Το να συζητάς για πολιτική και οικονομία στην Αιγιάλη της Αμοργού, με συνοδεία «ψημένης» (παραδοσιακό ποτό από ρακί, μέλι και βότανα), είναι αποκαλυπτικό. «Λύνονται» οι γλώσσες (που έτσι κι αλλιώς είναι ελεύθερες εδώ), απελευθερώνονται συναισθήματα, βλέπεις και άλλες προσεγγίσεις.
«Δημοσιογράφος, ε; Καμιά καλή είδηση θα μας πείτε»;…
Η Αμοργός είναι εναλλακτικός προορισμός, έχει ενέργεια, έχει ανθρώπους που σκέφτονται ελεύθερα και το εκφράζουν. Αν δηλώσεις και το επάγγελμά σου, δημοσιογράφος, τα πράγματα δυσκολεύουν. Στο πρόσωπό σου βλέπουν αρχικά κάποιον της εξουσίας που τους ταλαιπωρεί. Κάποιον που τους κρύβει την αλήθεια την οποία οι ίδιοι ζουν καθημερινά και δεν ταυτίζεται με εκείνη στα δελτία των 8. Και σου περιγράφουν τη δική τους αλήθεια:
Φέτος τα ακτοπλοϊκά εισιτήρια για 2 άτομα και ένα SUV από Πειραιά (με επιστροφή) κοστίζουν περίπου 400 ευρώ. Φέτος η βενζίνη έχει ξεπεράσει τα 2,78 ευρώ το λίτρο και συνεχίζει την ανηφόρα. Φέτος οι ξενοδόχοι πρέπει να απορροφήσουν το αυξημένο κόστος στο ηλεκτρικό. Ό,τι δεν παράγεται στην Αμοργό και πρέπει να έρθει από άλλη περιοχή, επιβαρύνεται με ακριβά μεταφορικά. Επιπλέον και στην Αμοργό δεν είναι εύκολο να βρεις εργάτη ή (πολύ περισσότερο) τεχνίτη. Όλα αυτά βέβαια δεν τους πτοούν γιατί είναι άνθρωποι αισιόδοξοι. Όμως το φετινό καλοκαίρι προβλέπεται δύσκολο για τον τουρίστα που επιλέγει εναλλακτικούς προορισμούς, αλλά δεν έχει οικονομική άνεση…
Πώς αντιμετωπίζουν αυτά τα προβλήματα; Με χαμόγελο, με πολλή δουλειά, με εγκαρτέρηση αλλά και με οργή. Άλλωστε η Αμοργός (όπως και η «κάθε Αμοργός» στην Ελλάδα) είναι επιλογή σου. Κανένας δεν σε υποχρέωσε να βρίσκεσαι εδώ. Το επέλεξες γιατί έτσι θέλεις να ζήσεις τη ζωή σου.
Αυτό δεν σου στερεί το δικαίωμα να ζητάς κάτι καλύτερο.
«Εγώ δεν διαβάζω εφημερίδες και δεν βλέπω ειδήσεις. Ζω όμως εδώ και δεν ανέχομαι από κανένα να μου πει ψέματα για αυτά που εγώ καθημερινά διαπιστώνω».
Ποια είναι λοιπόν τα θέματα που τους απασχολούν;
Πρώτο η ακρίβεια. Στην Αμοργό ζεις βγάζοντας λίγα χρήματα. Το καλοκαίρι τουρισμός, τον υπόλοιπο χρόνο λίγο αγροτικές εργασίες, λίγο κηπουρός, λίγο οικοδόμος, λίγο ό,τι τύχει. Ό,τι ακριβαίνει, δυσκολεύει τη ζωή σου. Τα παλιά αμάξια (που εδώ κυριαρχούν) καίνε πολύ βενζίνη.
Αν ανοίξεις τη συζήτηση για «ενεργειακή μετάβαση» και «ηλεκτρικά αυτοκίνητα» βάζουν τα γέλια.
«Εσύ θα μου το πληρώσεις ή ο Μητσοτάκης; Εγώ πάντως λεφτά δεν έχω»… Η θέρμανση μάλλον δεν τους πολυαπασχολεί, «έχουμε ξυλόσομπα». Το ηλεκτρικό όμως τους ενδιαφέρει. Και, όπως όλους μας, τους «καίει».
Δεύτερο η απογοήτευση. «Τα έχουν» με την κυβέρνηση, αλλά και με την αντιπολίτευση. Όχι στον ίδιο βαθμό, αλλά δεν υπάρχει κάτι που να τους εμπνέει, κάποιος να τους κάνει να ελπίζουν.
Τρίτο, σε ό,τι αφορά την τουρκική απειλή, τουλάχιστον όσοι συζήτησα μαζί τους, δεν μου φάνηκαν και πολύ ανήσυχοι. Ίσως γιατί πιστεύουν ότι «είναι παιχνίδι των πολιτικών, και ο Ερντογάν και ο Μητσοτάκης τα κάνουν για τις εκλογές». Ίσως γιατί «δεν θα τους αφήσουν οι Αμερικανοί, έχουν προβλήματα με τους Ρώσους τώρα»…
Τέταρτο, ανησυχούν για τη νεολαία:
«Όλοι φεύγουν ή θέλουν να φύγουν στο εξωτερικό. Εδώ για να βρεις αξιοπρεπή δουλειά πρέπει να έχεις μέσο».
Και οι εκλογές; «Τι να σου πω, παλικάρι; Αν ήταν με εκλογές να αλλάζαμε τη ζωή μας, θα τις είχαν βγάλει παράνομες», δηλώνει ο νεότερος της παρέας κλείνοντας το μάτι…
Η Αμοργός είναι ένας επίγειος Παράδεισος, ένας από τους πολλούς που υπάρχουν στην Ελλάδα, αλλά ξεχωριστός, σαν κανέναν άλλο. Είναι η επιλογή συγκεκριμένων ατόμων με εναλλακτικές επιλογές και αναζητήσεις. Δεν θα πας εκεί για «επίδειξη πλούτου», δεν περνάει άλλωστε αυτό. Θα πας για την ενέργεια που εκπέμπει το νησί και για τους ανθρώπους του. Μόνο που πρέπει αυτοί να είναι εκεί, κάτι που όλο και δυσκολεύει… Πρέπει να έχουν τη δυνατότητα αξιοπρεπούς διαβίωσης. Και να μένουν και οι νέοι.
Όταν άνοιξα (ως προβοκάτορας) τη συζήτηση για την «καταπληκτική ποιότητα ζωής» και τις «ολιστικές προσεγγίσεις», απλώς γέλασαν. Αυτοί τα βλέπουν αλλιώς. Όπως λέει και ο Γκάτσος στην «Αμοργό» του:
Κι ἂν θὰ διψάσεις γιὰ νερὸ θὰ στίψουμε ἕνα σύννεφο
Κι ἂν θὰ πεινάσεις γιὰ ψωμὶ θὰ σφάξουμε ἕνα ἀηδόνι
Μόνο καρτέρει μία στιγμὴ ν᾿ ἀνοίξει ὁ πικραπήγανος
N᾿ ἀστράψει ὁ μαῦρος οὐρανὸς νὰ λουλουδίσει ὁ φλόμος.
Του Γιάννη Κορωναίου
Δημιουργός του άρθρου:
Δημοσιογράφος
