ΛΙΓΕΣ μέρες μετά το αποτέλεσμα των εκλογών της 25ης Ιουνίου θα περίμενε κανείς να ξεκινήσει ο διάλογος για τα αίτια μιας στρατηγικής ήττας. Μια τέτοια εκλογική μετατόπιση πρέπει να αναλυθεί και να συζητηθεί σε βάθος, όχι με διάθεση «αυτομαστιγώματος», αλλά για να μπορεί να ανοίξει ο ιδεολογικός και πολιτικός διάδρομος της επόμενης ημέρας. Χρειαζόμαστε και αυτοκριτική, αλλά και προοπτική.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, η συζήτηση αυτή παραμένει σε εκκρεμότητα… Οι δύο βασικές αιτίες της ήττας, μεταξύ πολλών άλλων, ήταν η ασαφής πολιτική ταυτότητα, φυσιογνωμία και στρατηγική, αλλά και η αδυναμία σύνδεσης με τον μαζικό χώρο και τα κινήματα.
ΕΙΝΑΙ χαρακτηριστικό ότι δεν προβλέψαμε τη διαφορά των 20 μονάδων των εκλογών του Μαΐου, ακριβώς γιατί δεν είχαμε αντιληφθεί τις διεργασίες που συντελούνται στην ελληνική κοινωνία.
Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ αυτός δεν μπορεί να γίνεται στα τηλεοπτικά παράθυρα από κομματικούς μεγαλομετόχους, αλλά απαιτεί μια δημοκρατική διαδικασία συνθέσεως στη βάση του κόμματος, στους πολίτες. Πρέπει να λάμψει η φωνή των μελών και των φίλων του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.
ΑΝ ΔΙΑΓΝΩΣΟΥΜΕ έγκαιρα τις αιτίες (και συμφωνήσουμε σε αυτές), τότε θα είμαστε σε θέση να συνδιαμορφώσουμε και την πολιτική μας φυσιογνωμία, το πολιτικό μας αύριο. Για να συμβεί αυτό, θα πρέπει να προτάξουμε την «Πολιτική» και όχι τα πρόσωπα. Βεβαίως τα τελευταία παίζουν τον ρόλο τους στην ιστορία, όμως οι πολιτικές πλατφόρμες συγκροτούν τις βάσεις τις ιδεολογικής στήριξης, που τα πρόσωπα τις υπηρετούν και ενίοτε τις πηγαίνουν και ένα βήμα παραπέρα. Η Αριστερά αν θέλει να κυβερνήσει με σύγχρονους όρους, πρέπει να έχει πολιτικό προσανατολισμό. Είναι άλλο πράγμα η στρατηγική και άλλο η πολιτική ταυτότητα, που βάζει τις κόκκινες γραμμές και ορίζει τις πολιτικές στοχεύσεις, βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες. Μέχρι τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. ξέρει όχι τι θέλει, αλλά τι δεν θέλει: Δεν θέλει να γίνει μια παρωχημένη «δεξιά» και συμβιβασμένη σοσιαλδημοκρατία, αλλά ούτε και μια φοβική Αριστερά της διαμαρτυρίας, που δεν επιθυμεί να αναλάβει ευθύνες.
ΚΟΙΝΗ μας αγωνία είναι να οικοδομήσουμε τη νέα μεγάλη κυβερνητική Αριστερά της εποχής μας. Αυτή η συζήτηση δεν είναι απλώς θεωρητική. Αγγίζει την καθημερινή πολιτική.
ΣΕ ΛΙΓΟΥΣ μήνες η Ν.Δ. θα ξεκινήσει τη διαδικασία της συνταγματικής αναθεώρησης. Πρόκειται για μια διαδικασία που επηρεάζει τη ζωή των πολιτών, όχι μόνο για την τετραετία που έρχεται, αλλά ενδεχομένως και για δεκαετίες. Δεν γίνεται να πάμε στη μάχη αυτή αθωράκιστοι ιδεολογικά.
ΟΤΑΝ ένας ιστορικός κύκλος κλείνει, οφείλει κανείς να αποτιμήσει συνολικά την ιστορική περίοδο και όχι μόνο τα 4,5 χρόνια της διακυβέρνησης ή την τελευταία 4ετία. Ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.και ο Αλέξης Τσίπρας προσωπικά προσέφεραν στη χώρα, ίσως σε μια από τις πιο δύσκολες στιγμές της μεταπολίτευσης και αυτό θα το πιστώσει με βεβαιότητα ο ιστορικός του μέλλοντος. Δεύτερος Αλέξης Τσίπρας δεν πρόκειται να υπάρξει και γιατί πρόκειται για μια χαρισματική προσωπικότητα, αλλά και γιατί η ιστορική περίοδος είναι πολύ διαφορετική.
ΣΗΜΕΡΑ μας συνδέει όλους η κοινή αγωνία να εκφραστεί ο δημοκρατικός κόσμος, να απαντήσουμε στις νέες προκλήσεις της εποχής (νέες τεχνολογίες, τεχνητή νοημοσύνη, κλιματική αλλαγή, μετανάστευση, άνοδο ακροδεξιάς, κρίση δημοκρατίας κ.λπ.) και να εκπροσωπήσουμε τα φτωχά και μεσαία λαϊκά στρώματα.
ΣΕ ΑΥΤΟ το εγχείρημα, δηλώνουμε πάντα παρόντες χωρίς να βάζουμε το κάρο μπροστά από το άλογο.
