Η δήλωση του πρωθυπουργού για «τους αριστερούς του χαβιαριού ή τους σοσιαλιστές της σαμπάνιας», με βρήκε σε ένα χωράφι στα Κύθηρα όπου (συνταξιούχος πλέον) μάζευα ελιές, μαζί με άλλους φίλους μου. Αρχικά δεν της έδωσα σημασία, στη συνέχεια την πρόσεξα και εξοργίστηκα.
Στο χωράφι έτυχε και ήμασταν και αριστεροί και δεξιοί. Όλοι είχαμε ένα κοινό στοιχείο: Προερχόμαστε από φτωχά (ή και πολύ φτωχά…) λαϊκά στρώματα, αλλά καταφέραμε στη ζωή μας να ξεφύγουμε από τη μιζέρια και να ανήκουμε πλέον στα λεγόμενα «μεσαία στρώματα». Ναι, κάποιες φορές πίνουμε σαμπάνιες, κάποιες φορές αγοράζουμε ποιοτικά κρασιά, μπορούμε να πάμε ένα ταξίδι στο εξωτερικό, μπορούμε να αγοράσουμε ένα ακριβό δώρο.
Είμαστε περήφανοι για όλα αυτά γιατί τα καταφέραμε σπουδάζοντας και δουλεύοντας ταυτόχρονα (από γκαρσόνια έως οικοδόμοι), γιατί στη συνέχεια εργαστήκαμε αφιερώνοντας εξαντλητικά ωράρια στη δουλειά μας, γιατί οι θέσεις ευθύνης που μας ανατέθηκαν (σε ΜΜΕ ή μεγάλες επιχειρήσεις) δεν ήταν λόγω «γνωριμιών» ή «οικογενειακών σχέσεων» και (στο τέλος) είμαστε περήφανοι γιατί ότι καταφέραμε το καταφέραμε χωρίς να κλέψουμε ή να «γλύψουμε»… Ορισμένοι μάλιστα θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι πολιτικές μας απόψεις «μέτρησαν αρνητικά» στην επαγγελματική μας εξέλιξη! Όσοι κατάλαβαν, κατάλαβαν…
Ο πρωθυπουργός με θύμωσε διότι αυτή η αναφορά του υποδηλοί ότι οι όλοι αριστεροί και οι σοσιαλιστές πρέπει υποχρεωτικά να είναι «φτωχοί και καταφρονεμένοι», να μένουν σε νοικιασμένα σπίτια, να μην έχουν ούτε ευρώ σε τραπεζικές καταθέσεις. Οι αριστεροί πρέπει να μην έχουν «καλά» αυτοκίνητα, πρέπει υποχρεωτικά να μένουν στις εργατικές συνοικίες και για διακοπές να πηγαίνουν στη Μακρόνησο, άντε και στα νησιά της άγονης γραμμής… Ο «σύγχρονος και φιλελεύθερος» πρωθυπουργός δεν μπορεί να κατανοήσει ότι ο σύγχρονος καπιταλισμός (τον οποίο αυτός ευαγγελίζεται και δηλώνει ότι υπηρετεί) θέλει να αξιοποιήσει τις δεξιότητες όλων για να πετύχει το καλύτερο αποτέλεσμα για το σύστημα.
Για τον κύριο Μητσοτάκη «άριστοι» είναι μόνο όσοι υπηρετούν το δικό του πολιτικό αφήγημα. Οι «θέσεις ευθύνης» πρέπει να καλύπτονται μόνο από δεξιούς ή όσους δέχονται να είναι «χρήσιμα εργαλεία» στο δικό του «επιτελικό κράτος». Ειδικά το δημόσιο είναι κυριολεκτικά «τσιφλίκι» του. Όλοι γνωρίζουμε την αναξιοκρατία που επικρατεί στην πλειονότητα των επιλογών για κορυφαίες θέσεις του δημόσιου και ευρύτερου δημόσιου τομέα. Ακόμα και στον ιδιωτικό τομέα γνωστές είναι οι κομματικές παρεμβάσεις για την επιλογή των στελεχών που θα αναλάβουν κεντρικές θέσεις…
Είναι δυστύχημα για τον τόπο το γεγονός ότι δεν έχει επιτευχθεί, μια ουδέτερη πολιτικά ιεραρχία να διευθύνει το δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης (ειδικά τις «βόρειες»), αυτή η πολιτική ουδετερότητα είναι ήδη πραγματικότητα εδώ και δεκαετίες. Το αποτέλεσμα είναι ο δικός τους δημόσιος τομέας να λειτουργεί πολύ πιο εύρυθμα από ότι ο δικός μας.
Όμως δυστυχώς το ζητούμενο του κ. Μητσοτάκη είναι η «πολιτική και ιδεολογική ιδιοκτησία» των μεσαίων στρωμάτων. Γι αυτό δεν μπορεί να αποδεχτεί ότι αριστεροί και σοσιαλιστές ανήκουν σε όλα (σχεδόν…) τα κοινωνικά στρώματα. Δεν μπορεί να αποδεχτεί ότι τα συμφέροντα των μεσαίων στρωμάτων δεν ταυτίζονται με την πολιτική που ο ίδιος ασκεί. Πολιτική που ευνοεί αποκλειστικά το μεγάλο και το πολύ μεγάλο κεφάλαιο.
Όχι κύριε πρωθυπουργέ. Και σαμπάνιες θα πίνουμε και αριστεροί ή σοσιαλιστές θα είμαστε και θα το λέμε και λογαριασμό δεν θα σου δίνουμε. Τελεία και παύλα!
Δημιουργός του άρθρου:
Δημοσιογράφος
