Στις 7 Μαΐου 1945, η σοβιετική σημαία, που υψώθηκε στο Ράιχσταγκ. Σηματοδότησε την λήξη του υ πολέμου. Η συντριβή του ναζιστικού κράτους πλέον ήταν οριστική. Το καθεστώτος που συνδέθηκε με φρικαλέα εγκλήματα πολέμου που χρησιμοποίησε βιομηχανική τεχνολογία και επιστήμη για τη μαζική εξόντωση ανθρώπων είχε πλέον ηττηθεί. Η νίκη της 7ης Μαΐου ήταν μια μεγάλη νίκη για την ανθρωπότητα, νίκη στην οποία συνέβαλαν όχι μόνο οι στρατοί των συμμαχικών δυνάμεων, αλλά και το γιγάντιο αντιφασιστικό κίνημα των λαών της Ευρώπης.
Ποιος είναι ο μηχανισμός που παράγει και γιγαντώνει το φασισμός μας είναι λίγο πολύ κατανοητό. Πρώτον στις ρίζες του βρίσκεται η αντιδραστική ιδεολογία: η αντίθεση σε κάθε φιλελεύθερη ή ριζοσπαστική κοινωνική μεταβολή, η νοσταλγία ενός συντηρητικού συστήματος του παρελθόντος και η προσήλωση στις παλιές φεουδαρχικές αξίες και προκαταλήψεις. Το δεύτερο στοιχείο είναι η λαγνεία του μιλιταρισμού: η ψυχική έξαρση για τον στρατό, την αστυνομία, τις ένστολες παραστρατιωτικές συμμορίες, κάθε σχηματισμό που έχει ως στόχο την άσκηση βίας στον «εχθρό», είτε εξωτερικό είτε εσωτερικό. Το τρίτο στοιχείο είναι ο εθνικισμός. Τα χαρακτηριστικά αυτά δείχνουν ότι στην πραγματικότητα ο φασισμός, σε όλες τις μορφές του, είναι συστημικότερος και από το ίδιο το σύστημα.
Καταλαβαίνει εύκολα κανείς, ότι αυτός ο συνδυασμός αντιλήψεων δεν παράγει απαραιτήτως φασισμό. Χρειάζονται και άλλοι παράγοντες για να σπρώξουν τα πράγματα προς τα εκεί. Την περίοδο του Μεσοπολέμου οι παράγοντες αυτοί ήταν δύο: πρώτον, μια Ευρώπη πληγωμένη από τον πόλεμο. Οι εθνικές ταπεινώσεις και η βαρβαρότητα της μεταπολεμικής τάξης πραγμάτων έσπειραν παντού απογοήτευση. Νικητές και ηττημένοι βούλιαξαν στο τέλμα. Τα εκατομμύρια των απόστρατων υπήρξαν μια μεγάλη δεξαμενή για τη συγκρότηση φασιστικών κινημάτων μαζικής βάσης. Ο δεύτερος παράγοντας ήταν η Μεγάλη Κρίση: μια κρίση πρωτοφανής, καταστροφική για τη ζωή και τις προσδοκίες των μεσαίων και των χαμηλότερων μεσαίων στρωμάτων.
