Ήρθε η ώρα των θερινών. Στο τέλος μιας σεζόν κατά τη διάρκεια της οποίας οι κινηματογράφοι υπέφεραν (κάτι που ελπίζουμε να είναι φαινόμενο που δε θα επεκταθεί σε αυτό το βαθμό και την επόμενη σεζόν, αλλά αυτό είναι συζήτηση μιας άλλης στιγμής), τα θερινά πλέον ανοίγουν και αναμένεται να αποτελέσουν σημείο έλξης για πολύ μεγάλος μέρος του κοινού που για διάφορους λόγους έβγαλε φέτος την κλειστή αίθουσα από τις συνήθειές του.
Το αποτέλεσμα αυτής της παραδοξότητας είναι πως θα ανοίξουν το καλοκαίρι ταινίες που δεν είναι άμεσα συνδεδεμένες με την εμπειρία του θερινού. Ταινίες όπως τα μπλοκμπάστερ του παραδοσιακού multiplex ή οσκαρικό και φεστιβαλικό σινεμά που είναι πιο άρρηκτα συνδεδεμένο με την προ-οσκαρική περίοδο, θα ανοίξουν τώρα στα θερινά, κάτι που συνέβη εξάλλου και πέρυσι.
(Δεν ακολούθησαν όλοι αυτή την οδό: Το έξοχο Drive My Car του Ριγιουσούκε Χαμαγκούτσι που κέρδισε το Όσκαρ Διεθνούς Φιλμ, θα ανοίξει τον Οκτώβρη, στις θερινές αίθουσες που του ταιριάζουν και περισσότερο. Είπαμε, είναι μια δύσκολη περίοδος για όλους.)
Κρατώντας τις σκέψεις αυτές για το μέλλον της κινηματογραφικής εμπειρίας στην άκρη του μυαλού μας, κοιτάμε τώρα λίγο πιο άμεσα: Τι ταινίες θα δούμε τελικά αυτό το καλοκαίρι στα θερινά; Βουτήξαμε στα προγράμματα των διανομέων και ξεδιαλέξαμε 20 από τις κορυφαίες προτάσεις, από κάθε είδος, για κάθε διάθεση.
ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΘΗΡΙΑ
Top Gun: Maverick
Ένα σίκουελ 36 χρόνια μετά, για μια ταινία που θεωρείται πως αποτέλεσε το σημείο μηδέν για τη νέα χολιγουντιανή μπλοκμπάστερ εποχή. Ο Τομ Κρουζ πετάει ξανά στον ουρανό συνεχίζοντας σταθερά να παραδίδει τα πιο εντυπωσιακά, σωματικά stunts, μακριά από ψηφιακά ζογκλερικά που κυριαρχούν στο υπόλοιπο Χόλιγουντ. Τη σκηνοθεσία για αυτό το σίκουελ αναλαμβάνει ο κρυφά φανταστικός σκηνοθέτης Τζόζεφ Κοζίνσκι (Oblivion, Only the Brave) και, κάπου ανάμεσα στην κληρονομιά του ορίτζιναλ, την ικανότητα του Κοζίνσκι και την εξωπραγματική αφοσίωση του Κρουζ στην σωματικότητα της κινηματογραφικής δράσης, περιμένουμε τα καλύτερα. (26 Μαϊου)
Elvis
Τέτοια θριαμβευτική περίοδο (δημιουργικά έστω, κι ας μην μεταφράζεται ακριβώς στα ταμεία) που περνάει το στουντιακό μιούζικαλ τα τελευταία χρόνια, φυσικό επόμενο ήταν πως θα επέστρεφε επιτέλους στο σινεμά κι ο Μπαζ Λούρμαν. Ο σπουδαίος auteur πίσω από το Moulin Rouge! και τον Υπέροχο Γκάτσμπι διαθέτει ένα βλέμμα που λείπει από το σινεμά κι αυτό από μόνο του αρκεί για να περιμένουμε με συγκρατημένο ενθουσιασμό της βιογραφία του Έλβις Πρίσλεϊ τον οποίο ενσαρκώνει ο ανερχόμενος Όστιν Μπάτλερ. Μαζί στην ταινία κι ο Τομ Χανκς. (23 Ιουνίου)
Thor: Love and Thunder
