Δημοσιεύτηκε πρόσφατα έρευνα της ΕΕ για την απασχόληση, μισθούς, κίνδυνους φτώχειας κλπ. Είναι μια πολύ εμπεριστατωμένη μελέτη (174 σελίδες) με μια σειρά σημαντικές επισημάνσεις και προτάσσεις διαφορετικών πολιτικών.
Για οποίον έχει ενδιαφέρον η ερεύνα βρίσκεται στο συνημμένο υπερσύνδεσμο:
2025 European Semester: Proposal for a Joint Employment Report – European Commission
Βασικά ευρήματα
Η Ελλάδα βρίσκεται σε σημαντική απόσταση από την ΕΕ σε μια σειρά σημαντικούς δείκτες:
- Υπερβολική επιβάρυνση από το κόστος στέγασης
- Μη εξυπηρετούμενες ανάγκες ιατρική περίθαλψη
- Κίνδυνος φτώχειας ή και κοινωνικού αποκλεισμού, για το σύνολο του πληθυσμού και ιδίως για τα παιδιά
- Στο πως αποτελεσματικές είναι οι κοινωνικές μεταβιβάσεις (επιδόματα παροχές κλπ) στη μείωση της φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού
- Και ίσως το κρισιμότερο, Η Ελλάδα ομιλάν και διολισθαίνει στους μισθούς (σε ορούς αγοραστικής δύναμης είμαστε τελευταίοι στης ΕΕ) (δείτε εικόνα)
Η Commission διαπιστώνει την ανάγκη για 10 χώρες, περιλαμβανομένης της Ελλάδας να κάνει βαθύτερη ανάλυση λόγω του σοβαρού ρίσκου που παρουσιάζουν στην δυνατότατά σύγκλεισης προς τα πάνω με την ΕΕ
Χαρακτηριστικά λέει:
“In light of the findings from the above first-stage analysis, and notably 9 indicators flagging as ‘critical’ or ‘to watch’, Greece is identified as facing potential risks to upward social convergence that require further analysis in a second stage”
Κάποιος θα πει «Μας πως γίνεται όλο αυτό, αφού η οικονομία αναπτύσσεται ταχύτερα από την ΕΕ όπως λεει η κυβέρνηση;».
Ποια είναι η αλήθεια;
Α. Όντως για ένα μικρο χρονικό διάστημα από το 2022 η οικονομικοί δείκτες της Ελλάδας δείχνουn ανάπτυξη ΑΕΠ μεγαλύτερη από το μέσο όρο της ΕΕ. Όμως το επίπεδο εκκίνησης ήταν πολύ χαμηλότερο (μην ξεχνάμε την καταστροφή της χρεωκοπίας του 2009-10 που μας οδήγησε στα μνημόνια). Είναι αναμενόμενο ότι ο δείκτης ΑΕΠ θα αυξανόταν ταχύτερα. Αλλά το θέμα είναι πιο καρπώνεται την αύξηση του παραγομένου πλούτου. Και δυστυχώς τα στοιχεία δείχνουν ότι ενισχύεται η ανισοκατανομή και ο πλούτος μεταφέρεται σε όφελος των κερδών και σε βάρος της εργασίας. Αυτό συμβαίνει στην Ελλάδα σε απίστευτο βαθμό γι’ αυτό και χάνουμε συνεχώς έδαφος στους μισθούς σε σχέση με την ΕΕ και εμμένουμε τελευταίοι.
Β. Το δεύτερο θέμα, και κατά τη γνώμη μου εξίσου σημαντικό, είναι ποιοι είναι οι βασικοί μοχλοί της αύξησης του ΑΕΠ και αν η ανάπτυξη είναι διατηρήσιμη και αλλάζει τη μοίρα της χώρας. Δυστυχώς ο κύριος μοχλός τα τελευταία δυο χρόνια είναι κυρίως η κατανάλωση. Η παραγωγική δραστηριότητα (και οι εξαγωγές προϊόντων) παραμένει αναιμική και μάλιστα χάνουμε έδαφος. Και δεν είναι και διατηρήσιμη. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, αντίθετα με τις θριαμβολογίες της κυβέρνησης η εφαρμοζόμενες πολιτικές δεν οδηγούν τη χωρά σωστα. Μάλιστα επαναλαμβάνουν τη στρατηγική που μας οδήγησε στη χρεωκοπία του 2010. Διαμορφώνουν μια χώρα πολύ ευάλωτη, με βασική δραστηριότηατ τις υπηρεσίες και τον τουρισμό, χωρίς ισχυρή παραγωγική βάση. Ακόμα και η ευκαιρία του Ταμείου ανάκαμψης σπαταλιέται σε μυριάδες άσχετες «επενδύσεις», με προεξάρχοντας τον Τουρισμό ενώ λάμπει η απουσία σοβαρών παραγωγικών επενδύσεων στην βιομηχανία / μεταποίηση.
Πιστεύω ακράδαντά ότι μια άλλη πολιτική, αλλαγής του παραγωγικού υποδείγματος και του παραγωγικού μέλλοντος της χώρας είναι δυνατή. Αλλά απαιτεί ένα άλλο κράτος και άλλη πολιτική βούληση. Ένα κράτος που θα παίξει στρατηγικό και επιχειρησιακό ρόλο (όπου χρειάζεται π.χ. στην ενέργεια) και δεν θα αναθέτει τα πάντα στις «Δυνάμεις της Αγοράς» . Και μια πολιτική που θα βάζει τη χώρα και το μέλλον της πάνω από τα κέρδη των κοσμοπολίτικων funds που απλά αγοράζουν ελληνικές επιχειρησεις και η συμβολή τους στην ανάπτυξη είναι μηδενική.a
Πρώτα όμως πρέπει να το πιστέψουμε εμείς οι ίδιοι.
Δημιουργός του άρθρου:
