ΓΡΑΠΤΟΝ Θ. ΚΗΡΥΓΜΑ
Ἡ ἀπάρνηση τοῦ ἑαυτοῦ μας καί ὁ Σταυρός
Σήμερα, Χριστιανοί μου, ἡ Ἐκκλησία μᾶς προβάλλει τόν Σταυρό τοῦ Κυρίου, στήν μέση τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Τόν προβάλλει ὡς γνώση καί ὡς παράδειγμα.
Ὡς γνώση γιά νά ὑπενθυμίσει σέ ὅλους τήν ἔσχατη ταπείνωση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ὥστε ὁ Ἴδιος νά ὑποστεῖ τόν πιό ἐξευτελιστικό θάνατο, ὅπως τότε θεωροῦνταν ἡ σταυρική ποινή. Καί αὐτή τήν ὑπενθύμιση τήν ἔχουμε ἀνάγκη ὅλοι: πιστοί, ὀλιγόπιστοι καί ἄπιστοι. Οἱ πιστοί γιά νά ἑδραιώσουμε στήν συνείδησή μας τήν ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Οἱ ὀλιγόπιστοι γιά νά ἀφυπνισθοῦν ἀπό τόν ὕπνο κάθε ἀμφιβολίας, διδασκόμενοι ἀπό τήν φωνή τοῦ ἑκατοντάρχου «Ἀληθῶς, Θεοῦ Υἱός ἦν οὗτος». Καί οἱ ἄπιστοι νά σαγηνευθοῦν στήν Πίστη, βλέποντας τόν Ἀρχηγό της νά πάσχει ὑπέρ «τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς».
Ὁ Ἰησοῦς εἶχε προείπει τόν Σταυρικό Του θάνατο. Παράλληλα εἶχε καλέσει κάθε Μαθητή Του, κάθε πιστόν, κάθε ἕνα πού θέλει νά Τόν ἀκολουθήσει, νά σηκώσει τόν προσωπικό του σταυρό, ἀπαρνούμενος τόν ἑαυτό του.
Πόσο δύσκολη κλήση!… Ἡ γήϊνη φύση μᾶς ὑπαγορεύει τόν ἑαυτό μας νά φροντίζουμε, γιά τόν ἑαυτό μας νά μεριμνᾶμε, τοῦ ἑαυτοῦ μας νά ἀνήκουμε. Κι ἄν ἀκόμη εἴμαστε ἐνάρετοι, ἀγαθοί πολίτες, τίμιοι, εὐσπλαγχνικοί γιά τούς ἄλλους καί νομοταγεῖς, γιά τούς ἀδελφούς μας δίνουμε μόνο ὅ,τι μᾶς «περισσεύει». Μπορεῖ νά ἔχουμε ἔργα φιλανθρωπίας καί συμμετοχή σέ ἀντίστοιχες ὀργανώσεις, μπορεῖ νά
κληροδοτοῦμε ἐνδεχόμενον πλοῦτο μας γιά ἔργα μεγαλεπήβολα κοινῆς ὠφέλειας, ἀλλά… μετά θάνατον! Ὅλα αὐτά ἀφοῦ σέ ὅλη μας τήν ζωή φροντίζαμε νά ἐξασφαλίσουμε πρῶτα τόν ἑαυτό μας (νά τόν ἐξασφαλίσουμε ἀπό ὅλα, ἐκτός ἀπό τόν ἀναπόφευκτο βιολογικό μας θάνατο). Εἶναι πολύ λίγοι οἱ Χριστιανοί πού θά δέχονταν μιά ὁλοκληρωτική θυσία τοῦ ἑαυτοῦ τους.
Στήν Ἀρχαία Ἐκκλησία δέν ὑπῆρχε «βολικός» Χριστιανισμός. Ὅλοι ἦσαν ἕτοιμοι νά θυσιασθοῦν, πεθαίνοντας γιά τόν Χριστό. Στούς δέ Μαθητές (τούς δώδεκα, τούς ἑβδομήκοντα, τούς πεντακοσίους) ἅπαντες ἦσαν πρόθυμοι γιά μαρτύριο. (Γνωρίζουμε πώς ἀπό τούς δώδεκα, οἱ ἕνδεκα εἶχαν μαρτυρικόν θάνατο). Αὐτό πού τούς ἔδινε θάρρος καί κουράγιο ἦταν τό παράδειγμα τοῦ Διδασκάλου. Καί ὁ λόγος Του: «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ…».
* * *
Στήν σημερινή ἐποχή τῆς ἰδιοτέλειας καί τοῦ «βολέματος», ὅσοι πιστεύουμε στόν Χριστό ἄς ἀντιτάξουμε τουλάχιστον τήν πρόθεσή μας. Ἄς μιμηθοῦμε τόν Θωμᾶ: «Ἅγωμεν καί ἡμεῖς ἵνα ἀποθάνωμεν σύν Αὐτῷ». Ἀφοῦ τρέμουμε μπροστά στήν ἀπάρνηση τοῦ ἑαυτοῦ μας, ἄς ζητήσουμε τήν Θεῖα βοήθεια γιά φωτισμό καί δύναμη. Καί εἴθε ὁ Κύριος νά μή ἐπιτρέψει διωγμό. Ἐν τῷ μεταξύ, ὅμως, ἄς δείξουμε καί ἐμεῖς ἀληθινή ἀγάπη, φροντίζοντας τελευταῖον τόν… ἑαυτούλη μας!
Πρωτ. π. Π.Μαριᾶτος
