίως στη παραλία και για κουβεντούλα στα καφενεία νωρίς το απόγευμα. Θυμάμαι αέναες συζητήσεις παίζοντας τάβλι η ντάμα (δεν ξέραμε μπιρίμπα ακόμη), αναλύοντας τη τρέχουσα κατάσταση, τα του νησιού μας, αλλά και τα ερωτικά προσωπικά μας, που ήταν για πολλά χρόνια προσανατολισμένα σε άλλα άτομα. Χορεύαμε και νησιώτικα και «fox anglais» στα πανηγύρια όπου πηγαίναμε μέσα σε καρότσες αγροτικών… Κάποια χημεία υπήρχε και μεταξύ μας, αλλά ποτέ δεν εκφράστηκε, γιατί μάλλον φοβόταν ο Γιάννης το «θεριό» και το «θεριό» το Γιάννη…
Είμασταν φίλοι, αλλά και «αντίπαλοι» που μαλώναμε συχνά σαν το σκύλο με τη γάτα.
Για το πως βλέπουμε τον κόσμο, την θέση των γυναικών( ήμουν σουφραζέτα από νωρίς), την οικονομία, την κοινωνία. Και είχαμε σχετικά λίγα ομολογώ σημεία σύγκλισης πέραν των Κυθήρων και του ….Ολυμπιακού.
Ο Γιάννης οργανωμένος στη ΚΝΕ κι εγώ σιγά-σιγά (επειδή ήταν και της μόδας) ψιλό-σοσιαλίστρια και κουλτουριάρα με κάποιες νεοφιλελεύθερες όμως τάσεις(τρελοκομείο ιδεολογικά). Ο Γιάννης τους χειμώνες στη σχολή του, στα μεροκάματα και στις πορείες, εγώ στο Πολυτεχνείο, τη διασκέδαση, τα ταξίδια και διαβάζοντας «κουλτούρα» στον καναπέ.. Και οι δυο εργατικοί, στοχοπροσηλωμένοι, αλλά με διαφορετικούς τρόπους έκφρασης των φιλοδοξιών μας.
Ακολουθήσαμε τους δρόμους μας και ψιλό χαθήκαμε γύρω στα 25 μου, κυνηγώντας τα διαφορετικά όνειρα μας.
Εγώ στις επιχειρήσεις και αυτός στα ΜΜΕ. Εκείνος πιστός στις πορείες διαμαρτυρίας κι εγώ στον ήσυχο εθελοντισμό. Αυτός πιστός στα Κύθηρα κι εγώ σε εναλλαγή με Μύκονο και Σαντορίνη. Οι παγκόσμιες αλλαγές (κατάρρευση «υπαρκτού» κλπ.) δεν μας άφησαν ανεπηρέαστους. Διαφοροποιήσαμε τις πολιτικές μας επιλογές, χωρίς όμως να αλλάξουμε τις αξίες μας, που πάντα πιστεύω ότι καθόριζαν την ζωή μας.
Η ζωή μας ξαναέφερε κοντά μέσα από τα επαγγελματικά μας και κάναμε ένα νέο ξεκίνημα της σχέσης μας -γύρω στα 40 μου.