Χρειαζόταν όμως και κάτι άλλο για να ωθήσουν τον φασισμό στην εξουσία, πρώτα στην Ιταλία και αργότερα στη Γερμανία. Το καθοριστικό ήταν η αμέριστη στήριξη των δυνάμεων του καπιταλισμού στα φασιστικά κινήματα προκειμένου να αντιμετωπιστεί το φάντασμα που πλανιόταν πάνω από την Ευρώπη: η κοινωνική εξέγερση, η κινητοποίηση της εργατικής τάξης, ο μπολσεβικισμός. Έτσι εξηγείται πώς η αστική εξουσία παραδόθηκε τόσο εύκολα στον Μουσολίνι: Είχε 40.000 καθάρματα στρατολογημένα, ήταν ο μόνος που μπορούσε να βάλει τάξη στις απεργίες, δεν θα πείραζε να τον αφήσουν για 6 μήνες στην εξουσία και μετά θα τον πέταγαν έξω – αλλά κάτι πήγε στραβά στο σχέδιο ,αλλιώς τα είχαν σχεδιάσει και αλλιώς τα πράγματα εξελίχθηκαν. Ακόμα πιο σοβαρά και συστηματικά έγιναν τα πράγματα με τον Χίτλερ. Του χάρισαν τα δάνεια, επιδότησαν την πολεμική βιομηχανία του και το 1938, όταν ήταν πια έτοιμος, του έκαναν και μια συνθήκη ειρήνης ώστε να στραφεί προς τα ανατολικά και να απαλλάξει την Ευρώπη από την μπολσεβίκικη απειλή. Ούτε αυτό πήγε ακριβώς έτσι, όπως γνωρίζουμε. Αλλά αυτό δεν σημαίνει κάτι. Στη συνείδηση των φιλήσυχων ακροδεξιών ανθρώπων, αυτών που πιστεύουν ότι η Χούντα έκανε δρόμους και ότι επί Μουσολίνι τα τρένα έφευγαν στην ώρα τους, ο σοβιετικός κομμουνισμός είναι συνδεδεμένος με εμφύλιο πόλεμο, λοιμό και αναγκαστική κολεκτιβοποίηση, ενώ ο χιτλερικός ναζισμός με βιομηχανική ανάπτυξη, ροδομάγουλη μεσαία τάξη και ησυχία στους δρόμους. Δεν είναι λίγο αυτό. Η αναζήτηση της σταθερότητας, της ανάπτυξης δελέαζε πάντα τους αστούς
Μπορεί ο φασισμός, ως πραγματική απειλή για την ανθρωπότητα, να ηττήθηκε το 1945, οι συνθήκες, όμως, που τον δημιούργησαν υπάρχουν ακόμα. Η ολοκληρωτική αδυναμία της Ευρώπης να εξασφαλίσει ένα βιώσιμο μέλλον για τις κοινωνίες της, η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα παράγουν συντηρητισμό, εσωστρέφεια, περιχαράκωση και ένα πρωτόγονο μίσος απέναντι στους αδύναμους, που τείνει να παραδώσει την ήπειρο στην Ακροδεξιά. Μια Ακροδεξιά ίσως πιο κοσμοπολίτικη και ευέλικτη σε σχέση με τις φάλαγγες, τις στολές και τα λάβαρα της δεκαετίας του ’30, αλλά το ίδιο σκοτεινή και απειλητική για τις ανθρώπινες αξίες.
Η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη αυτή την ώρα από την μάχη για την ειρήνη, Δημοκρατία, ανθρώπινη αξιοπρέπεια, αλληλεγγύη, και κοινωνική δικαιοσύνη.
Στον δρόμο της Ιστορίας ο φασισμός μπορεί να μεταλλάσσεται, να μεταμφιέζεται, να κρύβεται, να αρνείται τον εαυτό του. Αλλά ο αντιφασισμός θα είναι πάντα εδώ και θα πολεμάει με το καθαρό του πρόσωπο και τις πολύχρωμες σημαίες του. Για έναν καλύτερο κόσμο, για μια ανθρώπινη κοινωνία. Ο Μπέρτολ Μπρέχτ με ένα ποίημά του μας έδωσε όλα τα χαρακτηριστικά του φασισμού.
Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ
του Μπέρτολτ Μπρεχτ
Ο φασισμός δεν έρχεται απ’ το μέλλον
Καινούργιο τάχα κάτι να μας φέρει
Τι κρύβει μεσ’ τα δόντια του το ξέρω
Καθώς μου δίνει γελαστός το χέρι.
Οι ρίζες του το σύστημα αγκαλιάζουν
Και χάνονται βαθιά στα περασμένα
Οι μάσκες του με τον καιρό αλλάζουν
Μα όχι και το μίσος του για μένα.
Το φασισμός βαθιά κατάλαβέ τον
Δεν θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον!
Ο φασισμός δεν έρχεται από μέρος
Που λούζεται στον ήλιο και στ’ αγέρι!
Το κουρασμένο βήμα του το ξέρω
Και την περίσσεια νιότη μας την ξέρει.
Μα πάλι θε ν’ απλώσει σαν χολέρα
Πατώντας πάνω στην ανεμελιά σου
και δίπλα σου φτάσει κάποια μέρα
αν χάσεις τα ταξικά γυαλιά σου.
Δημιουργός του άρθρου:
