Η Αλεξανδρούπολη μετατρέπεται στη νέα ενεργειακή πύλη για ολόκληρη τη Νοτιοανατολική Ευρώπη, εντασσόμενη στο χάρτη της νέας ευρωατλαντικής, ενεργειακής πολιτικής. Η τελετή έναρξης των εργασιών υλοποίησης της πρώτης πλωτής μονάδας αποθήκευσης και επαναεριοποίησης φυσικού αερίου, συγκέντρωσε το εγχώριο, αμερικάνικο, ευρωπαϊκό και βαλκανικό ενδιαφέρον. Στα εγκαίνια παραβρέθηκαν οι ηγέτες της Βουλγαρίας, της Σερβίας, της «Βόρειας Μακεδονίας», καθώς και ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου κ. Σαρλ Μισέλ.
Ο σταθμός αυτός, που αναμένεται σύμφωνα με τον κ. Μητσοτάκη να τεθεί σε λειτουργία τον Δεκέμβριο του 2023, θα έχει τη δυνατότητα να παραδίδει μέχρι και 5,5 δισ. κυβικά φυσικού αερίου ετησίως, καλύπτοντας ανάγκες της Ελλάδας αλλά και άλλων χωρών των Βαλκανίων. Ενώ, όπως δήλωσε, η εταιρία Gastrade έχει ήδη εξασφαλίσει άδεια από την Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας για την κατασκευή και δεύτερου σταθμού στην περιοχή.
Στη φιέστα επιβεβαίωσης των αμερικάνικων συμφερόντων, οι ομιλητές τόνισαν την απόφασή τους να ενισχύσουν την ενεργειακή συνεργασία, προνομοποιώντας το ακριβό αμερικανικό LNG ως πηγή ενέργειας, στη μεταβατική περίοδο απεξάρτησης από το ρωσικό φυσικό αέριο. Στην πράξη, η ενεργειακή κρίση που επιταχύνθηκε από τον πόλεμο στην Ουκρανία, γίνεται η χρυσή ευκαιρία για τη νομιμοποίηση της διείσδυσης των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή μας, με την Αλεξανδρούπολη να αποτελεί σημείο ειδικού ενδιαφέροντος, ως πύλη εισόδου προς τα Βαλκάνια και τη Ν.Α. Ευρώπη. Όπως δήλωσε και η Ελμίνα Κοπελούζου (της γνωστής οικογενείας), πρόεδρος της Gastrade, «όταν οραματιστήκαμε το FSRU στην Αλεξανδρούπολη, λίγοι πίστευαν ότι ένα τόσο καινοτόμο για την ελληνική πραγματικότητα έργο θα μπορούσε να υλοποιηθεί, και ακόμα λιγότεροι προέβλεπαν ότι το έργο αυτό θα ερχόταν να καλύψει μια ευρωπαϊκή και ενεργειακή ανάγκη». Ο πόλεμος λοιπόν ως ευκαιρία και οι επιλογές χρόνων μερίδων της ντόπιας και ξένης ελίτ ως αντικειμενικά επιβαλλόμενοι μονόδρομοι.
«Αναπτυξιακή κοσμογονία»
Έτσι χαρακτήρισε τις δραστηριότητες στον Έβρο ο κ. Μητσοτάκης. Βέβαια, η πραγματικότητα που βιώνουν οι κάτοικοι της ακριτικής περιοχής είναι άλλη. Χρόνια εγκατάλειψης, αποβιομηχάνιση, πληθυσμιακή συρρίκνωση, απουσία αναπτυξιακού οράματος. Και σαν να μην έφθαναν τα παραπάνω, τα τελευταία χρόνια η περιοχή βιώνει και την πολυδιαφημισμένη «αμερικάνικη απόβαση», που μεταφράζεται σε ψίχουλα για την τοπική κοινωνία, με αντάλλαγμα την πλήρη εκχώρηση όλων των υποδομών (λιμάνι, στρατόπεδα, σιδηρόδρομος) για τις ανάγκες των ΗΠΑ, χωρίς να γίνονται δεκτές αντιρρήσεις καθώς αποτελεί ζήτημα… εθνικής ασφάλειας.
Τώρα, οι κυβερνώντες υπόσχονται ανάπτυξη και θέσεις εργασίας. Στην πραγματικότητα το αμερικάνικο LNG δεν πρόκειται άμεσα να βοηθήσει την ενεργειακή απεξάρτηση της χώρας μας, καθώς τα έργα αναμένεται να ολοκληρωθούν σε δυο περίπου χρόνια. Όμως ακόμη και όταν ολοκληρωθούν, απλά θα σημάνουν την αλλαγή της χώρας εξάρτησης (από Ρωσία σε ΗΠΑ). Έτσι το LNG αποτελεί στην πράξη τον δούρειο ίππο για τη μεγαλύτερη διείσδυση, όχι μόνο ενεργειακή, των ΗΠΑ στην Ευρώπη και τα Βαλκάνια, με την Ελλάδα να αποτελεί απλά την κλειδαριά για τη διείσδυση αυτή.
