Της Ρένας Δούρου
«Ρε Δούρου ώρες ώρες μου ρχεται να τον κλείσω τον λογαριασμό μου, τόση συμπυκνωμένη υποκρισία δεν αντέχεται». Το μήνυμα στο μέσαντζερ είναι το τελευταίο σε μια αλυσίδα ανταλλαγής απόψεων για το θέμα που κυριαρχεί τούτες τις μέρες στο δημόσιο διάλογο. Εκεί όπου, όπως πάντα, ανθεί η υποκρισία.
Εκείνων που ρώτανε σήμερα «γιατί τώρα το θυμήθηκε»; Εκείνων που γνώριζαν, που δεν μπορούσαν να μην γνωρίζουν αλλά αδιαφορούσαν. Εκείνων που αυτές τις ώρες κτίζουν τις γραμμές άμυνάς τους για να «μην τους πάρουν τα σκάγια».
Γιατί, ας μην ξεχνάμε αυτό που έχει γραφτεί πολλές φορές, ότι γύρω από μια τέτοια υπόθεση βιασμού ή σεξουαλικής παρενόχλησης, υπάρχουν πολλοί και επάλληλοι κύκλοι συγκάλυψης. Σίγουρα τα ξέρετε τα τρία πιθηκάκια. Το ένα κλείνει τα μάτια του, για να μην βλέπει. Το άλλο τα αυτιά του, για να μην ακούει. Το τρίτο το στόμα του, για να μην μιλήσει.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει στις περιπτώσεις σεξουαλικής βίας, η οποία, το ξέρουμε πια, έχει έναν κοινό παρανομαστή: δεν αφορά το φύλο αλλά τη βία. Την πολύμορφη επιβολή της δύναμης του “ισχυρού”, που θύματά της πέφτουν άπαντες, ανεξαρτήτως ταυτότητας φύλου, ηλικίας, θέσης, σωματικής διάπλασης. Και αν κάτι μας δείχνουν (και) τα παραδείγματα του εξωτερικού, είναι ότι αν για ένα επώνυμο θύμα, είναι μία φορά δύσκολο να σπάσει το τείχος της σιωπής, τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα για τα… αόρατα, τα απαρατήρητα θύματα. Εκείνα της διπλανής πόρτας. Που δεν έχουν δημόσια φωνή. Εκείνα για τα οποία το χυδαίο ερώτημα «μα καλά τώρα το θυμήθηκε η /ο ευλογημένη /ος;» ή εξίσου χυδαίες παρατηρήσεις του τύπου «τα ήθελε», «τι ντύσιμο είναι αυτό», «γιατί κυκλοφορούσε τέτοια ώρα», κλπ, ορθώνουν ένα καταλυτικά αποτρεπτικό τείχος.
Πολλές φορές ανυπέρβλητο. Γιατί τα αναγκάζει ακριβώς αυτά, τα πιο ευάλωτα θύματα της διπλανής μας πόρτας, να δίνουν έναν σισύφειο και πολλές φορές αδύνατο αγώνα κόντρα στο επικριτικό βλέμμα, το κούνημα του κεφαλιού, τον φθονερό υπαινιγμό, που πολλές φορές γίνεται και καταδικαστική κρίση…
Κάνοντας μάταιο τον αγώνα τους για να αλλάξουν η ντροπή και ο φόβος στρατόπεδο.
Μπορούν οι τελευταίες εξελίξεις να αλλάξουν αυτά τα δεδομένα; Μπορεί να μην αλέσει και αυτή την αφορμή για να σπάσει το κακοφορμισμένο αυτό σπυρί, ένας πολιτικάντικος αταβισμός που είναι στα σκαριά; Μήπως και πάψουν επιτέλους να κυριαρχούν τα… τρία πιθηκάκια της υποκρισίας, της αδιαφορίας, της σιωπής;
ΥΓ: Στην αρχή του σημειώματός μου, δεν ξέχασα να προσθέσω το όνομα «Μπεκατώρου» δίπλα στη λέξη «θέμα». Γιατί το θέμα δεν είναι η Μπεκατώρου. Είναι η αδιαφορία, η σιωπή δεκαετίων σε πολλά επίπεδα. Αδιαφορία / σιωπή – εκκολαπτήρια βιαστών σωμάτων και ψυχών. «Σεβαστών» και «σεβάσμιων» κυρίαρχων σε όλα τα πεδία, που εκμεταλλεύονται τη θέση τους, στην οικογένεια, στη δουλειά, στο σύλλογο, στο κόμμα. Και ας σκεφθούμε καλά. Γύρω μας. Μήπως ξέρουμε κι εμείς «κάτι», «κάποτε», που «ακούσαμε ότι… αλλά που να ψάχνεις τώρα…». Μήπως; Ίσως να είναι μια αρχή για αλλαγή.