Από όλα τα τυπικά εφετζίδικα CGI υπερθεάματα που θα δούμε αυτό το καλοκαίρι, ξεχωρίζουμε ετούτο για μερικούς λόγους. Αφενός, με το Thor: Ragnarok είχαμε διασκεδάσει αφάνταστα, οπότε έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε πως η επιστροφή του Τάικα Γουαϊτίτι στη σκηνοθεσία θα έχει και πάλι αποτέλεσμα ένα πολύχρωμο, αστείο, διασκεδαστικό θέαμα underdog καταβολών. Αφετέρου, η Νάταλι Πόρτμαν επιστρέφει σε ένα ρόλο κι ένα franchise που μια δεκαετία πριν δεν της έδωσε απολύτως τίποτα ενδιαφέρον να κάνει, μόνο που αυτή τη φορά είναι εκείνη που κρατά το σφυρί του Θωρ. Η ταινία θα βασίζεται έστω εν μέρει σε μια από τις καλύτερες κομιξικές σάγκα της τελευταίας 20ετίας, κι αυτό μας δίνει ελπίδες για κάτι εντυπωσιακό. (7 Ιουλίου)
Ούτε Καν
Και πριν κλείσουμε το κομμάτι των μεγάλων εμπορικών τίτλων, ας δούμε και το μεγάλο χαρτί του σινεμά τρόμου για φέτος το καλοκαίρι. Που δεν είναι άλλο από την επιστροφή του Τζόρνταν Πιλ με τον νέο του κινηματογραφικό εφιάλτη ύστερα από το ανατριχιαστικό αρχικό του δίδυμο ταινιών, τα Τρέξε! και Εμείς. Αυτή τη φορά πρωταγωνιστούν οι Κίκι Πάλμερ, Στίβεν Γέουν και Ντάνιελ Καλούγια ενώ το τρέιλερ είναι κρυπτικό ως προς το περιεχόμενο της ταινίας. Αλλά δεν πειράζει, γιατί καλύτερα να μην ξέρουμε πολλά. Ελάχιστοι σκηνοθέτες έχουν παρουσιάσει ένα τόσο ευρηματικό, ανατρεπτικό και αποτελεσματικό 1-2 όσο ο Πιλ με τα δύο πρώτα έργα του. Αν ποντάραμε σε μια φετινή κινηματογραφική ανατριχίλα, θα ήταν αυτή. (21 Ιουλίου)
Σμύρνη Μου Αγαπημένη
Έκπληξη, δεν τελειώσαμε, είπαμε να στριμώξουμε κι ένα +1 στα μπλοκμπάστερ. Η ταινία του Γρηγόρη Καραντινάκη με τη Μιμή Ντενίση θα επανακυκλοφορήσει στα θερινά με νέο μοντάζ, συνεχίζοντας μια σταθερή, δυνατή πορεία στις αίθουσες που ξεκίνησε πίσω τον Δεκέμβριο. (19 Μαϊου)
ΚΑΙ ΛΙΓΗ ΤΕΧΝΗ
Spencer
Και τώρα περνάμε στο arthouse σινεμά, ταινίες που κατά κύριο λόγο προβλήθηκαν πρώτη φορά στην περασμένη φεστιβαλική φουρνιά (δηλαδή περσινές Κάννες ή στην Βενετία του Σεπτέμβρη), και ύστερα από περίοδο μακράς υπομονής κυκλοφορούν στις αίθουσες. Ίσως εντυπωσιακότερη όλων είναι το Spencer, μια βιογραφία της πριγκίπισσας Νταϊάνα δια χειρός Πάμπλο Λαραϊν, ενός σκηνοθέτη του οποίου οι βιογραφίες (Neruda, Jackie) δε μοιάζουν με κανενός άλλου. Εδώ βάζει στο ρόλο την Κρίστεν Στιούαρτ και καδράρει την Νταϊάνα σαν ηρωίδα ενός μελαγχολικά γοτθικής ιστορίας φαντασμάτων, στη διάρκεια ενός διημέρου σε ένα αραχνιασμένο κάστρο. Πανέμορφο και ξεχωριστό. (21 Ιουλίου)
Το Γεγονός
Δεν σας εξοργίζει όταν βλέπετε ταινίες εποχής και τα κοινωνικά ζητήματα που διαπραγματεύεται μοιάζουν να είναι ακόμα επίκαιρα όταν θα έπρεπε κανονικά και με το νόμο να αποτελούν αραχνιασμένο κομμάτι του παρελθόντος; Το αριστούργημα της Οντρέ Ντιγουάν, που τιμήθηκε με το Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ Βενετίας, μας ταξιδεύει στο Παρίσι των ‘60s όπου μια νεαρή κοπέλα μαθαίνει πως είναι έγκυος και προσπαθεί να βρει τρόπο να κάνει έκτρωση, σε μια εποχή που κάτι τέτοιο ήταν παράνομο, οδηγώντας την σε μια σειρά από αδιέξοδα. Η Ντιγουάν προσεγγίζει την ιστορία με όρους θρίλερ, με κάδρο ασφυκτικά αφοσιωμένο στη νεαρή ηρωίδα (Αναμαρία Βαρτολομέι σε ερμηνεία-δυναμίτη), σα να επρόκειτο για πρωταγωνίστρια ταινίας τρόμου που νιώθει πως κάτι εχθρικό την κυνηγά. Ταινία-εμπειρία. (2 Ιουνίου)
