Λαμβάνω το λόγο ως 50 ετών Κυθήρια που έχει ζήσει ως τώρα 46 και μισό χρόνια στα Κύθηρα.
Έξι χρόνια ως μαθήτρια Γυμνασίου – Λυκείου ( κατοικώντας μακριά από το σχολείο ) και άλλα 20 ως εργαζόμενη ( κατοικώντας και πάλι μακριά από το χώρο εργασίας ) και πολύτεκνη ( τουτέστιν γονέας μαθητών ταυτόχρονα σε 2-3 διαφορετικά σχολεία ) στο δικό μας νησί, που έχει ίσως την ακριβότερη βενζίνη στην επικράτεια.
Επιπλέον ως ενήλικη συμπολίτισσα μοναχικών, ηλικιωμένων, αναπήρων, οικονομικά αδύναμων νέων κλπ, ντράπηκα πολλές φορές για το πόσο δύσκολη μπορεί να γίνει ενίοτε η απόφαση μετακίνησης μέσα στο νησί, και μάλιστα όχι μόνο για τις μακρινές διαδρομές !
Όλα αυτά μαζί σε κάνουν εάν όχι ειδικό συγκοινωνιολόγο τουλάχιστον υπολογίσιμη μονάδα μελέτης σε περίπτωση που ενδιαφερθεί κάποιος αρμόδιος φορέας να εκπονήσει σοβαρή έρευνα για τις μεταφορές (τουλάχιστον τις μεταφορές ανθρωπίνων προσώπων) στον τόπο μας.
Ναι, πολύ καλά καταλάβατε :
Βαρέθηκα να θεωρείται αυτονόητο και δεδομένο ότι στα Κύθηρα «δεν μπορεί να σταθεί δίκτυο εσωτερικής συγκοινωνίας».
Και η συνήθης επιχειρηματολογία :
«Είναι μικρός ο πληθυσμός, είναι διάσπαρτοι οι οικισμοί, είναι οικονομικά ασύμφορο, δεν θα επιβίωνε, μόνο με γερή επιδότηση και πού να τηνε βρείς, είναι τα συμφέροντα παιδί μου, ποιος μπορεί να πάει κόντρα σε όλους αυτούς που επωφελούνται με την παρούσα κατάσταση;»
Αυτοί «που επωφελούνται από την παρούσα κατάσταση», λογικά, είναι οι επαγγελματίες αυτοκινητιστές μας ( ταξιτζήδες και λεωφορειούχοι ), είναι οι πρατηριούχοι καυσίμων, οι ενοικιαστές αυτοκινήτων, αυτοί που συνδέονται επαγγελματικά με τη συντήρηση αλλά και την αγορά αυτοκινήτων . . . είναι ένας αριθμός πολιτών ενδεχομένως μεγαλύτερος ή μικρότερος από αυτόν που φαντάζομαι, ωστόσο δεν έχουμε κάτι να χωρίσουμε :
Με οποιονδήποτε τρόπο οι άνθρωποι πάντα θα μετακινούνται, με οποιονδήποτε τρόπο οι επαγγελματίες που βγάζουν τον επιούσιο προσφέροντας σχετικές υπηρεσίες θα συνεχίσουν να μας εξυπηρετούν και να επιβιώνουν,
Εφόσον υπάρξει σωστή μελέτη, σχεδιασμός και ανάλογα σωστή εκτέλεση αυτών.
Σε ένα μακρουλόσχημο νησί με δύο ή το πολύ τρείς βασικές μεγάλες διαδρομές, είναι καιρός πλέον να διεκδικήσουμε εσωτερική συγκοινωνία:
Αρχικά με λίγα βασικά δρομολόγια, πάνω στον κεντρικό άξονα. Οι μικρότερες διαδρομές από τα όντως πολύ σκορπισμένα χωριά θα συνεχίσουν να γίνονται, τώρα όμως προς το κατάλληλο σημείο/στάση στον κεντρικό άξονα. Η πρόσβαση σε βασικές υπηρεσίες (τουλάχιστον το Νοσοκομείο και τους οικισμούς που συγκεντρώνουν τους περισσότερους εργαζόμενους ) και η εξυπηρέτηση κάποιου αριθμού τουριστών θα καθορίσουν τα δρομολόγια.
Ειδικά δρομολόγια προς τις παραλίες, και μάλιστα όσες είναι εύκολα προσβάσιμες για όσους δυσκολεύονται κινητικά, εξυπηρέτηση των μικρών αθλητών κατά τη διάρκεια των μαθημάτων κολύμβησης, ξεχωριστή πρόβλεψη για τις Κυριακές, για τις εορταστικές, λατρευτικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις και για τις μεγάλες αργίες . . . είναι άπιαστα όνειρα όλα αυτά;
Πανέμορφες διαδρομές προς δύσκολους προορισμούς κάποτε μπορεί να ξεκινήσουν με μικρά λεωφορειάκια, γιατί Κύθηρα είναι το Καψάλι, αλλά είναι και ο Λιμιώνας, και το Μελιδόνι, και η Φυρή Άμμος, και ο Καραβάς, και τουλάχιστον άλλα 40 πανέμορφα μέρη !.
