Το καλοκαίρι αποτελεί πλέον παρελθόν. Η φετινή σεζόν υπήρξε ομολογουμένως άκρως πετυχημένη σε όγκο τουριστικών ροών, που ενισχύθηκαν και από τους αποδήμους μας, οι οποίοι βρέθηκαν εγκλωβισμένοι στις χώρες διαμονής τους τα 2 προηγούμενα χρόνια λόγω περιορισμών στις μετακινήσεις εξαιτίας της πανδημίας.
Όπως, λοιπόν, ήταν λογικό, οι ενισχυμένες αφίξεις, σε συνδυασμό με το (προσωρινό;) πάγωμα των πάσης φύσεως απαγορεύσεων σε μετακινήσεις, συναθροίσεις και συνευρέσεις, έφεραν και πάλι στο προσκήνιο δραστηριότητες αγαπημένες και προσώρας “ξεχασμένες”.
Μια από αυτές είναι τα πανηγύρια του νησιού. Η τοπική μπάντα να “παιανίζει” παραδοσιακά άσματα, τα φρεσκοσιδερωμένα κόκκινα σπαλέτα να ανεμίζουν κάτω από το αυγουστιάτικο φεγγάρι, η τσίκνα από το χοιρινό καλαμάκι (ή κρέας-σουβλάκι για τους φίλους Θεσσαλονικιούς που κρατάνε το καλαμάκι για το φρέντο τους) να γαργαλάει τα ρουθούνια, ο οίνος να «ευφραίνει καρδίες ανθρώπων», οι φιγούρες, τα φιγουρίνια, οι φιγουρατζήδες.
Το Kythera.News βρέθηκε σε πολλές από αυτές τις πολύβουες συναθροίσεις και σταχυολογεί τις πιο αντιπροσωπευτικές τους στιγμές.
Τα συν
- Αναμφίβολα το μομέντουμ κεφιού. Νέοι, γέροι, γυναίκες, παιδιά, ντόπιοι, ξένοι και ξενιτεμένοι έσμιξαν σε ένα αισθαντικό σφιχταγκάλιασμα στον ρυθμό του “μεσαρίτικου”, του “ποταμίτικου”, του “καραβίτικου” και άλλων παραδοσιακών χορών.
- Οι γνωριμίες. Ναι, ήταν και αυτές στην ημερήσια διάταξη. Ή, ακριβέστερα στην μεταμεσονύχτια διάταξη. Μια ατελείωτη περαντζάδα νυφοπάζαρου, στρωμένη στο κόκκινο χαλί του πάθους της στιγμής (με κάμποση εσάνς αλκοόλ) και τα παραγάδια απλωμένα στις 4 γωνιές της πλατείας. Κι όποια (ή όποιος) αγκιστρωθεί. Κακό δεν έπαθε κανείς από λίγη παραπάνω σύσφιξη σχέσεων, τουναντίον μπορεί να προκύψει και κανένα καλοπάντρεμα που θα αποτυπωθεί στο συλλογικό θυμικό ως αστικός (ή ημιαστικός) μύθος από τα «κλασικά και εικονογραφημένα» των πανηγυριών. Ένα φολκλόρ, το έχει η όλη φάση.
- Βαράτε βιολιτζήδες. Οι μπάντες που μας συντρόφευσαν όλες αυτές τις μέρες, έδωσαν το δίχως άλλο, ρέστα. Έμοιαζαν όλοι τους, σαν κουρδισμένοι από καιρό και συντονισμένοι στην παρτιτούρα “τσιριγώτικο πανηγύρι”. Μπράβο τους, τα έδωσαν όλα, νότα δεν έχασαν!
- Το χορευτικό συγκρότημα του Κυθηραϊκού Συνδέσμου Αθηνών. Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι οι νέες και οι νέοι του Κυθηραϊκού Συνδέσμου Αθηνών στα Πιτσινιάνικα, πλαισιωμένοι από ντόπιες και ντόπιους χορεύτριες και χορευτές, ήταν σε άλλο επίπεδο. Όποιος βρέθηκε κοντά τους, ένιωσε την ενέργεια και την αύρα που αυτή κουβαλούσε. Η προσήλωσή τους έφτανε στα όρια του μυστίκ, ο επαγγελματισμός τους αποτυπωνόταν στη λεπτομέρεια και η ενέργεια που εξέπεμπαν, διαχεόταν στην ατμόσφαιρα ολοκληρωτικά συμπαρασύροντας τα πλήθη.
