Το να είσαι μικρός, έχει σχέση μόνο με το μέγεθος. Όλοι περνάμε από εκεί, όλοι αντιλαμβανόμαστε τα εξωτερικά ερεθίσματα αλλοιωμένα στην φυσική τους διάσταση. Ενίοτε, αρκούντως διεσταλμένα, ώστε να προσλάβουν μια σουρεάλ χροιά στην φαντασία μας. Το πώς φιλτράρουμε όμως τα εξωτερικά ερεθίσματα, δεν έχει να κάνει με το πόσο μικροί δείχνουμε στην σκιά τους, αλλά με το πώς εκμεταλλευόμαστε την λάμψη τους για να δώσουμε βάθος στην υπόστασή μας.
Έτσι ξεχωρίζουν οι πρωταγωνιστές, έτσι χαράσσουν δρόμους οι πρωτοπόροι. Ξεκινούν, βλέποντας «ταινιάκια» από την πρώτη σειρά καθισμάτων ενός φεστιβάλ και βαθμολογώντας τα. Ένα γκρο πλαν δίχως βάθος αλλά με την προοπτική που του όρισες πριν το μοιράσεις στο συλλογικό θυμικό. Με όρια, την φαντασία και τον αυθορμητισμό που δεν έχουν ακόμα μπλεχτεί στα δίχτυα της πολιτικής ορθότητας. Ενίοτε και με ένα γέλιο, πηγαίο, αυθεντικό, ειλικρινές, την ώρα που «πετάς ιδέες» για το δικό σου «ταινιάκι». Γιατί, τελικά, οι αυθεντικές ιδέες, ποτέ δεν στέκουν αποφλοιωμένες από το αρχέγονο κέλυφος που τις περιβάλλει. Ποτέ δεν ευνουχίζονται από τις συνθήκες καθωσπρεπισμού και πολιτικά ορθής νόρμας που αποστειρώνουν τον κόσμο των μεγάλων.
Η Κωνσταντίνα-Ρόζα Κουτραφούρη, είναι μια μικρή Αλίκη στην χώρα των κινηματογραφικών θαυμάτων. Ήταν-δεν ήταν 8 χρονών, όταν ο Γιώργος Διδυμιώτης πρωτο-συστήθηκε στο Λύκειο Κυθήρων μέσω των κινηματογραφικών ομάδων. Δεν δίστασε καθόλου. Αφέθηκε να πέσει στην κουνελότρυπα της δημιουργίας κι έκτοτε, έμαθε να βαδίζει… πετώντας. Απελευθερωμένη από το συμβατικό πλεόνασμα του «γλυκού κοριτσιού», δεν δίστασε να γίνει ακόμα πιο «μικρή», για να εστιάσει καλύτερα στα πιο μεγάλα. Και σίγουρα, δεν φοβήθηκε να εκτεθεί σε μια συγκυρία της ζωής, όπου τα όρια ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό, είναι εξ ορισμού δυσδιάκριτα.
Όπως κι αν εξελιχθούν από δω και στο εξής τα πράγματα, ανεξάρτητα από την ανάμνηση που θα κουβαλάει η Κωνσταντίνα όταν βγει από την κουνελότρυπα, θα έχει πάντα το δικό της Παρίσι, ή μάλλον, την δική της Ολυμπία, να χρυσώνει τα όνειρά της. Κι όπως λέει ο Ρικ, από την αγαπημένη της ταινία, την Καζαμπλάνκα, αυτό θα είναι η αρχή για μια πολύ όμορφη φιλία. Αυτήν που αναπτύσσουμε με τον ίδιο μας τον εαυτό, όταν έχουμε το θάρρος να τον συναντήσουμε από την απέναντι πλευρά του καθρέφτη. Κι αυτή, είναι η ιδέα για το καλύτερο σενάριο που θα έχει σκηνοθετήσει ποτέ.