Όσο για τους μαθητές, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε πόσο μεγάλη υπόθεση είναι το αγαθό της μεταφοράς τους όπως συμβαίνει σήμερα, διότι υπήρξαν περίοδοι που αυτό είχε διακοπεί, με κυριολεκτικά βάρβαρες συνέπειες για παιδιά και γονείς .
Ωστόσο, τα περισσότερα παιδιά συμμετέχουν και σε διάφορες αθλητικές και εκπαιδευτικές δραστηριότητες τα απογεύματα, τουλάχιστον κατά την περίοδο από Οκτώβρη μέχρι Μάη. Η εσωτερική συγκοινωνία θα είχε και εδώ να προσφέρει και ενδεχομένως να κερδίσει αρκετά .
Το . . . Sudoku του καθημερινού προγράμματος μεταφορών για μια οικογένεια με μαθητές – αθλητές κλπ στα Κύθηρα είναι σοβαρή σπαζοκεφαλιά.
Εξάλλου, συμβαίνει συχνότερα από ότι υποψιαζόμαστε κάποιο παιδί να χάνει μια δραστηριότητα που του ταιριάζει και του αρέσει επειδή οι γονείς δεν οδηγούν ( τουλάχιστον αυτός που θα ευκαιρούσε για τη μεταφορά γιατί ο άλλος δουλεύει ), και η δραστηριότητα προσφέρεται σε μεγάλη απόσταση ώστε να επιλέξουν να επιβαρύνουν κάποιους άλλους γονείς .
Πολλές οικογένειες έχουν την ευχέρεια ( ή προσποιούνται πως την έχουν, τι να κάνουν ; ) να διαθέτουν 2 ή και 3 αυτοκίνητα και καθημερινά τρέχουν πέρα – δώθε για να τα προλάβουν όλα. Αλλά και πολλές δεν έχουν την ευχέρεια, κι έτσι τα παιδιά μας δεν έχουν ίσες ευκαιρίες μόρφωσης, ψυχαγωγίας και αλληλεπίδρασης με συνομηλίκους ( που έτσι κι αλλιώς δεν έχουν, αλλά είναι κρίμα αυτό να συμβαίνει επιπλέον λόγω της έλλειψης εσωτερικής συγκοινωνίας στο νησί ).
Επίσης, όσοι δεν τόλμησαν ποτέ, κυρίως από τους μεγαλύτερους σε ηλικία και μάλιστα γυναίκες, να μάθουν να οδηγούν, όσοι δεν επιτρέπεται για σοβαρούς λόγους υγείας να οδηγούν, οι μοναχικοί μας αλλά και οι κινητικά/ αισθητηριακά ανάπηροί μας, όλοι αυτοί στηρίζονται κατά πολύ στην προθυμία άλλων για να εξυπηρετηθούν.
Η απειλή της ερήμωσης είναι παρούσα και για το νησί μας, δεν λέω κάτι το καινούργιο. Οι μοναχικοί μας αυξάνονται και η φυσική τους κατάσταση επιδεινώνεται συν τω χρόνω. Πολλοί από αυτούς είναι επικίνδυνα εσωστρεφείς και δεν θα βρουν συχνά τη δύναμη να «φορτωθούν» στο γείτονα για τη μεταφορά τους όταν χρειαστούν βοήθεια.
Μια στοιχειώδης συγκοινωνία μέσα στους δρόμους του νησιού θα εξομάλυνε αρκετές από αυτές τις δυσάρεστες καταστάσεις.
Το να προτείναμε να γίνει μια εταιρεία από τους επαγγελματίες αυτοκινητιστές των Κυθήρων είναι πολύ . . . εξωγήινο; Να προηγηθούν σοβαρές έρευνες και μελέτες. Και να αναζητηθούν επιδοτήσεις, η συγκοινωνία είναι δημόσιο αγαθό, πώς περιμένουμε αύξηση του πληθυσμού εάν για να επιβιώσει κάποιος μόνιμα στο νησί πρέπει να έχει απαραίτητα γερή τσέπη και καλή υγεία; Οι υπόλοιποι είναι ανεπιθύμητοι, για τον Καιάδα;
Και στο κάτω κάτω ναι, πρέπει να πατάμε τα πόδια μας στη γη. Αλλά όσο είμαστε άνθρωποι, δε γίνεται να μην κοιτάμε και στον ουρανό.
Ελπίδα Μαριάτου – Μεγαλοκονόμου
κοινωνική λειτουργός στο ΓΝ-ΚΥ Κυθήρων.
