Smyrna

Σάββατο, 9 Σεπτέμβρη 1922 (27 Αυγούστου με το παλιό ημερολόγιο)
κατά τις δέκα και μίση το πρωί, 400 άτακτοι Τούρκοι τσέτες ιππείς, υπό τον Κίορ Μπεχλιβάν, μπαίνουν στη Σμύρνη.
………………………………………..
το απόγευμα φτάνει και ο Τούρκος στρατηγός Νουρεντίν Πασά, ο χασάπης της Σμύρνης, όπως έμεινε στην ιστορία,
επικεφαλής συντάγματος του τακτικού τουρκικού πεζικού
………………………………………..
Πάει κατευθείαν στο διοικητήριο του Στεργιάδη και στήνει εκεί το στρατηγείο του
………………………………………..
Πρώτη του δουλειά να λύσει τις παλιές του, διάφορές
………………………………………..
στα 1919 όταν ο Νουρεντίν, ήταν νομάρχης του Αϊδινίου, ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος,
με τη στήριξη του πλοίαρχου Μαυρουδή (πλοίαρχος του αντιτορπιλικού «λεων» της ΑΝΤΑΝΤ)
πέτυχαν την απομάκρυνση του Νουρεντίν πασά, από τη θέση του.
………………………………………..
ο Νουρεντίν λύσσαξε και δεν το ξέχασε ποτέ
………………………………………..
Όταν λοιπόν εγκαταστάθηκε στο διοικητήριο του Στεργιαδη, έστειλε να φωνάξουν τον Μητροπολίτη,
ενω έδωσε εντολή, να συγκεντρωθεί ο τουρκικός όχλος, εξω απ το διοικητήριο
………………………………………..
και πράγματι ο όχλος συγκεντρώθηκε φανατισμένος
………………………………………..
ο Μητροπολίτης έφτασε, τον δέχτηκε ο Νουρεντίν στο γραφείο του
and
για να μην τα πολυλεω
αφου εξευτέλισε τον Χρυσόστομο, τον έδωσε στο έξαλλο πλήθος να τον λιντσάρουν…
………………………………………..
το τι ακολούθησε με το λιντσάρισμα του Μητροπολίτη το έχω γράψει σε παλιότερο ποστ και είναι ανατριχιαστικό
………………………………………..
οι Έλληνες δεν έχουν πάρει χαμπάρι τίποτα απ όλα τούτα, οι περισσότεροι ήταν κλεισμένοι στα σπίτια τους
………………………………………..
Βέβαια, υπήρχαν και εκατοντάδες Έλληνες πρόσφυγες που είχαν φτάσει στη Σμύρνη,
τις προηγούμενες μέρες,
απ τα χωριά τους στο εσωτερικό της Τουρκίας,
και ήξεραν τι γινόταν, αλλά η “καλή” κοινωνία της Σμύρνης δεν τους συναναστρεφόταν για να μάθουν…..
αντίθετα,
έκανε παράπονα στον μητροπολίτη Χρυσόστομο
που τους είχε παραχωρήσει το προαύλιο της Αγίας Φωτεινής που ήταν η μητρόπολη της Σμύρνης,
για να κατασκηνώσουν,
οτι κακώς τους έβαλε εκεί και ότι βρωμούσαν…
(να δεις τι σουχω για μετά που λέει και το τραγούδι…)
………………………………………..
τέλοσπαντων,
απ τις 10 Σεπτέμβρη ο τουρκικός στρατός επιτηρεί την αρμενική συνοικία
να μη μπει και να μη βγει κανένας,
while
τουρκικές συμμορίες απο στρατιώτες και τσέτες,
ανάκατα,
χτυπούσαν τις πόρτες και με τη δικαιολογία οτι κάνουν έρευνα για βόμβες ή όπλα, έμπαιναν και καλά, να ψάξουν το σπίτι
………………………………………..
έμπαιναν με το καλό ή σπάζοντας την πόρτα, έψαχναν όλο το σπίτι και έκλεβαν οτι πολύτιμο έβρισκαν….
Μετά αν ήσουν τυχερός σε σκότωναν επί τόπου
………………………………………..
αν ήσουν άτυχος, σε άφηναν να παρακολουθήσεις πρώτα το βιασμό και το θάνατο της οικογένειάς σου
και μετά ή σε τύφλωναν ή σε κρεμούσαν ή σε έκοβαν κομμάτια με τα χατζάρια τους….
………………………………………..
Χειρότερη τύχη ακόμα και απ τους άτυχους,
είχαν εκείνοι,
που τους άφηναν ζωντανούς και τους έστελναν στα αμελέ ταμπουρού…
………………………………………..
τα αμελέ ταμπουρού ήταν τα περίφημα τάγματα εργασίας στα βάθη της Τουρκίας…
απο εκεί έφευγες ή φυματικός ή πεθαμένος
για περισσότερες λεπτομέρειες διαβάστε το βιβλίο του Ηλία Βενέζη
“Το Νούμερο 31328” ΝΑ ΦΡΙΞΕΤΕ….
………………………………………..
την επόμενη μέρα 11 Σεπτέμβρη, ακολουθεί το ίδιο σχέδιο στην ελληνική συνοικία
………………………………………..
Μπαίνουν στα σπίτια και κλέβουν, βιάζουν, σκοτώνουν,
δίχως έλεος,
δίχως ανθρωπιά,
δίχως τσίπα
………………………………………..