Μετά από αποτυχημένους γάμους και των δυο μας και επαναπροσδιορισμό των πάντων. Για την ιστορία αυτός που μας έφερε κοντά είναι ο Κώστας ο Λαλιώτης (αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία που αξίζει επίσης να διηγηθώ κάποια στιγμή)
Δύσκολο το ξεκίνημα της επανασύνδεσης όταν ο Γιάννης ξαναμπήκε στη ζωή μου ως διευθυντής του ΣΚΑΙ. Επιφορτισμένος με την εκπλήρωση της ατζέντας του αφεντικού του( σε κόντρα με την τότε κυβέρνηση) είχε σκοπό να αποδείξει ότι το νέο αεροδρόμιο- στο οποίο ήμουν Διευθύντρια Επικοινωνίας- είναι «μακέτα». Όμως δε «μάσησα», αλλά ούτε κι αυτός. Γιατί εγώ γίνομαι σκληρό καρύδι όταν νιώθω την αδικία και ο Γιάννης δε μπορεί να πει ψέματα. Θεωρεί τη δημοσιογραφία λειτούργημα. Και έτσι είπε την αλήθεια στο ρεπορτάζ που ετοίμασε. Ότι είμασταν ένα έργο αξιόλογο που θα τελείωνε στην ώρα του πριν τους Ολυμπιακούς αγώνες. Τελικά (λόγω και αλλαγής στην πολιτική στόχευση του ΣΚΑΙ) έχασε τη δουλειά του, όμως κερδίσαμε τη δική μας σχέση. Σχέση που στηρίχτηκε στην αλήθεια και την εκτίμηση και εξελίχθηκε αργά και σταθερά ( 2 χρόνια πήγαινε-έλα μέχρι να δέσει) σε σχέση εμπιστοσύνης και βαθιάς αγάπης. Σχέση ζωής.
Παρά τις σταδιακές αλλαγές που είχαμε κάνει στις ιδεολογικές μας πεποιθήσεις εξακολουθούσαμε να έχουμε αντίθετες αντιλήψεις, κυρίως στο χώρο της οικονομίας.
Μάθαμε όμως να ακούμε ο ένας τον άλλον με επιχειρήματα, αλλά κυρίως με κατανόηση και αγάπη. Χωρίς ιδεοληψίες ή την ανάγκη να έχουμε πάντα δίκιο (δύσκολο αυτό και για τους δυο μας και το ευρύ εγώ μας)
Και φέραμε και τους φίλους μας κοντά. Δυο κόσμους διαφορετικούς. Αυτή η ώσμωση ήταν καταλυτική. Έτσι κατάλαβα ότι ο Γιάννης δεν είναι η εξαίρεση. Ότι οι «αριστεροί» δεν είναι κολλημένοι ιδεοληπτικοί τεμπέληδες και μπαχαλάκηδες. Και κατάλαβε ο Γιάννης ότι οι άλλοι εντιμότατοι φίλοι μου (τέως Πασόκοι και πολλοί δεξιοί) είναι «κανονικοί άνθρωποι» και όχι λαμόγια, εθνικόφρονες, θρησκόληπτοι και εαυτούληδες. Εγώ κατάλαβα επίσης πόσο σημαντικό ρόλο μπορεί και πρέπει να έχει το κράτος σε τομείς υποδομών και πρόνοιας και ο Γιάννης ότι μπορεί και κάποιες επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα να προσφέρουν ουσιαστική αξία και να λειτουργούν με σεβασμό στον άνθρωπο και το περιβάλλον. Και ότι τα Golden Boys & Girls δεν είναι πάντα στυγνοί εκμεταλλευτές, ανάξιοι των παχυλών μισθών τους.
Και έτσι πορευτήκαμε μαζί όλα αυτά τα 20 +χρόνια (τα τελευταία 9 παντρεμένοι με παπά και με κουμπάρους) ανταλλάσσοντας συνεχώς απόψεις μεταξύ μας και με άλλους -ένθεν εκείθεν – μετακινώντας τις θέσεις μας και συνεχίζοντας να «διαφωνούμε δημιουργικά». Για τη δημοκρατία, τη δικαιοσύνη και την ελευθερία. Για το τι είναι νόμιμο και το τι ηθικό. Για τα μνημόνια, τις Πρέσπες, το Μάτι, τη Χρυσή Αυγή, το σεξισμό και το ρατσισμό, τις πορείες και τους μπαχαλάκηδες, τους μετανάστες, τα πανεπιστήμια και την παιδεία, τα σύμφωνα συμβίωσης και τα ανθρώπινα δικαιώματα, τους εξοπλισμούς, το Σύστημα υγείας και… τις παρακολουθήσεις…
Δεν μένουμε όμως στα κυρίαρχα αφηγήματα, τα εύκολα τσιτάτα και τα «αδιάσειστα» στοιχεία.