Σαν έτοιμοι από καιρό, κύκλοι στη χώρα μας σπεύδουν να υποστηρίξουν αυτή τη νέα, ευρωατλαντική, ενεργειακή πολιτική, αποδεικνύοντας πως είναι ένα έργο με βάθος που απλά περίμενε τον κατάλληλο χρόνο για να ξεδιπλωθεί. Ο όμιλος Κοπελούζου και η Gastrade που το έχουν αναλάβει, οι Έλληνες εφοπλιστές που ήδη χτίζουν στόλο πλοίων μεταφοράς LNG, το πολιτικό σύστημα που διευκολύνει κάθε κίνηση και μια σειρά τοπικοί παράγοντες, είναι πρόθυμοι για ό,τι τους ζητηθεί. Πώς το είπε ο διευθύνων σύμβουλος της Gastrade, κ. Σιφναίος στα εγκαίνια της Αλεξανδρούπολης; «Ευχαριστούμε τον Τζ. Πάιατ, έναν πραγματικό φιλέλληνα». Πράγματι έκανε καλή δουλειά.
Η «Σούδα του Βορρά»
Οι Αμερικάνοι θωρακίζουν τις επενδύσεις τους και με την αναβάθμιση της στρατιωτικής τους παρουσίας στη χώρα μας, η Αλεξανδρούπολη μετατρέπεται σε μια «Σούδα του Βορρά», όπως φέρεται να είπε ο Α/ΓΕΕΘΑ, στρατηγός Κ. Φλώρος. Οι εγκαταστάσεις στο λιμάνι της πόλης αναβαθμίζονται, προσωπικό του αμερικανικού στρατού έχει εγκατασταθεί μόνιμα σε στρατόπεδα της περιοχής, με την πόλη να μετατρέπεται de facto σε αμερικάνικη βάση και βασική πύλη εισόδου στρατευμάτων στην περιοχή ευθύνης της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ.
Απέδειξε, μάλιστα, τη σημασία της, όχι μόνο εν καιρώ ειρήνης, με τον κομβικό ρόλο σε μεγάλες ασκήσεις του ΝΑΤΟ, αλλά και εν καιρώ πολέμου, μετατρεπόμενη σε έναν από τους βασικούς κόμβους μεταφοράς στρατιωτικού υλικού προς τη Ρουμανία και την Πολωνία, με στόχο την άμεση ή έμμεση εμπλοκή στον πόλεμο της Ουκρανίας. Δεν είναι τυχαίο πως όλο και συχνότερα η ρωσική πλευρά περιλαμβάνει την Αλεξανδρούπολη στους εν δυνάμει νατοϊκούς στόχους αντιποίνων, αυξάνοντας τους κινδύνους για μια ήδη ευαίσθητη γεωπολιτικά περιοχή.
Η παραπάνω επιλογή αποτυπώνεται και στη νέα, πενταετούς διάρκειας, αμυντική στρατηγική συμφωνία ΗΠΑ-Ελλάδας (MTCA), που έχει ήδη κατατεθεί στην Βουλή και αναμένεται να έρθει προς έγκριση στην ολομέλεια την προσεχή Πέμπτη. Η εν λόγω συμφωνία κατοχυρώνει για άλλα πέντε χρόνια την παρουσία Αμερικάνων στη Σούδα, την Αλεξανδρούπολη αλλά και τη Λάρισα και το Στεφανοβίκειο, επεκτείνοντας τη στενή πρόσδεση των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων στους αμερικανονατοϊκούς σχεδιασμούς και την ταυτόχρονη εκχώρηση της ασφάλειας και υπεράσπισης της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας μας στις νατοϊκές δυνάμεις.
Ταξίδι επικύρωσης στις ΗΠΑ
Για τις 16 Μαΐου είναι προγραμματισμένο το ταξίδι του Έλληνα πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη στις ΗΠΑ. Εν μέσω της κλιμάκωσης του πολέμου στην Ουκρανία, με την όλο και ενεργητικότερη εμπλοκή των δυνάμεων του ΝΑΤΟ στη σύγκρουση αυτή και με ανοιχτό το μέτωπο των τουρκικών διεκδικήσεων, το ταξίδι αυτό έχει χαρακτήρα επικύρωσης της πρόσδεσης της χώρας μας στο αμερικάνικο άρμα.
Ο κ. Μητσοτάκης μεταβαίνει στην Ουάσιγκτον έχοντας κλείσει δυο μεγάλα πρότζεκτ αμερικάνικων συμφερόντων. Στις αποσκευές του κουβαλά τα εγκαίνια στον τερματικό σταθμό υγροποιημένου φυσικού αερίου της Αλεξανδρούπολης, που έγιναν μόλις δυο βδομάδες πριν την αναχώρηση του, καθώς και την αμυντική συμφωνία Ελλάδας-ΗΠΑ που ψηφίζει η βουλή μόλις τέσσερις μέρες πριν το ταξίδι. Δώρα μια δεδομένης, συμμάχου χώρας που σύμφωνα με τους κυβερνώντες μετατρέπεται σε κόμβο υψίστης σημασίας για του Αμερικάνους.