Ο Χειρότερος Άνθρωπος του Κόσμου
Η ταινία του Γιοακίμ Τρίερ (Thelma) για τη ζωή, τους έρωτες και τα αδιέξοδα μιας εντελώς messy (άρα εντελώς “αληθινής”) 30-κάτι γυναίκας, έχει ήδη αποκτήσει το φανατικό της μιλένιαλ κοινό ανά τον κόσμο, προτάθηκε για δύο Όσκαρ, κι έρχεται κατά πάνω μας με την ορμή της φανταστικής πρωταγωνίστριας Ρενάτε Ρέινσβε. Τα εισαγωγικά στο “αληθινής” υπήρχε λόγος που τα βάλαμε εκεί, ωστόσο αυτή είναι μια συζήτηση που θα κάνουμε πιο αναλυτικά όταν κυκλοφορήσει η ταινία. (14 Ιουλίου)
The Card Counter
Και το βραβείο «ταινίας που προσφέρεται λιγότερο όλων για την εμπειρία του θερινού σινεμά, αλλά εκεί βγαίνει οπότε τι να κάνουμε, θα πάμε να τη δούμε εκεί επειδή είναι σπουδαία» πάει στον Card Counter του Πολ Σρέιντερ, που επιστρέφει μετά το σύγχρονο classic First Reformed με άλλη μια νωχελικά εφιαλτική καταβύθιση στην σύγχρονη Δύση του κυνισμού και του αμοραλισμού, με κεντρικό ήρωα έναν πρώην βασανιστή που τώρα πάει σε καζίνο για να περνάει ο καιρός, αποφεύγοντας τις επαφές, την εξιλέωση και βασικά τον ίδιο τον κόσμο. (Τρελό κέφι δίπλα στο γιασεμί.) Πρωταγωνιστεί ο Όσκαρ Άιζακ κι η Τίφανι Χάντις και, πέραν της πλάκας, είναι μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. (9 Ιουνίου)
Bergman Island
Ένα ζευγάρι ταξιδεύει στο νησί που ενέπνευσε τον Ίνγκμαν Μπέργκμαν ώστε να ετοιμάσουν τις επόμενες ταινίες τους, κι εκεί οι γραμμές ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη μυθοπλασία αρχίζουν να γίνονται ασαφείς. Από τις πιο στιβαρές σινεφίλ προτάσεις του καλοκαιριού, από τη Μία Χάνσεν Λοβ (Eden) με τους Βίκι Κριπς και Τιμ Ροθ. (23 Ιουνίου)
Το Τρίγωνο της Θλίψης
Και να ένα φρέσκο φιλμ. Γυρισμένο στην Ελλάδα, το νέο έργο του Ρούμπεν Έστλουντ είναι η επόμενη δουλειά του μετά τον Χρυσό Φοίνικα για το Τετράγωνο, και ταυτόχρονα μια φιλόδοξη αγγλόφωνη παραγωγή με πρωταγωνιστές τον Γούντι Χάρελσον και τον Χάρις Ντίκινσον (The King’s Man). Η ταινία έχει να κάνει με δύο μοντέλα σε κρίσιμη στιγμή της καριέρας τους, με φόντο την Χιλιαδού στην Εύβοια. Η ταινία θα κάνει πρεμιέρα στις Κάννες σε λίγες μέρες, από όπου φυσικά θα μεταφέρουμε και τις εντυπώσεις μας. (25 Αυγούστου)
ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ
Η Χαμένη Κόρη
Το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Μάγκι Τζίλενχαλ ακολουθεί την Ολίβια Κόλμαν (σε μια απίστευτη ερμηνεία) στις Σπέτσες και σε μια γενικότερη υπαρξιακή-γονεϊκή κρίση. Βραβείο στη Βενετία και οσκαρικές υποψηφιότητες για μια εντυπωσιακή διασκευή βιβλίου της Έλενα Φεράντε, σε ένα αληθινά τολμηρό δείγμα νέου αμερικάνικου σινεμά που κάνει δύσκολες ερωτήσεις και δε φοβάται να φτάσει στην απέναντι άκρη δίχως να έχει όλες τις απαντήσεις. Θα διχάσει, αλλά το αξίζει το θερινό του. (30 Ιουνίου)