Ακολουθεί η συνέντευξη που έδωσε η Κωνσταντίνα – Ρόζα Κουτραφούρη στο Kythera.News για την συμμετοχή της στις κινηματογραφικές ομάδες υπό τον Γιώργο Διδυμιώτη, την εμπειρία του φεστιβάλ Ολυμπίας και τα σχέδιά της για το μέλλον.
Ερ. Ποια ήταν η σχέση σου με τον κινηματογράφο πριν γνωρίσεις τον Γ. Διδυμιώτη;
-Πριν γνωρίσω τον Γιώργο, δεν είχα κάποια συγκεκριμένη σχέση με τον κινηματογράφο. Ήμουν 8 χρονών. Πολύ μικρή δηλαδή. Λίγες ταινίες σε κινηματογράφο και πολλές παιδικές στην τηλεόραση.
Ερ. Τί σε εντυπωσίασε περισσότερο από την συμμετοχή σου στις ομάδες;
-Στο Φεστιβάλ της Αρχαίας Ολυμπίας, στον Πύργο, είχα την ευκαιρία να πάρω μέρος σε αρκετά ομαδικά εργαστήρια. Επίσης συμμετείχα και σε ομαδικά εργαστήρια που έκανε ο Γιώργος τα καλοκαίρια στα Κύθηρα.
Η συμμετοχή σε μια ομάδα δεν είναι εύκολη. Πάντα έχω το άγχος αν θα καταφέρω να ταιριάξω με τα υπόλοιπα παιδιά. Ειδικά όταν είναι άγνωστα, όπως οι ομάδες που συμμετείχα στον Πύργο. Όταν αυτό το κατάφερνα η χαρά μου ήταν μεγάλη.
Ερ. Τί πιστεύεις ότι φέρνει ένας νέος άνθρωπος όπως εσύ (και τα άλλα παιδιά) στην δημιουργική διαδικασία μιας ταινίας; Και τί παίρνει από αυτή;
-Ένας νέος άνθρωπος και ειδικά ένα παιδί, πιστεύω ότι φέρνει μια νέα ματιά στον κόσμο, νέες ταινίες με νέες ιδέες. Τα παιδιά βλέπουν έναν άλλο δρόμο για το μέλλον. Μπορεί να δουν και να έχουν επαγγελματικές ευκαιρίες που πιθανόν δεν είχαν σκεφτεί.
Ερ. Σε ποιες ταινίες συμμετείχες; Ποιος ή ποιοι ήταν ο ρόλος/οι σου σε αυτές;
-Στο Φεστιβάλ αλλά και στα Κύθηρα είχα την ευκαιρία να συμμετάσχω σε αρκετές ταινίες και σε διαφορετικά πόστα κάθε φορά. “Η απαγωγή”, ταινία του Νεανικού Πλάνου, όπου δούλεψα πισω απο την κάμερα, η “Συνέντευξη”, όπου δούλεψα στο σενάριο και πίσω από την κάμερα, δύο animation, στα οποία ζωγράφισα κάποιες από τις φιγούρες και η αποκλειστικά δική μου ταινία: “Η Φιλίννα στο Μουσείο”, όπου ήμουν στην κάμερα, στο σενάριο, έπαιξα μουσική και έκανα το μοντάζ με τον Γιώργο δάσκαλο.
Ερ. Μίλησέ μου για την εμπειρία της συμμετοχής στο Φεστιβάλ Ολυμπίας. Τί σου έκανε εντύπωση, τι πήρες από αυτό;
-Η εμπειρία του Φεστιβάλ είναι ασυνήθιστη, με ευχάριστο τρόπο. Ακόμη κ όταν πας ως επισκέπτης, καταλαβαίνεις πολλά πράγματα. Είναι ένα μέρος, όπου παίρνουν τα παιδιά στα σοβαρά. Έμαθα να ρισκάρω, γιατί για μένα η πρώτη μου ταινία ήταν ένα ρίσκο, κι έμαθα ότι η ηλικία δεν είναι πρόβλημα. Ήταν το πρώτο μέρος που με πήραν στα σοβαρά στα 8 μου χρόνια και όχι σαν ένα μικρό, γλυκό κοριτσάκι.