Η ελληνική πλευρά δηλώνει έτοιμη να βάλει στην ατζέντα των συζητήσεων τις τουρκικές προκλήσεις, ζητώντας την στήριξη των ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ με τη σειρά τους έχουν ήδη στείλει τα μηνύματά τους εδώ και καιρό. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι η μεγαλύτερη ενεργοποίηση της Ελλάδας και των άλλων χωρών του ΝΑΤΟ στην αντιπαράθεση με τη Ρωσία (αξιοποίηση υποδομών, μεταφορά οπλισμού κ.ά.) καθώς και η ταχύτατη προώθηση των σχεδιασμών για μεταφορά LNG από τις ΗΠΑ προς την Ευρώπη, στο όνομα της απεξάρτησης από το ρωσικό φυσικό αέριο. Μπροστά σε αυτούς τους μεγα-στόχους, οι «ελληνοτουρκικές εκκρεμότητες» επιβάλλεται να λυθούν στα πλαίσια της νατοϊκής συνεργασίας.
Ένα είναι σίγουρο. Το ταξίδι αυτό θα δημιουργήσει τετελεσμένα για τον γεωπολιτικό ρόλο της χώρας μας, επικυρώνοντας και ενισχύοντας την πορεία που ήδη έχει χαραχθεί, και λίγο βοηθά στην προάσπιση των συμφερόντων της χώρας και του λαού μας. Χαρακτηριστικό είναι πως σύμφωνα με διαρροές της κυβέρνησης αναμένεται να ζητηθεί συζήτηση στη Βουλή με θέμα την Ενέργεια, αμέσως μετά το ταξίδι στις ΗΠΑ, αποδεικνύοντας για ακόμη μια φορά «ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο», με το κοινοβούλιο πρωτοκολλητή ειλημμένων αποφάσεων.
Χώρα ή χώρος;
Με αυτά και με αυτά, το ερώτημα επανέρχεται: Η Ελλάδα λογίζεται ως χώρα ή ως χώρος; Ο ακριτικός Έβρος, ενεργειακός και στρατιωτικός κόμβος για τα Βαλκάνια και την Αν. Ευρώπη. Τα βουνά και οι χέρσες εκτάσεις της χώρας πεδίο για τη γερμανική, πράσινη ανάπτυξη. Τα νησιά, μισά στις ΜΚΟ και την Frontex και μισά στους μεγάλους tour operator. Η Θεσσαλονίκη στο Σαββίδη, μέχρι νεοτέρας, αφού οι κυρώσεις των ΗΠΑ προς Ρώσους επιχειρηματίες ενδέχεται να δημιουργήσουν καραμπόλες και στη χώρα μας. Το λιμάνι του Πειραιά στους Κινέζους και τους Έλληνες εφοπλιστές-μαφιόζους, και με τις ΗΠΑ, δια στόματος του νέου πρέσβη στη χώρα μας, να δηλώνουν πως θα διώξουν τους Κινέζους από τον Πειραιά, μεταφέροντας και στο έδαφος της χώρας μας τον πλανητικό εμπορικό πόλεμο.
Σε μια περίοδο έντονων γεωπολιτικών ανακατατάξεων, με τον κίνδυνο ενός ντόμινο να απειλεί να επηρεάσει μετά την Ουκρανία, τα Βαλκάνια και τη χώρα μας, η Ελλάδα στέκεται χωρίς δικές της γραμμές ανάσχεσης, μετατρεπόμενη σε δεδομένο βραχίονα της πολιτικής του ευρωατλαντισμού για την περιοχή. Στοιχεία της εθνικής μας κυριαρχίας και ασφάλειας θυσιάζονται στο όνομα των συμμαχικών μας υποχρεώσεων, με το ΝΑΤΟ να βαφτίζεται ως η μόνη εφικτή «ομπρέλα ασφάλειας» όχι μόνο για τη χώρα μας αλλά για όλη την Ευρώπη.
Την ίδια στιγμή οι προκλήσεις από την γείτονα Τουρκία παραμένουν συνεχείς, παρά τις διαρκείς υποχωρήσεις «καλής θέλησης» από τη χώρα μας. Τώρα, η «κοινή αποστολή στα πλαίσια της ΝΑ πτέρυγας του ΝΑΤΟ», επιβάλλει σε Τουρκία και Ελλάδα να «λύσουν» τις διαφορές τους σε «συμμαχικό» κλίμα, προοιωνίζοντας νέες εκχωρήσεις κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Η πολιτική αυτή αδυνατίζει τη χώρα, την καθιστά έρμαιο των γεωπολιτικών εξελίξεων και απειλεί την ίδια τη βιωσιμότητα του Ελληνισμού σε Ελλάδα και Κύπρο.
Του Δημήτρη Γκάζη