Κάπου τότε, τους ήρθε εντολή απ τον Μουσταφά Κεμάλ πασά, να μην πυροβολούν αλλά να μεταχειρίζονται τον υποκόπανο ή τη λεπίδα…
Ήθελε αθόρυβες σφαγές…να μη φτάνουν οι πυροβολισμοί στα ευρωπαϊκά καράβια, στο λιμάνι της Σμύρνης…
………………………………………..
την επόμενη, 12 Σεπτέμβρη, αφού ολοκλήρωσαν αθόρυβα στις σφαγές, τις κλοπές και τους εξευτελισμούς,
το βράδυ,
ξημερώματα 13 Σεπτέμβρη, άρχισε να φυσάει και το πρωί της άλλης μέρας, ο αέρας δυνάμωσε…
………………………………………..
Ήταν ο ιδανικός,
γιατί
ηταν αντίθετά απ την τουρκική συνοικία και κατά την αρμενική και συνέχειά την ελληνική….
………………………………………..
ετσι,
στις 13 Σεπτέμβρη του 1922,
το πιο διεστραμμένο μυαλό της εποχής, ο Μουσταφά Κεμάλ πασά, σκέφτηκε
“με ένα σμπάρο 2 τρυγόνια”
αν κάψω και κάνω ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ οικόπεδο τη Σμύρνη, (την ελληνική και την αρμένικη συνοικία)
ΚΑΙ
θα καλύψω τα εγκλήματα που έχουμε κάνει
ΚΑΙ
θα ξεριζώσω οριστικά και αμετάκλητα τους Έλληνες και τους Αρμένιους απ τις πατρογονικές τους εστίες…
Τερατώδες…
………………………………………..
ΑΝ έμεναν τα σπίτια…ανάλογα με το γεωστρατηγικό μέλλον θα
μπορούσαν δυνητικά οι Έλληνες να διεκδικήσουν πάλι κάποια στιγμή τα σπίτια τους,
ενώ τώρα,
θα χαραχθεί ολοκαίνουργια πόλη απ την αρχή, με νέους δρόμους, νέα κτίρια, νέες οικοδομές κτλ
………………………………………..
Όμως δεν έφτανε ο αέρας,
έτσι
ο τουρκικός στρατός ράντιζε μπροστά τα σπίτια με ενα μίγμα πετρέλαιο με βενζίνη
και η φωτιά εξαπλωνόταν τάχιστα, ανάλογα με το που την ήθελαν να πάει…
………………………………………..
σα σήμερα, πριν 103 χρόνια ακριβώς, στις 14 Σεπτέμβρη του 1922,
ανήμερα του σταυρού,
ολη η ελληνική κοινότητά της Σμύρνης, καταστρέφεται κυριολεκτικά….
………………………………………..
κάηκαν περίπου 55.000 σπίτια της Σμύρνης,
απ τα οποία 43.000 ελληνικά,
10.000 αρμενικά
and
2.000 ξένων υπηκόων.
Επίσης, αποτεφρώθηκαν 5.000 καταστήματα, τα περισσότερα από τα οποία ήταν ελληνικά.
………………………………………..
Όλα αυτά τα έχουν αφηγηθεί, Έλληνες, Αρμένιοι, αλλά και Αμερικανοί και πολλοί άλλοι ξένοι που τα είδαν με τα μάτια τους…
………………………………………..
Όμως,
η καλύτερη ομολογία ήρθε απ το στέλεχος του κεμαλικού εθνικιστικού κινήματος
Falih Rifki Atay,
ο οποίος στο βιβλίο του «Cankaya» ρωτά σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο:
«Γιατί κάψαμε τη Σμύρνη;».
Και απαντά:
«Γιατί φοβηθήκαμε ότι αν έμεναν τα κτίρια στη θέση τους, δε θα μπορούσαμε να απαλλαγούμε από τις μειονότητες…».
………………………………………..
ΥΓ. και επειδή δε σας μαύρισα αρκετά τη μέρα, σας παραθέτω και τη μαρτυρία της
Ελένης Καραντώνη, από το Μπουνάρμπασι Σμύρνης
………………………………………..
«Τη νύχτα οι Τσέτες έκαναν επίθεση ν’ αρπάξουν, να σφάξουν, ν’ ατιμάσουν. «Βοήθεια! Βοήθεια!»
φώναζε ο κόσμος.
Τα εγγλέζικα πλοία ήταν απέναντι.
Έριχναν τους προβολείς.
Σταματούσαν για λίγο.
Τη νύχτα θέλαμε να πάμε προς νερού μας.
Πήγαμε λίγο πιο έξω, φρίκη!
Βρεθήκαμε σε μια χαβούζα.
Γύρω γύρω, στα χείλια της χαβούζας σπαρταρούσαν κορμιά, και μέσα η χαβούζα ήταν γεμάτη κεφάλια.
Έπαιρναν όποιον έπιαναν,
τον πήγαιναν στην άκρια της χαβούζας,
έκοβαν το κεφάλι και το έριχναν μέσα στην χαβούζα και τα κορμιά τα άφηναν να σπαρταρούν γύρω γύρω.
Ήταν φοβερό.
Όσοι το είδαν τρελάθηκαν.
Το τρελοκομείο γέμισε από τρελούς σαν ήρθαμε.
Εκεί σ’ αυτό το μέρος χάσαμε και τον πατέρα μου. Τον αδελφό μου τον έσφαξαν στο χωριό.