Μαγνητικά Πεδία
Η ελληνική ταινία-έκπληξη της χρονιάς. Το απίστευτα lo-fi ντεμπούτο του κομίστα Γιώργου Γούση ακολουθεί έναν άντρα και μια γυναίκα στη διάρκεια λίγων ημερών στην Κεφαλονιά καθώς συναντιούνται και χωρίς καλά-καλά να το καταλαβαίνουν, συνδέονται για ένα μικρό χρονικό διάστημα που θα μπορούσε να είναι και παντοτινό. Αυτοσχεδιασμοί, χιούμορ, αισθητική ελευθερία και απρόσμενος συναισθηματισμός σε μια ταινία που σάρωσε τα βραβεία στο τμήμα Film Forward του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και ξεκινά τη διαδρομή του στις αίθουσες. (19 Μαϊου)
Βαγόνι Αριθμός 6
Ένα τρένο διασχίζει τον αρκτικό κύκλο και δύο άνθρωποι που το επιβαίνουν θα δουν τις ζωές τους να αλλάζουν για πάντα. Η πιο ρομαντική από τις φετινές φεστιβαλικές προτάσεις από τον σκηνοθέτη του φιλμ Η Πιο Ευτυχισμένη Μέρα Στη Ζωή του Όλι Μάκι. Μεγάλο βραβείο της επιτροπής στις περσινές Κάννες. (Καλοκαίρι)
ΖΗΣΤΕ, ΕΡΩΤΕΥΤΕΙΤΕ
Παρίσι, 13ο Διαμέρισμα
Και τώρα περνάμε στην κατηγορία «σινεμά με ανθρώπους που αγγίζονται», που ως γνωστόν είναι και το καλύτερο σινεμά. Πρώτο και καλύτερο βάζουμε το μεθυστικό νέο φιλμ του Ζακ Οντιάρ, ο οποίος αφού πήρε το Χρυσό Φοίνικα για μια από τις λιγότερο χαρακτηριστικές ταινίες της φιλμογραφίας του (Dheepan) και δοκίμασε τις δυνάμεις του και στο αγγλόφωνο σινεμά (το γλυκύτατο Οι Αδερφοί Σίστερς με τον Χοακίν Φοίνιξ και τον Τζον Σ. Ράιλι) επιστρέφει στο σινεμά των αισθήσεων και του ηλεκτρισμού ανάμεσα σε σώματα που κινούνται στο σήμερα. Το Παρίσι, 13ο Διαμέρισμα διασκευάζει ένα κόμικ του σπουδαίου κομίστα Άντριαν Τόμαϊν κι αφηγείται την καθημερινότητα, τους έρωτες και τις απογοητεύσεις ενός κουαρτέτο νέων ανθρώπων στο σημερινό Παρίσι. Ασπρόμαυρη φωτογραφία, ιδρώτας, μουσικής, ρυθμός, μελαγχολία και πάθος σε μια από τις ταινίες της χρονιάς. (7 Ιουλίου)
Καλή Τύχη Λίο Γκράντε
Αυτό μοιάζει αξιολάτρευτο. Η Έμμα Τόμσον παίζει μια 55χρονη χήρα η οποία αναζητά λίγη περιπέτεια, λίγη ανθρώπινη επαφή και, ναι, λίγο καλό σεξ. Βασικά, μπόλικο καλό σεξ. Από τις ανεξάρτητες επιτυχίες της χρονιάς και ήδη γερό ποντάρισμα για επερχόμενη οσκαρική υποψηφιότητας για την Τόμσον. Αλλά, το βασικότερο όλων; Μοιάζει απολαυστικό. (16 Ιουνίου)
I’m Your Man
Άλλη μια εντελώς απρόσμενη ρομαντική κομεντί, αυτή τη φορά από τη Γερμανία, αλλά με πρωταγωνιστή τον Νταν Στίβενς του The Guest και του Legion. Ο Στίβενς παίζει το ανδροειδές, το οποίο έχει ένα ρόλο να εκπληρώσει: Να είναι ο τέλειος γκόμενος. Στην πορεία το φιλμ θα πάρει μια μελαγχολικά υπαρξιακή στροφή αλλά χωρίς ποτέ να χάνει την αίσθηση της αποστολής του, δηλαδή να διασκεδάσει απόλυτα τον θεατή. Και ναι, όλες οι λέξεις της περιγραφής που προηγήθηκε είναι αληθινές, δεν τις φανταστήκατε. (Καλοκαίρι)
