Με τη φωτιά μπροστά σου, που καταστρέφει τα πάντα, μέσα στην αγωνία του ανέμου που ξαναζωντανεύει κάθε σπίθα, κάτω από τον βαρύ θόρυβο των αεροπλάνων και των ελικοπτέρων, σου έρχεται αυθόρμητα να σκεφτείς το παράλογο της ανθρώπινης ζωής περισσότερο απ’ ό,τι στις συνηθισμένες μέρες.

Βέβαια, οι όμορφες μέρες γεμάτες φως και ευημερία, τουλάχιστον εδώ στον Νότο, είναι οι περισσότερες… και είναι λογικό πως σε τέτοιες μέρες ο άνθρωπος είναι πιο πρόθυμος να σκεφτεί ότι όλα πάνε καλά, ότι όλα θα συνεχίσουν να πηγαίνουν καλά, κι έτσι να επιδοθεί στη διασκέδαση και να πολεμήσει τη βαρεμάρα με συναλλαγές, επενδύσεις, βυθισμένος σε εμπορικές διαμάχες λίγο-πολύ νόμιμες, λίγο-πολύ κερδοσκοπικές… υφαίνοντας συμφέροντα για τον εαυτό του, για να αποκτήσει περισσότερα χρήματα, χάνοντας την αίσθηση του γενικού καλού, των κοινών αγαθών, του τόπου του, της κοινότητάς του… αυτού που είναι δίκαιο.

Αυτό το καταλαβαίνει κανείς εύκολα· δεν χρειάζεται να έχεις σπουδάσει φιλοσοφία για να το δεις, ίσως ούτε καν για να το δεχτείς ως μέρος της ανθρώπινης φύσης. Όμως πόση ποιότητα μπορεί να έχει αυτό;

Το να κοιτάζει κανείς πάντα και μόνο τον εαυτό του, να μαζεύει λίγα χρήματα εις βάρος τού ενός ή του άλλου, να ωφελείται καταστρέφοντας τη φύση, τον κόσμο, να αγνοεί κάθε κάλεσμα του κοινού καλού (εκτός από το προσωπικό του)… είναι αυτό που όλοι ξέρουν να κάνουν.

Αλλά δεν υπάρχει καμία ανθρώπινη ποιότητα στο να είσαι μόνο πονηρός και να σκέφτεσαι μόνο το συμφέρον σου.

Η κερδοσκοπική στάση του ανθρώπου δεν απέχει πολύ από την ανάγκη του για αυτοσυντήρηση· μπορεί κανείς να τη δει σαν βασικό του ένστικτο.

Ακόμα κι αυτός που καταστρώνει σύνθετες στρατηγικές για να νικήσει έναν ανταγωνιστή, για να ευνοηθεί σε κάποιο έργο, για να αποσπάσει πολιτική εύνοια (με την αξιοκατάκριτη πρόθεση να κερδίσει περισσότερα χρήματα ή ισχύ)… δεν είναι παρά ένας μικροκλέφτης.
Κανένας μικροκλέφτης δεν έμεινε στην ιστορία. Κανένας δεν θα τον θυμηθεί.
Θα ζήσει μόνο για να τον κατηγορεί η κοινότητα, και θα πεθάνει όπως όλοι – χωρίς να αφήσει ούτε μια αχνή γραμμή πίσω του, σαν τη βουβή, τρεμάμενη γλίτσα ενός σαλιγκαριού.
Αν κάτι προκαλεί έκπληξη, είναι το πόσο χαμηλά σκέφτεται ο άνθρωπος, πόσο λίγη δημιουργικότητα έχει, πόσο λίγο φιλόδοξος είναι, πόσο μέτριος. Δεν βλέπει όλα αυτά που θα μπορούσε να κάνει και να γίνει, αν απλώς προσπαθούσε να είναι λογικός, να φέρει τον κόσμο του πιο κοντά στο ιδανικό, να ασχοληθεί με το πώς να προστατεύσει, να φροντίσει, να απολαύσει τον θαυμαστό κόσμο που τον περιβάλλει.

Τουλάχιστον εκείνοι που είχαν την τύχη να βρίσκονται μέσα σε έναν τέτοιο θαυμαστό κόσμο…

Θα έφτανε να βάλει κανείς τα πράγματα σε μια σειρά, με βάση την προτεραιότητα:
«Έχουμε ένα ευρώ. Τι να κάνουμε με αυτό το ευρώ; Ποιες είναι οι σημαντικότερες ανάγκες για να επενδύσουμε;»

Να λοιπόν κάτι απλό: να σκεφτόμαστε με φως, με οργάνωση, με πρακτικότητα.
Αλλά και με τη φιλοδοξία να αφήσουμε ένα ίχνος με νόημα. Κάτι που η κοινότητα να δεχτεί με μια κίνηση συγκατάθεσης. Και ίσως με ένα χαμόγελο. Αυτά σκεφτόμουν βλέποντας μια διαβολική γλώσσα φωτιάς να καταστρέφει ένα δάσος. Σκεφτόμουν πόσο απλό, τελικά, είναι να σκεφτεί κανείς, να προβλέψει, να οργανωθεί, να είναι προετοιμασμένος για τα χειρότερα.
Να κάνει χρήση της σκέψης (του νου…) για να καταστήσει σταθερό και προστατευμένο ό,τι είναι εύθραυστο και εκτεθειμένο.

Η φωτιά δεν είναι κακιά – απλώς κάνει τη δουλειά της. Όπως ο λύκος που κατασπαράζει ένα αρνί.

Μόνο ο άνθρωπος δεν κάνει καλά τη δική του δουλειά…
Όταν δεν προστατεύει ένα νησί του Νότου από τη φωτιά που αναπόφευκτα θα έρθει·
Όταν δεν τον νοιάζει η τοπική συγκοινωνία, γιατί σκέφτεται μόνο τα έσοδα από τις πτήσεις των τουριστών·
Όταν δεν σκέφτεται πώς να συλλέξει όλο το βρόχινο νερό για να πολεμήσει την ξηρασία·
Όταν μολύνει, λερώνει, φέρεται με βία στη θάλασσα και στη γη·
Όταν σχεδιάζει να τη βιάσει ξανά και ξανά, για το χρήμα, για να χτίσει, να κερδοσκοπήσει·
Όταν νομίζει ότι είναι κερδοφόρο να κατασκευάσει μια μαρίνα, την ώρα που το πολύτιμο πλοίο που τον συνδέει με την ηπειρωτική χώρα δεν έχει ούτε ένα ασφαλές σημείο να δέσει·
Όταν δεν κάνει τίποτα για τα άγρια ζώα, και πιστεύει πως το να σκοτώνονται χιλιάδες αποδημητικά ή η χερσαία πανίδα από μια ανεμογεννήτρια ή μια φωτιά δεν είναι κάτι σοβαρό·
Όταν μπροστά σε μια πυρκαγιά σπεύδει να την υποβαθμίσει, για να μη φοβηθεί ο «ιερός τουρίστας»·
Όταν δείχνει να πιστεύει πως πρόοδος και ανάπτυξη είναι το ίδιο πράγμα, ενώ ακόμη κι ένα παιδί ξέρει ότι δεν είναι.
Όταν δεν σκέφτεται πώς να κάνει, αύριο, τον κόσμο του καλύτερο. Τον κόσμο όλων.
Πριν καταστραφεί.

Simone Perotti