Εδώ και δυο μέρες οι αντιπαραθέσεις στα κοινωνικά δίκτυα μεταφέρθηκαν από τη βία του πολέμου και τη συναυλία της ειρήνης στη βία της χειροδικίας με το πολύκροτο χαστούκι του Γουίλ Σμιθ.
Στη αρχή δεν έδωσα και τόση σημασία, δεδομένης της περιρρέουσας κατάστασης και πολύ πιο σοβαρών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η κοινωνία μας. Όμως η αντιπαράθεση συνεχίζεται με αμείωτους ρυθμούς -με φανατικούς και φανατικές και των δυο αντίθετων απόψεων. Και έτσι μάλλον αυθόρμητα έκανα κι εγώ κάποιες σκέψεις και τελικά πήρα «θέση», όπως πολλοί ανάμεσα μας.
Έχουμε- ως είθισται -δυο αντίθετους πόλους.
Οι υπέρμαχοι και υπέρμαχες του νταή Γουίλ επικροτούν τον «άντρα» που εν βρασμώ ψυχής υπερασπίστηκε δημοσίως την τιμή και αξιοπρέπεια της γυναίκας του.
Οι ενάντιοι άνδρες και γυναίκες καταδικάζουν τη σωματική βία σε οποιαδήποτε μορφή σαν τρόπο απόδοσης δικαιοσύνης. Υπάρχει επίσης μια μερίδα ανδρών -και κυρίως γυναικών -που θεωρεί ότι ο Γουίλ το έκανε από εγωισμό και ιδιοτέλεια και με αυτό το τρόπο προσέβαλε την αξιοπρέπεια της γυναίκας του. Μιας γυναίκας που ήταν σε θέση η ίδια να υπερασπιστεί τον εαυτό της και μάλιστα αρκετοί ισχυρίζονται ότι δεν είχε η ίδια κανένα κόμπλεξ για την εμφάνιση της.
Προσωπικά συμφωνώ εν μέρει με όλες τις οπτικές, γιατί τίποτα στη ζωή δεν είναι άσπρο η μαύρο. Δε γνωρίζω τη ψυχική δύναμη της συζύγου του. Και ούτε κανείς πιστεύω μπορεί με σιγουριά να αντιληφθεί ποιο κίνητρο οδήγησε τον ηθοποιό σε βρασμό ψυχής και την βροντερή χειροδικία.
Και έτσι παρά το ότι καταδικάζω τη βία σε όλες τις μορφές της, με κάποιο τρόπο κατανοώ – χωρίς να δικαιολογώ- την χρήση της σε ορισμένες περιπτώσεις, ειδικά αν ακολουθήσει ειλικρινής συγγνώμη και μεταμέλεια. Η συγγνώμη δόθηκε, αλλά ίσως απλά για να μη χάσει το Όσκαρ. Ποιος ξέρει.
Όμως γνωρίζω από πρώτο χέρι ότι «Η Γλώσσα Κόκκαλα δεν έχει και Κόκκαλα τσακίζει». Και η λεκτική βία- ειδικά με τη μορφή χιούμορ -μένει τις περισσότερες φορές ατιμώρητη . Ενίοτε δε επιβραβεύεται.
Γιατί έχω υποστεί bullying και κανείς δε με υπερασπίστηκε στην εφηβεία μου. Κι αν ήταν μπροστά ο μπαμπάς μου δε ξέρω τι θα έκανε.
Γιατί έχω υπάρξει μάρτυρας χυδαίου χιούμορ και προσβολών απέναντι σε ανυπεράσπιστους συμπολίτες και συμπολίτισσες και δε βρέθηκε κανείς να βάλει φραγμό.
Γιατί θα ήθελα να αστράψω κι εγώ πολλά χαστούκια σε εξυπνάκηδες νταήδες στη δουλειά απέναντι σε αδύναμες και αδύναμους συναδέλφους, αλλά απλά δε το τόλμησα για να μη χάσω τη δουλειά μου.
Και κυρίως γιατί δεν είμαι τόσο αθώα περιστερά η ίδια, ώστε να καταδικάζω με ευκολία τους άλλους από τη βολή του καναπέ μου.
Γιατί έχω βρεθεί σαν ενήλικας σε βρασμό ψυχής να τις «έχω βρέξει» στο γιό μου για κάποια λεκτική του απρέπεια απέναντι στη γιαγιά του όταν ήταν μικρός. Και το μετάνιωσα οικτρά γιατί ήταν το παιδί μου, γιατί η βία φυσικά δεν συνετίζει και γιατί φυσικά χάνει κανείς το δίκιο του.
Αλλά σίγουρα δε «δικαιούμαι δια να ομιλώ», πόσο μάλλον να καταδικάζω …
Έτσι δεν ανήκω στους εισαγγελείς απέναντι στο Γουίλ σε αυτή τη περίπτωση, αλλά είμαι μια συνειδητοποιημένη «ισαποστάκησα»…
Δημιουργός του άρθρου:
Η Αναστασία Σιδέρη Είναι Χημικός Μηχανικός, Επικοινωνιολόγος, Επίτιμη Καθηγήτρια Πανεπιστημίου Γλασκώβης