- Οι φυλές των πανηγυριών. Τους βλέπεις όλους σε τούτο τον άτυπο καμβά νεο-λαογραφίας. Και τους συγχωρείς για όλα (έστω και αν εκ των υστέρων τους περάσεις γενεές δεκατέσσερις στα social…). Ασιάτες με ράστα να σέρνουν τον καλαματιανό, Σλαβοκαταστάσεις να ντερλικώνουν τρώγοντας τον άμπακα, υποψήφιες νύφες να πιάνουν στασίδι συνήθως στο κέντρο της πίστας, υποψήφιους γαμπρούς να κρατάνε τσίλιες στα περάσματα. Είδαμε κι άλλους. Βαρεμένους, βαριεστημένους, βαρύμαγκες και βαρυστομαχιασμένους. Από όλα έχει ο μπαξές.
- Ο Απανωχορός στα Πιτσινιάνικα. Η εικόνα 5 γεροδεμένων μεσήλικων ανδρών να στροβιλίζονται ισορροπώντας στους ώμους τους 4 ψιλόλιγνα αγόρια, αποτέλεσε το κλου της βραδιάς στο πανηγύρι του χωριού. Ίσως και του κάθε χωριού. Ένας χορός-έθιμο που αναβίωσε με μεγάλη επιτυχία και έγινε viral χάρη στο Kythera.News.
Τα πλην
- Εδώ πάρκινγκ, εκεί πάρκινγκ, πού είναι το πάρκινγκ; Αν εξαιρέσουμε τα Φράτσια, όπου και χώρος άπλετος υπήρχε και παρκαδόροι που σε κατεύθυναν χειρουργικά, σε όλες τις υπόλοιπες περιπτώσεις, η υπόθεση-παρκάρισμα θα μπορούσε να αποτελέσει ξεχωριστή θεματική ενότητα του τουρισμού αδρεναλίνης. Ακούγεται ίσως λίγο οξύμωρο, αλλά σε ένα νησί με άπλετο χώρο, το να παρκάρεις αποδεικνύεται, ενίοτε, γρίφος για δυνατούς λύτες. Μπροστά στο στριμωξίδι εκείνων των ημερών, το πάρκινγκ-μινιατούρα του Ποταμού και το πάρκινγκ-Φαντομάς του Καψαλίου, μοιάζουν Σέντραλ Παρκ που ξεχείλωσε στο πλυντήριο.
- Οι άπλες. Είναι νόμος, αδιαμφισβήτητος. Σε κάθε πανηγύρι, κάποιοι θα σηκώσουν το δικό τους μπαϊράκι όταν έρθει η ώρα του χορού. Δηλαδή, ωραία, είθισται σε αυτές τις περιπτώσεις να υπάρχει ένας μεγάλος κύκλος, συχνά διπλός ή τριπλός, όπου όλοι πιάνονται ώμο-ώμο και γίνονται μια ωραία παρέα. Έλα όμως, που σχεδόν σε κάθε περίσταση θα υπάρχει και κάποιος που έχει δική του πυξίδα και κόβει εναλλακτικό αζιμούθιο! Παρασέρνοντας και άλλους στο διάβα του. Σε απλά ελληνικά, κάποιος/α/οι θα φτιάξουν έναν δικό τους κύκλο, θα θελήσουν να τον κάνουν ομόκεντρο με τον κυρίως και θα καταλήξουμε όλοι να παίζουμε τα συγκρουόμενα αυτοκινητάκια. Το είδαμε σε κάποιες περιπτώσεις και κυρίως το νιώσαμε. Δηλαδή, το ένιωσαν οι κάλοι των ποδιών μας.
- Η σκόνη των Φρατσίων. Ωραία η τεράστια πλατεία, ο άπλετος χώρος προσφέρεται για μεγάλο μπούγιο, αλλά το μόνο που έλειπε ήταν ένας παρουσιαστής να περιγράφει αγώνα ιπποδρόμου. Τόση σκόνη δεν σηκώνει ούτε το ποδοβολητό του “Λιτού Βίου” την ώρα που προσπερνά το “Ντοντ Κράι Φορ Μι”. Ίσως αυτή η «κινούμενη – ιπτάμενη» αμμόσταμπα στο ανακαινισμένο κέντρο της πλατείας, να αποτελεί «προστατευόμενη εικαστική παρέμβαση». Δεν εξηγείται αλλιώς!
Μέσα σε όλα τα καλά τους και τα στραβά τους, τα πανηγύρια του Τσιρίγου μας που τόσο μας έλειψαν, αποτελούν μια ακόμα χάντρα στο κομπολόι της πολιτιστικής μας παράδοσης που αποτελεί μια διεργασία σε εξέλιξη και φέρνει σε πλήρη σύζευξη τα χνότα των ανθρώπων με τις παραδόσεις του τόπου και την εξέλιξή τους στον χώρο και το χρόνο.
Και του χρόνου με υγεία.