Γιατί ευτυχώς οι δουλειές μας μας έχουν εκπαιδεύσει να κοιτάμε «πίσω από την ετικέτα». Να διακρίνουμε τα fake news και τα παπαγαλάκια, τις κρυμμένες ατζέντες και τα συμφέροντα. Και βρίσκαμε σωστά και λάθος σε όλες τις πλευρές. Πότε στην πρόθεση, πότε στην ουσία και πότε στην επικοινωνία. Γιατί έτσι είναι η ζωή. Τίποτα δεν είναι άσπρο – μαύρο. Ζούμε στις δεκάδες αποχρώσεις του γκρί.
Εγώ πάντα όμως με μια τάση απέναντι. Να του τα «χώνω» για άστοχες δηλώσεις η για το που είναι η αντιπολίτευση. Και εκείνος να μου εξηγεί συνεχώς το δόλιο ρόλο των εξαρτημένων ΜΜΕ η γιατί μια υπερβολική αντίδραση στη παρούσα φάση μπορεί να οδηγήσει τη χώρα σε σπαραγμό.
Έμαθα μαζί του να μη βλέπω μόνο το άσπρο η το μαύρο.
Έμαθα να διαχωρίζω πολύ καλλίτερα την ήρα από το στάρι, την προπαγάνδα από την ενημέρωση, τον πατριωτισμό από τη πατριδοκαπηλία. Έμαθα να βλέπω τις ατζέντες πίσω από τις -κατά τα φαινόμενα -αθώες φιλολαϊκές ενέργειες. Και έμαθα να εκφράζω τη γνώμη μου χωρίς φόβο, αν και όχι πάντα χωρίς πάθος (έχω να μάθω ακόμη πολλά σε αυτό το τομέα.)
Χρωστάω πολλά στον Τσολιά μου.
Όχι μόνο γιατί είναι σαν δεύτερος πατέρας στα παιδιά μου και γιος στη χήρα μητέρα μου. Ούτε γιατί μου στάθηκε στα δύσκολα και τις αρρώστιες και θανάτους που ταλάνισαν την οικογένεια μου. Ούτε γιατί με υποστήριξε στη καριέρα μου όσο κανείς. Αλλά κυρίως γιατί με έκανε πιο πολύ Κυρία από όσο ήμουν πριν. Κυρία του εαυτού μου, των απόψεων και των θέλω μου. Δεν με «χάλασε» ο αριστερός μου σύζυγος, όπως πολλοί φοβήθηκαν, αλλά μάλλον με «έφτιαξε».
Είμαστε μαζί χωρίς να είμαστε πακέτο.
Γιατί διατηρούμε ζωντανές τις φιλίες μας. Και τώρα που και οι δυο δουλεύουμε πιο χαλαρά, περνάμε πολύ χρόνο πότε στα αγαπημένα Κύθηρα και πότε στις Κορυσχάδες Ευρυτανίας. Και ταξιδεύουμε όποτε μπορούμε στο εξωτερικό μέσα από ένα πρόγραμμα ανταλλαγής σπιτιών. Έχουμε τις διαφωνίες μας, αλλά αυτές είναι που κάνουν τη ζωή μας πικάντικη. Εξ’ άλλου αυτά που μας ενώνουν είναι πιο πολλά και πολύ πιο σημαντικά από όσα μας χωρίζουν. Και ένα από αυτά είναι ότι θα προασπιζόμαστε το δικαίωμα μας και το δικαίωμα των παιδιών μας να εκφράζουν τις απόψεις τους χωρίς φόβο. Γιατί ζούμε σε δημοκρατία και «δικαιούμαστε δια να ομιλούμε», όχι μόνο να σκεφτόμαστε. Και αυτή ήταν, είναι και θα είναι και η δική μου άποψη, γιατί μια Κυρία δεν έχει ανάγκη από δανεικές…
Δημιουργός του άρθρου:
Η Αναστασία Σιδέρη Είναι Χημικός Μηχανικός, Επικοινωνιολόγος, Επίτιμη Καθηγήτρια Πανεπιστημίου Γλασκώβης
