Ήταν Παρασκευή, 27 Δεκεμβρίου 2024 όταν έγραψα στο KytheraNews άρθρο με τίτλο «Να δώσουμε διέξοδο». Ήταν λίγες μέρες μετά την απώλεια του Κοσμά Τζωρτζόπουλου…

Έγραφα πως «Κοινή είναι η πεποίθηση ότι το μέχρι χθες ύφος και ήθος της «εξουσίας», δεν μπορεί να δώσει διεξόδους σήμερα. Κοινή είναι η πεποίθηση ότι έχουν ευθύνες όσοι άσκησαν τις όποιες εξουσίες τους χωρίς μέτρο και ενσυναίσθηση». Η διέξοδος πρότεινα να προκύψει από τους «εκτός σημερινής εξουσίας».

Τα έγραφα για τα Κύθηρα. Σαφώς υπονοούσα ότι ανάλογη ήταν η κατάσταση και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Σήμερα όμως ισχύουν όλα τα παραπάνω σε πολλαπλάσιο βαθμό. Αυτοί που ασκούν εξουσία (κυρίως η μικρή ομάδα πέριξ του πρωθυπουργού) δεν έχει μέτρο, ούτε ενσυναίσθηση. Τα σκάνδαλα διαδέχονται το ένα το άλλο. Η συγκάλυψη είναι οφθαλμοφανής και προκλητική από πολλούς αρμούς της εξουσίας. Το αίτημα για δικαιοσύνη αγκαλιάζει την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων.

Τις τελευταίες ημέρες σε όλες τις συζητήσεις με φίλους (κάθε πολιτικής άποψης) αναδύεται ένα αίσθημα απαξίας για την πολιτική ζωή του τόπου. Αυτό το «δικαίωμα σιωπής» του «φραπέ» ή «τζιτζή» σε απλές ερωτήσεις βουλευτών, έκανε πολλούς να απασφαλίσουν. Όσοι δούλεψαν και δουλεύουν για να εξασφαλίσουν μια αξιοπρεπή ζωή για εκείνους και την οικογένεια τους, νοιώθουν να τους κοροϊδεύουν όσοι «δέχτηκαν δώρο» μια Φεράρι από τη μάνα τους, μια Πόρσε από τον πατέρα τους, όσοι έχουν την «τύχη» να κερδίζουν αλλεπάλληλες φορές τον τζόκερ, όσοι έχουν εκατομμύρια στους τραπεζικούς λογαριασμούς τους χωρίς να μπορούν να τους δικαιολογήσουν…

Η κατάσταση είναι τόσο ανεξέλεγκτη που πλέον πολλοί κορυφαίοι πολιτικοί (του λεγόμενου «συστημικού» χώρου) μιλούν ανοικτά κατά του σημερινού συστήματος διακυβέρνησης και της ομάδας του Μαξίμου.

Ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής είπε πρόσφατα μεταξύ άλλων ότι «η ποιότητα της Δημοκρατίας δεν κινδυνεύει μόνο όταν η Δικαιοσύνη παύει να είναι ανεξάρτητη. Κινδυνεύει ήδη από την στιγμή που η ανεξαρτησία της τεθεί υπό αμφισβήτηση»…

Ο Αντώνης Σαμαράς πως «η πατρίδα μας έχει ανάγκη για μια νέα αρχή».

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος δήλωσε ότι «η χώρα έχει καταστεί μη διακυβερνήσιμη».

Και ο κατάλογος συνεχίζεται με πολύ πιο οξείες εκφράσεις από πρόσωπα της αντιπολίτευσης.

Αλήθεια τι έπαθαν όλοι αυτοί και ανέβασαν κατακόρυφα τους τόνους; Μάλλον είναι απλό για όσους ζουν στην κοινωνία και όχι σε ένα ροζ συννεφάκι: Τους τελευταίους μήνες όλοι γινόμαστε μάρτυρες αλλεπάλληλων σκανδάλων. Σχεδόν πίσω από κάθε σκάνδαλο υπάρχει και ένα πρόσωπο που με κάποιον τρόπο συνδέεται με το Μέγαρο Μαξίμου και πρόσωπα της στενής επιρροής του πρωθυπουργού.

Το τελευταίο χρονικό διάστημα όμως φαίνεται ότι κάτι έχει αλλάξει στην κοινωνία η οποία σταμάτησε να είναι απαθής. Πλέον «οι από τα πάνω δεν μπορούν να κυβερνήσουν όπως χθες και οι από τα κάτω δεν δέχονται να κυβερνηθούν όπως χθες». Η «έκρηξη» των αγροτών και η στήριξη που αυτοί λαμβάνουν από την πλειοψηφία της κοινωνίας, δεν μπορεί να είναι απλά «μια είδηση στο δελτίο των 8». Αποδεικνύει τις έντονες κοινωνικές διεργασίες και το ογκούμενο αίτημα συνοψίζεται σε ένα «δεν πάει άλλο».

