Σε μια χώρα χωρίς Εθνικό Χωροταξικό Σχέδιο, Χωρίς Κτηματολόγιο σε όλη την Επικράτεια, με ένα χαοτικό & ημιτελές σύστημα Δασικών Χαρτών το οποίο όσο διορθώνεται τόσο προβληματικό γίνεται, με 7 εκατομμύρια γόνιμης γεωργικής γης σε εγκατάλειψη, με ένα διάτρητο, προκλητικό, λειψό, και εξοργιστικά αντι-επιστημονικό σύστημα Περιβαλλοντικών, Χωροταξικών Μελετών και έγκρισης Περιβαλλοντικών όρων που δεν σέβεται Παραγωγική γη, Τοποθεσίες βιοτόπων και Τοπίων Εξαίρετου Φυσικού Κάλους, ενώ “ευνοεί” μόνο την “επένδυση” (όπου νάναι και ότι νάναι….) εξυπηρετώντας τους πάντες εκτός από το Φυσικό Περιβάλλον και τα Αυθεντικά Τοπία του τόπου, συνεχίζουμε ακάθεκτοι να “επενδύουμε” σε καταστάσεις χαμηλού προσδόκιμου ζωής και υψηλής “καταστροφικότητας” που αφήνουν μόνιμες πληγές στη φύση (επιλέγοντας τις “επιζήμιες” ΑΠΕ που δεν είναι και τόσο ΑΠΕ, και δεν αξιοποιούμε τις ωφέλιμες….), κατανέμοντας τις αμαρτωλές μας πράξεις και ασέλγειες με πρωτοφανή παρανοϊκή συμπεριφορά, με πολιτική συνενοχή και κώφωση, περιφρονώντας τις κατά τόπους Κοινωνικές, Οικονομικές, Περιβαλλοντικές και Χωροταξικές παραμέτρους, αλλά και τις εναλλακτικές προοπτικές ανάπτυξης και «αξίες»…
Το πιο ζωντανό παράδειγμα εναλλακτικών ΑΠΕ μακράς ζωής…. με ελάχιστες Περιβαλλοντικές Επιπτώσεις από τις οποίες οι Περισσότερες είναι Κοινωνικά, Περιβαλλοντικά και Οικονομικά ωφέλιμες, για το οποίο κανένας δεν αρθρώνει πέντε λέξεις και το οποίο εξοργίζει και τον πιο ήπιο πολίτη που παρακολουθεί τις ακατανόητες πολιτικές των τελευταίων δεκαετιών, είναι τα Υδροηλεκτρικά Φράγματα που έχουν ήδη περατωθεί με τεράστιες δαπάνες…, χάσκουν στα βουνά της Πίνδου και του Άνω Αχελώου και κανένας δεν συγκινείται, ούτε και κάθεται να σκεφτεί ότι η λειτουργική τους αδράνεια και οι καθυστερήσεις κοστίζουν σκληρά….
Με τα καμώματά μας, δεσμεύουμε πολύτιμη γη, αποψιλώνουμε και σκάβουμε παρθένα γη, μετατρέποντας την αγροτική δραστηριότητα της Ελληνικής Υπαίθρου σε “καφενείο ανέργων και πρόωρων απόστρατων της αγροτιάς”, μεταλλάσσοντας τη χώρα και σκεπάζοντας το εξαίσιο κορμί της με απέραντο πανωφόρι από σιδηρικά και γυαλί, τα οποία σε λίγα χρόνια θα είναι τόσα πολλά και τόσο παλιά, εγκαταλειμμένα και άχρηστα μπροστά στις ταχύτατες εξελίξεις άλλων πιο σύγχρονων ΑΠΕ που δεν βλάπτουν…., ενώ θα φιγουράρουν διαβρωμένα και νεκρά στο Ελληνικό Τοπίο και κανένας δεν θα μπορεί να τα μαζέψει γιατί το κόστος “αποσύνδεσης” και αποκατάστασης του Τοπίου, θα είναι υποπολλαπλάσιο της αρχικής επένδυσης και δεν θα το επιδοτεί και κανένας….
Τα 200 εκατομμύρια έχει μάλλον δρομολογηθεί ήδη το πως “θα κατανεμηθούν αναπτυξιακά στα πλαίσια της πράσινης ανάπτυξης”…, ή πιο λαϊκά, “το πως θα μοιραστούν…, με πρόσχημα την πράσινη ανάπτυξη”… Το “πράσινο”, η “κλιματική αλλαγή”, η “αειφόρος ανάπτυξη” και πολλές ακόμα παρόμοιες ωραίες ακουστικά φράσεις, είναι οι λεκτικές εφευρέσεις οι οποίες από στόχος και προσδοκία, κατάντησαν συγχωροχάρτια για κάλυψη αμαρτιών…
Σ. Σεκλιζιώτης
Δημιουργός του άρθρου:
Γεωπόνος (ΑΠΘ), Αρχιτέκτονας Τοπίου και πρώην Β’ Ακόλουθος Γεωργικών υποθέσεων Υπουργείου Γεωργίας των ΗΠΑ. Έχει τιμηθεί δυο φορές (2002, 2009) με τα Βραβεία Αριστείας για το Αγροτικό Ρεπορτάζ (Honorary Awards «Excellence in Reporting») του Υπουργείου Γεωργίας των ΗΠΑ.