Ερ. Γνωρίζω ότι εξακολουθείς να συμμετέχεις σε διάφορες κριτικές επιτροπές του Φεστιβάλ. Τί ακριβώς κάνεις σε αυτές; Πιστεύεις ότι θα συνεχιστεί η σχέση σου με το Φεστιβάλ και αν ναι, με ποιο τρόπο;
–Το Φεστιβάλ δεν είναι μόνο οι δέκα μέρες του Νοεμβρίου-Δεκεμβρίου. Το Φεστιβάλ έχει δραστηριότητες όλο τον χρόνο. Εργαστήρια, συμμετοχές, μαθήματα στα σχολεία και πολλά άλλα. Για μένα, όλα ξεκίνησαν όταν την πρώτη χρονιά, το 2017, που βρέθηκα στο Φεστιβάλ. Πήρα τον κατάλογο των ταινιών της Camera Zizanio (ταινίες παιδιών από 4 ετών έως 20), κάθισα στην πρώτη σειρά των καθισμάτων, έβλεπα τα ταινιάκια και βαθμολογούσα κι όταν τελείωσε το Φεστιβάλ έδωσα στους υπεύθυνους το χαρτί με την βαθμολογία (για την ακρίβεια αυτό το είχε κάνει ο αδελφός μου, ο Θανάσης). Την δεύτερη χρονιά που πήγα πάλι στο Φεστιβάλ, μου έκανε εντύπωση το ότι ο Παντελής είχε κρατήσει το χαρτί με τις βαθμολογίες και μου ζήτησε να κάνω το ίδιο. Έτσι, αργότερα μπήκα στην Ευρωπαϊκή κριτική Επιτροπή και στην κριτική Επιτροπή παιδιών. Φέτος, που έγινε διαδικτυακά το Φεστιβάλ, παρουσίασα στην τελετή λήξης ένα από τα βραβεία. Η σχέση μου με το Φεστιβάλ πιστεύω πως θα συνεχιστεί. Θα συνεχιστεί με όλους τους τρόπους όπως και τώρα.
Ερ. Τα Κύθηρα αποτελούν πηγή έμπνευσης για κινηματογραφική δημιουργία; Πιστεύεις ότι θα μπορούσε να φτιαχτεί μια σχολή κινηματογράφου στο νησί και ποια θα ήταν τα θέματα με τα οποία θα καταπιανόταν;
-Τα Κύθηρα είναι σίγουρα πηγή έμπνευσης, αλλά πιστεύω πως μεγάλο κομμάτι οφείλεται στον Γιώργο και νομίζω πως αν ποτέ έφτιαχνα σχολή, θα άφηνα το θέμα ελεύθερο για τα παιδιά. Να αποφασίζουν αυτά με τι θα καταπιαστούν.
Ερ. Πιστεύεις ότι δίνει ο κινηματογράφος απαντήσεις για τις ανησυχίες των νέων; Μπορούν οι νέοι να δώσουν λύσεις σε προβλήματα τόσο προσωπικά όσο και κοινωνικά; Με ποιους τρόπους;
-Νομίζω ότι στα ερωτήματα των νέων, δεν υπάρχουν συγκεκριμένες απαντήσεις αλλά ο κινηματογράφος φέρνει μια ανακούφιση. Είναι ένας τομέας, όπου μπορούν να στραφούν.