Ticket to Paradise
Για αυτό δεν έχουμε δει ούτε τρέιλερ αλλά το περιμένουμε σαν παρατημένοι στην έρημο που βρίσκουν μπροστά τους μια όαση. Ρομαντική κομεντί με φόντο το Μπαλί και πρωταγωνιστές Τζούλια Ρόμπερτς και Τζορτζ Κλούνεϊ από τον σκηνοθέτη του φιλμ-συνώνυμο της κινηματογραφικής ευτυχίας, Mamma Mia! Here We Go Again, Ολ Πάρκερ; Απλά πείτε μας πού πρέπει να πάμε για να το δούμε. (8 Σεπτεμβρίου)
ΟΥ ΛΑ ΛΑ
Άιφελ
Έμα Μάκι και Ρομέν Ντουρίς στην βιογραφία του ανθρώπου που έφτιαξε τον Πύργο του Άιφελ; Ναι, είμαστε στην «γαλλική ενότητα» αυτού του οδηγού, πολύ σωστά καταλάβατε. Κάθε καλοκαίρι στα θερινά γίνεται του Σηκουάνα, οπότε κοιτάμε να ξεχωρίσουμε κάποιες από τις πιο ενδιαφέρουσες προτάσεις. Αυτό εδώ φαίνεται σαν ταινία που αν γυρίζονταν στην Αμερική θα μάζευε πέντε υποψηφιότητες Όσκαρ κερδίζοντας τον Α’ Ανδρικό για τον Μπένεντικτ Κάμπερμπατς. Για θερινό, ό,τι πρέπει. (28 Ιουλίου)
France
Από τις πιο «τι ΑΚΡΙΒΩΣ βλέπω τώρα» ταινίες που μπορεί να δει άνθρωπος αν δεν γνωρίζει το πάρα πολύ στεγνό και ιδιαίτερο χιούμορ του Μπρούνο Ντιμόν (Hors Satan, Jeannette). Από την περιγραφή μοιάζει με κανονικότατο πολιτικό δράμα για μια διάσημη δημοσιογράφο που βλέπει όλη της τη ζωή και κάθε πολιτική κι επαγγελματική ισορροπία να ταράζεται ύστερα από ένα φρικιαστικό αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Στην πράξη, είναι από τις πιο στεγνές και περίεργα απόκοσμες σάτιρες του πρόσφατου ευρωπαϊκού σινεμά. Σάτιρα με την αληθινή της έννοια κιόλας, όχι όπως όταν λέμε σάτιρα κι εννοούμε το Don’t Look Up. Πρωταγωνιστεί η Λέα Σεϊντού. Παίχτηκε στις Κάννες όπου φυσικά δεν κέρδισε τίποτα– είναι φανταστικό. (1 Σεπτεμβρίου)
Both Sides of the Blade
Μετά από μια ταινία που λέγεται Άιφελ και μια ταινία που λέγεται France, ας αλλάξουμε λίγο ταχύτητες και πάμε σε κάτι λίγο διαφορετικό αλλά και πάλι ολότελα γαλλικό. Σε σκηνοθεσία της θρυλικής Κλερ Ντενί (Beau Travail, Trouble Every Day, Μαύρη Τρύπα, Let the Sunshine In) με πρωταγωνιστές τους πάντα σπουδαίους Ζιλιέτ Μπινός και Βενσάν Λιντόν, το ρομαντικό δράμα έρχεται με ένα βραβείο Σκηνοθεσίας από το Φεστιβάλ Βερολίνου στις αποσκευές της– το πρώτο βραβείο της Ντενί σε οποιοδήποτε μεγάλο Φεστιβάλ μέχρι σήμερα(!). Ωραία θα περάσουμε. (Καλοκαίρι)
Madeleine Collins
Και κλείνουμε με την απαραίτητη Βιρζινί Εφιρά της σεζόν. Η αγαπημένη μας γαλλόφωνη ηθοποιός τα τελευταία χρόνια (η Μπενεντέτα στη Benedetta) πρωταγωνιστεί στο ρόλο μιας γυναίκας με διπλή ζωή. Πώς λέμε από εδώ ο άντρας μου κι από εδώ το αίσθημά μου; Κάτι τέτοιο αλλά στο λίγο πιο χιτσκοκικό του. Δύο ζωές, δύο οικογένειες, δύο ταυτότητες, και μια στιγμή που αρκεί για να συντριβούν τα πάντα. Ιδανική πρόταση θερινού για χαλαρό δράμα με έντονα στοιχεία σασπένς. (7 Ιουλίου)
