Στην έξοδο οδηγήθηκε η Δήμητρα Κρουστάλλη από ΤΟ ΒΗΜΑ μετά από πιέσεις του Μεγάρου Μαξίμου.
Λογοκρίθηκε το άρθρο της Έλενας Ακρίτα στα ΝΕΑ διότι «ενοχλούσε». Η συνάδελφος παραιτήθηκε.
Κόπηκε στα μουλωχτά η εκπομπή του Πάνου Χαρίτου στην ΕΡΤ για «άγνωστο λόγο»…
Κόπηκε η εκπομπή του πολυβραβευμένου Γιώργου Αυγερόπουλου.
Απειλούνται οι απεργοί (ιδίως σε Alpha και Star) διότι απεργούν για να μην περιοριστεί ο αριθμός των εργαζομένων σε κάθε κανάλι εθνικής εμβέλειας.
Ζούμε μια δυστοπική πραγματικότητα όπου τίθενται ερωτήματα για την δημοσιογραφία και κατ’επέκταση για τη δημοκρατία.
Πλέον η υπόθεση της «ελευθεροτυπίας» έχει αναχθεί σε υπόθεση ποιότητας της δημοκρατίας. Διότι απλά: Κανένας δεν εμποδίζεται να λέει ότι θέλει, αλλά αν αυτό δεν φθάνει στον πολίτη, είναι σαν να μην το λέει! Οι δημοσιογράφοι αν γράψουν κάτι που δεν έχει την έγκριση ή έστω την ανοχή του ιδιοκτήτη ή της κυβέρνησης, οδηγούνται στην έξοδο από την εργασία τους ή την αυτοεξευτελισμό. Όταν κόβεται το άρθρο της Ακρίτα ή οδηγείται στην έξοδο η Κρουστάλλη (με έντονη αντι-ΣΥΡΙΖΑ αρθρογραφία…), τι μήνυμα λαμβάνουν οι υπόλοιποι και ειδικά οι νεότεροι δημοσιογράφοι; Δεν είναι εύκολο το «όχι» σε μια περίοδο που τα αντιπολιτευόμενα ΜΜΕ έχουν περιοριστεί ασφυκτικά και είναι αποκλεισμένα από την διαφήμιση… «Όχι» μπορεί να σημαίνει ανεργία ή και αλλαγή επαγγέλματος.
Επιπλέον, σε ότι αφορά την ενημέρωση από τα κανάλια, όταν οι πολίτες παρακολουθούν μιαν εκπομπή όπου θεωρητικά οι προσκεκλημένοι είναι «μοιρασμένοι» σε κυβερνητικούς και αντιπολιτευόμενους υπάρχει η επίφαση της «αντικειμενικότητας». Μόνο που η πλειοψηφία των παρουσιαστών είναι «μονόπαντα» υπέρ της κυβέρνησης, όπως και η πλειοψηφία των «προσκεκλημένων» δημοσιογράφων…
«Δηλαδή όλοι οι άλλοι να λένε την άποψη τους, αλλά εμείς να μην την λέμε;», αντιτείνουν οι συγκεκριμένοι συνάδελφοι-παρουσιαστές. «Είστε υπέρ της ελεύθερης έκφρασης των απόψεων της Ακρίτα και του Χαρίτου, αλλά εμείς να μην εκφράσουμε την δική μας άποψη»;
Ας το ξεκαθαρίσουμε: Το πρόβλημα είναι η μονομέρεια. Η εξαφάνιση κάθε άποψης που μπορεί να ξεφεύγει έστω και λίγο από την «επίσημη γραμμή» διότι αυτό συμφώνησαν οι μεγαλοϊδιοκτήτες των ΜΜΕ με την κυβέρνηση. Ο «στραγγαλισμός» κάθε αντίθετης άποψης και ο ασφυκτικός περιορισμός του αντιπολιτευτικού λόγου. Το ξέρουμε καλά όσοι έχουμε εργαστεί σε κεντρικές θέσεις σε ΜΜΕ: Οι ιδιοκτήτες επιδιώκουν πάντα να ελέγχουν το τι εκπέμπεται από τα ΜΜΕ που ελέγχουν. Στο παρελθόν υπήρχε μεγαλύτερη ανοχή απέναντι στην διαφορετική άποψη, ίσως διότι και εμείς οι δημοσιογράφοι είμαστε πιο αποφασισμένοι να διεκδικήσουμε μεγαλύτερα περιθώρια ελευθερίας, μας υπερασπίζονταν και οι δημοσιογράφοι-διευθυντές ενώ υπήρχαν και ιδιοκτήτες που δεν είχαν τα ΜΜΕ σαν «δεύτερη» δουλειά… Η Ελένη Βλάχου και ο Χρήστος Λαμπράκης είναι κάποια παραδείγματα.
Αποκαλυπτικά είναι τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα το ΚΙΝΑΛ, για την περίοδο από τις 15 Οκτωβρίου μέχρι την επιβολή του lockdown όπου στα τηλεοπτικά κανάλια τα κυβερνητικά στελέχη και οι εκπρόσωποι της ΝΔ εμφανίστηκαν 210 φορές, του ΣΥΡΙΖΑ 90 και του Κινήματος Αλλαγής 19… Τι να πούν το ΚΚΕ και το ΜΕΡΑ25;;;
Η υπόθεση της ελευθερίας του λόγου, της δυνατότητας οι δημοσιογράφοι να αρθρώνουν τον δικό τους ανεξάρτητο λόγο και να μην λειτουργούν σαν «αχθοφόροι της κομματικής γραμμής», είναι ζήτημα δημοκρατίας. Αφορά το σύνολο των δημοσιογράφων, το σύνολο των δημοκρατικών πολιτών, το σύνολο των δημοκρατικών κομμάτων και βέβαια δεν αφορά μόνο την σημερινή περίοδο…
Τα κοινωνικά δίκτυα είναι μια κάποια υπαρκτή διέξοδος, αλλά και εκεί υπάρχουν προβλήματα σε ορισμένα site, κυρίως με τα fake news και την εύκολη και ανέλεγκτη αναπαραγωγή «ειδήσεων».
Το σίγουρο είναι ότι πλέον η δημοσιογραφία απαξιώνεται, η ενημέρωση αντιμετωπίζεται από τους πολίτες με σκεπτικισμό και έτσι βρίσκουν πρόσφορο έδαφος κάθε είδους επικίνδυνες απόψεις. Επικίνδυνες για τη δημοκρατία, την υγεία (πχ οι πολέμιοι των εμβολίων) αλλά και την διαμόρφωση των πολιτών του αύριο…
Φαίνεται ότι οδηγούμαστε σε μια κατάσταση πρωτοφανή. Η καθημερινότητα δεν θα ανταποκρίνεται σε αυτό που εκπέμπει η πλειοψηφία των ΜΜΕ. Η τηλεοπτική (κυρίως) εικόνα δεν θα ταυτίζεται με την πραγματική. Και δυστυχώς αυτή είναι η καλύτερη συνταγή για το διχασμό και την κοινωνική ένταση σε μια περίοδο που απαιτείται συλλογική αντιμετώπιση των πρωτόγνωρων προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα.
Δημιουργός του άρθρου:
Δημοσιογράφος