Ερ. Έχεις φτιάξει μια δική σου ταινία για τις αρχαιότητες στα Αντικύθηρα. Μίλησέ μου για αυτή. Τί σε δυσκόλεψε, τί σε βοήθησε, τί αποκόμισες από αυτή;
-Αυτή η ταινία είναι η πρώτη μου, οπότε είναι πολύ σημαντική για μένα. Στην ταινία, μιλάω για ένα συγκεκριμένο έκθεμα στο μουσείο των Κυθήρων, την στήλη με την Φιλίννα. Μέσω αυτού όμως, εξερευνώ την ανασκαφή των Αντικυθήρων. Μια ανασκαφή που έκανε για πολλά χρόνια ο Άρης ο Τσαραβόπουλος. Πήγα στα Αντικύθηρα και άρχισα να κινηματογραφώ τα πάντα. Κάποια στιγμή απελπίστηκα, γιατί είχα πολλά πλάνα και δεν ήξερα πού θα μου χρησίμευαν. Ήμουν έτοιμη να τα παρατήσω κι εκεί μπήκε ο αδελφός μου. Άρπαξε την κάμερα και συνέχισε να τραβάει. Έτσι, με βοήθησε να συνεχίσω. Επίσης στο μοντάζ και στο σενάριο, σημαντικό ρόλο έπαιξε ο Γιώργος.
Ερ. Ετοιμάζεις και νέα ταινία, σε δικό σου σενάριο και με την βοήθεια του Διδυμιώτη. Πες μου λίγα λόγια για αυτή και πώς σκοπεύεις να την προωθήσεις.
-Η ταινία άρχισε από πλάκα, την ώρα που εγώ κι ο Γιώργος πετάγαμε ιδέες και γελούσαμε. Μου άρεσε μια συγκεκριμένη ιδέα οπότε την ανέπτυξα. Μιλάει για δύο κορίτσια που παίρνουν μέρος σε έναν διαγωνισμό και την επέμβαση που κάνουν οι γονείς στα έργα των παιδιών. Πηγή έμπνευσης, είναι κυρίως ο πατέρας μου, που αν του δώσεις κάτι, είναι πάνω από την φύση του να το αφήσει χωρίς να το διορθώσει! Δεν τον εμπιστεύομαι στην δακτυλογράφηση αλλά χάρη σε αυτόν μου ήρθε η ιδέα! Λόγω καραντίνας και αναταραχών, έχω μείνει πίσω αλλά θα την ξαναπιάσω σίγουρα.
Ερ. Ποια είναι η συμβολή του Γιώργου Διδυμιώτη στην όλη επαφή σου με τον κινηματογραφικό χώρο; Ποιος είναι ο τομέας που σε έχει βοηθήσει περισσότερο, τί εφόδια σου έχει δώσει;
-Ο Γιώργος είναι αυτός που με γνώρισε στο Φεστιβάλ, είναι αυτός που με βοηθάει με τις ταινίες μου, που με σπρώχνει να προχωράω παραπάνω. Είναι σημαντικός παράγοντας.(είναι ο Δάσκαλός μου).
Ερ. Ποια είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον; Πιστεύεις ότι έχει θέση στην ζωή σου ο κινηματογράφος; Σκοπεύεις ίσως να ασχοληθείς επαγγελματικά; Αν ναι, με ποιο τρόπο;
-Έχω πολλά σχέδια για το μέλλον, δεν έχω όμως συγκεκριμένα. Σίγουρα ο κινηματογράφος θα είναι πάντα μέρος της ζωής μου αλλά επαγγελματικά δεν ξέρω. Υπάρχει πάντα η πιθανότητα.
Ερ. Τί είδους ταινίες βλέπεις; Ποια είναι η αγαπημένη σου;
-Μου αρέσουν κυρίως οι σειρές, γιατί έχουν περιθώριο να πάνε σε βάθος. Μου αρέσουν οι κάπως πραγματικές, όχι φαντασίας ή επιστημονικής φαντασίας, και όσες έχουν λίγη δράση. Αυτόν τον καιρό αγαπημένες μου σειρές είναι το Suits και το Prison Break. Από τις παλιές μου άρεσε πολύ η Casablanca.
Ερ. Ποια γνωστή ταινία θα ήθελες να έχεις σκηνοθετήσει;
-Δεν θα ήθελα να σκηνοθετήσω καμία, γιατί αυτό θα σήμαινε πως η ταινία θα άλλαζε, θα ήταν σκηνοθετημένη αλλιώς. Θα ήθελα όμως να είχα παίξει στις δύο σειρές που ανέφερα.