Το παλιό πολιτικό σκηνικό δεν εμπνέει πλέον την κοινωνία (για να μην πούμε ότι την απωθεί) και αναζητείται κάτι νέο. Το «παλιό» δεν είναι θέμα ηλικίας αλλά υπόθεση διαπλοκής. Ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο απροκάλυπτα γελοίοι, αλαζόνες και αμόρφωτοι αυτοί που έπαιρναν κρίσιμες αποφάσεις για το μέλλον μας. Ποτέ άλλοτε δεν υπήρχαν στη δημόσια σφαίρα πρόσωπα σαν τον «φραπέ», τον «χασάπη», την αγρότισσα με την Φεράρι, τους «τυχερούς» του ΛΟΤΟ. Ακόμα και στην Ευρώπη έχουμε φαινόμενα που «θολώνουν» την κάποτε θετική εικόνα. Κάποιοι μιλούν για φέρετρα για να πουλήσουν όπλα, άλλοι χρηματίζονται, ενω έχουμε και κάποιους δικούς μας που δέρνουν δημοσιογράφους και μετά κρύβονται… Συνολικά ποτέ άλλοτε η κοινωνία δεν ένιωθε να «την δουλεύουν» τόσο άτσαλα! Ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο εκτεθειμένοι οι κάθε είδους «γλείφτες της εξουσίας» που απλά υποστηρίζουν το «οι δικοί μου ή χάος»… Από την κεντρική πολιτική σκηνή έως τα Κύθηρα κυριαρχούν άτομα κατωτέρα των περιστάσεων. Άτομα που αγωνίζονται να κρύψουν την ανικανότητα, τη διαφθορά και τη διαπλοκή τους είτε με «τσαμπουκάδες» είτε αξιοποιώντας την κυβερνητική μιντιακή υπεροπλία.

Τώρα είναι η ώρα να μιλήσουμε και να τοποθετηθούμε όλοι. Τώρα πλέον βρισκόμαστε στις ημέρες που παλεύουν οι ευθύνες για το χθες με τις πράξεις για το αύριο. Κάτι πρέπει να γίνει. Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό που μας οδηγεί στην πλήρη απαξίωση.

Έχουμε λόγους να ανησυχούμε. Δεν είναι ότι απλά η ηγετική ομάδα έχει την συμπεριφορά που ανέλυσα πιο πάνω. Είναι ότι αυτή η εικόνα σήψης περνά και στην κοινωνία. Η εγκληματικότητα μεγεθύνεται, η παραβατική συμπεριφορά πηγαίνει σε όλο και πιο νέους, πολλοί είναι αυτοί που δεν νοιώθουν ότι ζουν σε ένα κράτος δικαίου και αποφασίζουν «να πάρουν το νόμο στα χέρια τους».

Έτσι δεν πάμε πουθενά ή μάλλον πάμε σε καταστάσεις που μπορεί να γεννήσουν τέρατα. Όσοι δεν καταλαβαίνουν, ας ανατρέξουν στην περίοδο του μεσοπολέμου που στην Ευρώπη γεννήθηκαν Χίτλερ, Μουσολίνι και Φράνκο. Θα βρεθούν πολλές ομοιότητες… Οι κουρασμένοι και αγανακτισμένοι πολίτες δεν πρέπει να πρέπει επίσης να στηρίξουν δήθεν αντικαθεστωτικούς που δήλωναν εισόδημα 3000 ευρώ το χρόνο (Λατινοπούλου) ή μοιράζουν ευλογημένες κηραλοιφές (Βελόπουλος) και το χειρότερο εξυμνούν τους δικτάτορες. Αυτό δεν είναι διέξοδος αλλά κατήφορος…

Υπάρχει ανάγκη για μια νέα προοδευτική διέξοδο. Το σίγουρο είναι ότι το παλιό πεθαίνει και δίνει την τελευταία του μάχη. Επίσης σίγουρο είναι ότι το νέο αναζητείται. Από την κεντρική πολιτική σκηνή έως τα Κύθηρα ήρθε η ώρα για συμμαχίες που θα οδηγήσουν στην δημοκρατική ανατροπή όλων αυτών που αποτελούν μέρος του προβλήματος ή και το ίδιο το πρόβλημα. Πιστεύω ότι σε αυτή την προσπάθεια πρέπει συμμετάσχουν σε ηγετικές θέσεις νέοι και νέες. Είναι αναγκαίο να πλαισιωθούν από έμπειρους και ηθικούς (γιατί η άσκηση εξουσίας απαιτεί γνώσεις αλλά και αξίες). Ευτυχώς στην Ελλάδα υπάρχουν πρόσωπα με τέτοια χαρακτηριστικά. Εμείς έχουμε λόγους να είμαστε επιφυλακτικοί, αλλά το σίγουρο είναι ότι η σημερινή κατάσταση δεν είναι πλέον ανεκτή…