Με τη λέξη «ιλαροτραγωδία» χαρακτηρίζεται το θεατρικό είδος της τραγωδίας, της οποίας η υπόθεση εκτυλίσσεται από τραγική σε κωμική. Κατ΄επέκταση, χαρακτηρίζεται ως έκφραση κάθε θλιβερής κατάστασης που έχει κωμική έκβαση και τούμπαλιν.
Με τα τεκταινόμενα στα Κύθηρα και ορισμένες δηλώσεις «κορυφαίων» (ή και μετρίων που θεωρούν τους εαυτούς τους κορυφαίους) θα μπορούμε να διασκεδάσουμε, να κλάψουμε και σίγουρα να προβληματιστούμε. Μια ιλαροτραγωδία η οποία όμως είναι και εκπαιδευτική. Βλέπουμε για παράδειγμα το πιο τοξικό πρόσωπο του νησιού να καταγγέλλει την τοξικότητα… Βλέπουμε την προσωποποίηση του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε» να επιδιώκει να πλασαριστεί με το «σεμνά και ταπεινά». Και βλέπουμε μηνύσεις, πολλές μηνύσεις, από πρόσωπα που όλα (το καθένα από την πλευρά του…), έχουν αναφορά στην εκκλησία (η οποία κηρύσσει την αγάπη και τη συγχώρεση)…
Αυτά όμως μάλλον είναι η κορφή του παγόβουνου γιατί η χωρίς όρια αντιπαράθεση έβγαλε έντονα στην επικαιρότητα κάτι που κουβεντιαζόταν στα καφενεία. Μια δυσώδη κατάσταση η οποία (αν ισχύει, η δικαιοσύνη θα αποφανθεί) κυριαρχείται από διαφθορά και διαπλοκή. Προσωπικά δεν κρατάω ίσες αποστάσεις από όλους, γιατί απλά δεν έχουν όλοι ίδιες ευθύνες. Όμως η δικαιοσύνη θα αποφασίσει! Και πρέπει να αποφασίσει σύντομα, ακόμα και αν αθωώσει εγκαλούμενους, γιατί θέλουμε οι θεσμοί να μη έχουν την παραμικρή κηλίδα λόγω ενδεχομένως των στελεχών τους.
Να ξεκαθαρίσω κάτι: Είμαι αναφανδόν υπέρ του θεσμού (όχι των προσώπων) της Εγχωρίου Περιουσίας. Πρόκειται για έναν θεσμό άμεσης δημοκρατίας που δίνει δυνατότητες αξιοποίησης της λαϊκής περιουσίας. Είμαι αναφανδόν και υπέρ της ολοκλήρωσης του Κτηματολογίου (είμαστε από τους τελευταίους στην Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς κτηματολόγιο). Ναι, πρέπει να ξεκαθαριστεί μια για πάντα τι ανήκει σε ποιον. Και να παταχθούν οι καταπατητές της δημόσιας περιουσίας…
Στο ενδιάμεσο όμως υπάρχουν καταγγελίες ένθεν κακείθεν για καταπατήσεις, καταγγελίες για παραβιάσεις νομοθεσίας (περιοχές natura), καταγγελίες για υπερτιμολογήσεις έργων κλπ. Όλα αυτά περιγράφουν μια κατάσταση που όζει. Το σίγουρο είναι ότι οι «προύχοντες» του νησιού έχουν απονομιμοποιηθεί στην συνείδηση όλων μας ή τουλάχιστον για ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Το σίγουρο είναι ότι χρειάζεται μια επανεκκίνηση στο νησί με πρόσωπα που δεν έχουν εμπλακεί σε αυτές τις υποθέσεις. Η διάχυτη τοξικότητα που κυριαρχεί δεν επιτρέπει σε κανέναν από τους σημερινούς ηγέτες και ηγετίσκους να κινηθεί με αξιοπρέπεια χωρίς να αντιμετωπίζεται με καχυποψία.
Η άποψή μου είναι ότι σε αυτή την επανεκκίνηση του νησιού πρέπει να κάνουμε όλοι χώρο σε νέα και άφθαρτα πρόσωπα (και ιδιαίτερα στις νεότερες γενιές) που θα θέσουν τον εαυτό τους στην διάθεση της κοινωνίας. Οι «παλιοί» (ακόμα και αυτοί που είναι νέοι σε ηλικία, αλλά «φθαρμένοι» στην αντίληψη της κοινωνίας) απέτυχαν να συμβάλουν σε μια αναπτυξιακή πορεία των Κυθήρων και Αντικυθήρων. Αδυνατούν ακόμα και να συνομιλήσουν μεταξύ τους. Ας παραμερίσουν ήσυχα και ωραία γιατί η Νέμεσις (σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία είναι η θεά και προσωποποίηση της τιμωρίας για το αμάρτημα της ύβρεως, δηλαδή της αλαζονείας ενώπιον των θεών) δεν είναι πλέον απλά ορατή, είναι στην πλατεία και μας κοιτάζει…
