Κάπου ταυτίζονται ο εφοπλιστής Λασκαρίδης με τον ράπερ Μιθριδάτη: Έχουν την ίδια αντίληψη για την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό. Ο ένας δήλωσε ότι «οι εφοπλιστές έχουν χε..ένο τον πρωθυπουργό, γι’ αυτούς δεν έχει καμία χρησιμότητα». Ο άλλος έκανε λόγο για «κυβέρνηση με σήμα το κουταλοπίρουνο»…
Υπάρχουν και άλλα σημεία που έχουν πολιτικές προεκτάσεις: Οι εφοπλιστές συνολικά προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι πατριώτες. Ο κύριος Λασκαρίδης το θέτει λίγο διαφορετικά: «Το 80% των πλοίων μας έχει ξένη σημαία. Δεν μας νοιάζει η ελληνική σημαία». Ο Μιθριδάτης σχολιάζει για το εργασιακό νομοσχέδιο «Οκτάωρη εργασία είναι μπαναλιτέ και κάθε υπερωρία θα είναι απληρωτέ».
Κοινώς υπάρχουν δυο τελείως διαφορετικοί κόσμοι που συγκλίνουν στο συμπέρασμα της απαξίας της σημερινής κυβέρνησης ή της ασκούμενης πολιτικής γενικότερα. Όμως αυτό είναι το μόνο σημείο πολιτικής σύγκλισης. Ο κ. Λασκαρίδης είναι υποστηρικτής της ΝΔ με «πολλούς τρόπους»… ενώ ο Μιθριδάτης έχει επικρίνει όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις (και του ΣΥΡΙΖΑ).
Προσφέρονται για συμπεράσματα αυτές οι δυο περιπτώσεις; Ναι. Η σημερινή κυβέρνηση δεν απολαμβάνει πλέον της ανοχής της πλειοψηφίας. Η εικόνα της είναι τελείως φθαρμένη, απαξιωμένη, ενώ και ο πρωθυπουργός δεν απολαμβάνει της εμπιστοσύνης ούτε του στενού πυρήνα των ψηφοφόρων του κόμματος του.
Είναι αυτό προάγγελος πολιτικών εξελίξεων; Όχι απαραίτητα. Το ότι κάτι απαξιώνεται δεν σημαίνει ότι αυτόματα ενισχύεται ο αντίπαλος πόλος, στη συγκεκριμένη περίπτωση ο ΣΥΡΙΖΑ. Το σίγουρο όμως, είναι ότι πλέον η κοινωνία σωρεύει οργή, είναι απογοητευμένη. Ειδικά η νεολαία «είναι στα κάγκελα» και αν το φθινόπωρο δεν έχει αντιμετωπιστεί η πανδημία και δεν έχει βελτιωθεί σημαντικά η οικονομία, θα έχουμε σίγουρα πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις. Σε ποια κατεύθυνση, δεν είναι σαφές…
Η διεθνής εμπειρία με την RAP, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ, μας δίνει μια καλύτερη εικόνα, αλλά και προκαλεί νέα ερωτήματα: Τελικά τι γίνεται; Το ζητούμενο είναι η «στροφή όλων προς το πολιτικό και κοινωνικό κέντρο», γιατί εκεί βρίσκεται η πλειοψηφία των πολιτών ή η «καθαρή καταγγελία» ενάντια σε ότι μας μαυρίζει τη ζωή; Με μια απλή ματιά στο διαδίκτυο εύκολα διαπιστώνεις ότι τα τραγούδια των πιο γνωστών ράπερ στις ΗΠΑ έχουν πολιτική προέκταση κυριότατα ανατρεπτική, ρηξικέλευθη όσο και καυστική αφού πηγή της μουσικής αυτής είναι τα γκέτο των περιθωριοποιημένων μαύρων των Ηνωμένων Πολιτειών. Η RAP ονομάστηκε έτσι εκ του αγγλικού ακρωνύμιου Rhythm And Poetry.
Ο καταγγελτικός λόγος της RAP είναι προάγγελος ριζοσπαστικοποίησης της νεολαίας; Όχι υποχρεωτικά. Ενδεικτικά ο ράπερ Κάνιε Γουέστ στο παρελθόν στήριξε τις συντηρητικές πολιτικές του προέδρου Τραμπ, υποστηρίζοντας τις απόψεις του εναντίον των αμβλώσεων και υπέρ των αυστηρών ποινών φυλάκισης. Η RAP προσελκύει τους νεότερους, απολιτίκ ψηφοφόρους, αλλά συνήθως δεν έχει πρόταση, απλά καταγγέλλει.
Επομένως, ας μην ενθουσιάζεται η αντιπολίτευση με τον Μιθριδάτη. Ο Έλληνας ράπερ εξέφρασε με επιτυχημένο τρόπο αυτό που οι περισσότεροι αντιλαμβάνονται: Την προϊούσα απαξίωση της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού προσωπικά. Αυτό από μόνο του δεν είναι επαρκές. Στις ΗΠΑ ο Τραμπισμός αξιοποίησε την απαξία της πολιτικής για να επικρατήσει. Στην Ελλάδα αυτό που χρειάζεται δεν είναι η καταγγελία της υφιστάμενης κατάστασης, αλλά η πρόταση για ένα καλύτερο αύριο.
Του Γιάννη Κορωναίου, δημοσιογράφου
